Ίσως το πιο γνωστό και θρυλικό όνομα των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων είναι αυτό του Σπύρου Λούη. Ο νερουλάς στο επάγγελμα από το Μαρούσι, κατάφερε να κερδίσει τη πρώτη θέση στο αγώνισμα του μαραθωνίου.
Ένα αγώνισμα που είχε εισηγηθεί ο Γάλλος Μισέλ Μπρεάλ, σε ανάμνηση της διαδρομής που είχε κάνει ο Φειδιππίδης μετά τη μάχη του Μαραθώνα.
Την Παρασκευή 29 Μαρτίου του 1896 (10 Απριλίου με το γρηγοριανό ημερολόγιο) δόθηκε η εκκίνηση από τον Μαραθώνα σε 17 αθλητές, με τερματισμό το Παναθηναϊκό Στάδιο. Η απόσταση ήταν 40 χιλιόμετρα και όχι 42 χιλ. και 195 μέτρα που είναι σήμερα. Φαβορί για τη πρώτη θέση ήταν ένας άλλος Έλληνας ονόματι Χαρίλαος Βασιλάκος. Ο Σπύρος Λούης όμως μπόρεσε και επικράτησε ενθουσιάζοντας όλους όσους είχαν παρευρεθεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με χρόνο 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Δεύτερος τερμάτισε ο Χαρίλαος Βασιλάκος.
Εκτός από το μετάλλιο και το κλαδί ελιάς που απονεμήθηκε για τη νίκη του, ο Σπύρος Λούης έλαβε και αρκετά δώρα από αρκετούς Αθηναίους, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και θαυμασμού. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής τα δώρα αυτά ήταν αρκετά και συνάμα περίεργα για τα δεδομένα της δική μας εποχής. Μερικά απ’ αυτά ήταν: μια χρυσή αλυσίδα, ένα δαχτυλίδι, καφέδες από γνωστό καφεπώλη για ένα χρόνο, 100 οκάδες κρασί, φαγητό εφόρου ζωής, δωρεάν εισιτήρια επίσης εφόρου ζωής από τους Σιδηρόδρομους Αττικής, κυνηγετική καραμπίνα, ακόμα και ραπτομηχανή.
Ο Σπύρος Λούης που δεν ήταν αθλητής, δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανα σε μαραθώνιο. Απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών (1872 – 1940). Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας δόθηκε τιμητικά το όνομά του.
Την ημέρα που διεξήχθη ο μαραθώνιος όπου και θριάμβευσε ο Σπύρος Λούης, υπήρξε και μια ακύρωση. Στον αγώνα είχε ζητήσει να πάρει μέρος και μια γυναίκα. Ήταν η Μελπομένη Σταμάτα Ρεβίθη. Οι κριτές δεν την άφησαν να τρέξει καθώς δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η τριαντάχρονη γυναίκα με καταγωγή από τη Σύρο, ήταν πολύ φτωχή και προσπαθούσε να βγάλει τα προς το ζην κάνοντας πολλές και διάφορες δουλειές που θα εξασφάλιζαν το φαγητό στο παιδί της. Έτσι αναγκαζόταν καθημερινά να περπατάει από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα για να βρει μια καλή εργασία.
Αποφάσισε να λάβει μέρος στους αγώνες μετά την παρότρυνση ενός δρομέα που έκανε προπόνηση στην ίδια διαδρομή που έκανε και εκείνη για να βρει εργασία, καθώς πίστευε ότι μια πιθανή διάκριση της θα έστρεφε τα βλέμματα επάνω της κι έτσι θα μπορούσε να βρει πιο εύκολα μια δουλειά.
Αφού δεν της επέτρεψαν να τρέξει, εκείνη ως ένδειξη διαμαρτυρίας αποφάσισε να τρέξει μόνη της την επόμενη μέρα και κατάφερε να διανύσει τη διαδρομή σε πεντέμισι ώρες. Δεν της επιτράπηκε η είσοδος στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να τερματίσει επίσημα, ωστόσο εξασφάλισε μάρτυρες που επιβεβαίωσαν εγγράφως τον χρόνο της.
Δεν υπάρχει κάποια αναφορά για τη μετέπειτα ζωή της Ρεβίθη μετά τον μαραθώνιο, ούτε αν κατάφερε εν τέλει να πετύχει τον στόχο της, που ήταν να βρει εργασία.
Για την ιστορία αναφέρουμε, ότι μόλις το 1984 στους Ολυμπιακούς αγώνες που διοργανώθηκαν στο Λος Άντζελες, επετράπη η επίσημη συμμετοχή στις γυναίκες στο αγώνισμα του μαραθώνιου δρόμου.
