«Όταν κάτι συμβαίνει, δεν το συνειδητοποιούμε. Όταν περνά, το αντιλαμβανόμαστε αγόρι μου. Όμως σαν ο θάνατος περάσει, εμείς δε θα υπάρχουμε πια… Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να ζούμε σύμφωνα με το γνώριμο μέρος του εαυτού μας. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε τον εαυτό μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του».
Με το νέο της βιβλίο, η Δέσποινα Σωτηροπούλου, μέσα από την εξαιρετική της πένα, οδηγεί τον αναγνώστη σε μονοπάτια γεμάτα συναίσθημα, σε μονοπάτια αλήθειας. Ταυτόχρονα, ο ποιητικός της λόγος κάνει τις λύσεις των διλλημάτων που ταλανίζουν αιώνια την ανθρωπότητα, να φανερωθούν.
Η Ροδούλα, αριστερή από τα γενοφάσκια της, παθαίνει ένα εγκεφαλικό που ακινητοποιεί την ενεργή της αριστερή πλευρά. Η πλευρά που σωματικά και ιδεολογικά τη στήριζε πέφτει…
Στο βιβλίο της με τίτλο «Η αριστερή μου πλευρά» (εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ), η Δέσποινα Σωτηροπούλου συγκλονίζει με την ιστορία της «Ροδούλας του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Του κάλλους, της υπομονής και της προκοπής. Η Ροδούλα της γενιάς του ’30, άφοβη κι αποφασισμένη να επιβιώσει στροβιλίζεται στο ροζ φόρεμα της τύχης της. Ο ξεριζωμός των γονιών και η νέα πατρίδα. Ο πόλεμος, η κατοχή, οι αγώνες και η πείνα. Ο αντάρτης πατέρας και ο αντιστασιακός σύζυγος. Ο ένας και μοναδικός άντρας της ζωής της. Η μυθική ομορφιά. Η νοικοκυροσύνη, οι κόρες, οι απώλειες και ο πόνος. Και στη νηνεμία των χρόνων, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Η αριστερή της πλευρά, η πλευρά του θηλυκού και της ιδεολογίας, νοσεί. Καταδίκη ή ευκαιρία; Σκλαβιά ή απελευθέρωση; Στο πρόσωπο του νεαρού θεραπευτή της το μεδούλι επιστρέφει της ζωής. Η ιστορία μιας γυναίκας, που απέδειξε με τις πράξεις της, ότι η σιωπή είναι ανατροπή.
Καταδίκη ή ευκαιρία; Σκλαβιά ή απελευθέρωση; Μέσα από τα μάτια της Ροδούλας και τον πλατωνικό της έρωτα με το νεαρό θεραπευτή, η συγγραφέας ανοίγει δρόμους που ξεκινούν από το παρελθόν και καταλήγουν στο μέλλον. Μέσα από τον προσωπικό αγώνα για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Η συγγραφέας δεν ακολουθεί πιστά κάποιο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, αντίθετα πειραματίζεται με την γραφή δημιουργώντας έναν καινούριο ουρανό, με το αστέρι της ποίησης να φωτίζει την Πράξη. Διότι -όπως αναφέρει και η ίδια- η πράξη είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του. Η ίδια η ζωή, από μόνη της είναι μια πράξη.
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ…
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Δέσποινας Σωτηροπούλου «Η αριστερή μου πλευρά»:
– Όταν κάτι συμβαίνει, δεν το συνειδητοποιούμε. Όταν περνά, το αντιλαμβανόμαστε αγόρι μου. Όμως σαν ο θάνατος περάσει, εμείς δε θα υπάρχουμε πια… Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να ζούμε σύμφωνα με το γνώριμο μέρος του εαυτού μας. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε τον εαυτό μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του. Κι αυτό το πετυχαίνουμε μόνο μέσα από την πράξη. Η ίδια η ζωή, από μόνη της είναι μια πράξη.
Το κάλλος, Πέτρο μου είναι πολύπλευρο. Και ότι είναι πολύπλευρο δεν τεμαχίζεται… Είναι ορισμένο και αέναο. Το κάλλος είναι η πολυπόθητη αθανασία που λέγαμε…
– Μη μου ροδίζεις, Ροδούλα μου… Πώς θα θεραπεύσω τις στραβές μου γωνίες; Πώς θα φτάσω στο δικό μου κάλλος δίχως εσένα;
– Είναι προσωπικός αυτός ο αγώνας, αγόρι μου. Εγώ έφτασα στο τέλος του πια… Στη δική μου αθάνατη στιγμή. Ελευθερώνομαι τώρα. Ότι έπραξα, έπραξα. Αλλάζω τώρα. Τα κορίτσια της, που στα αριστερά και τα δεξιά της ορθά στέκονταν νώτα, στο μέτωπο χάιδεψε.
Τα ονόματά τους για τελευταία ψιθύρισε φορά κοιτώντας μια τη μία και μια την άλλη. Πέρα από τα ονόματά τους λέξη άλλη καμιά δε βγήκε… Ούτε συμβουλή μα μήτε και οδηγία. Τα σκήπτρα είχανε πια παραδοθεί και χέρια άλλαζαν.
– Σταυρούλα μου, Αναστασία μου, παιδάκια μου…
Με πρωτόγονη κραυγή λιονταρίσια το αριστερό της χέρι, εκείνο που για δέκα ολάκερα δεν κινήθηκε χρόνια, ψηλά τίναξε στο ροζ της καρδιάς της να στροβιλιστεί κομμάτι. Όπως τότε… στου πολέμου τα ουρλιαχτά. Όπως τότε… που πιτσιρίκι ακόμα με την αγριάδα του κόσμου αυτού απορούσε. Η σιωπηρή της πορεία σε βροντερή κατέληξε έξοδο. Η σιωπηρή της πορεία ντου… στης αιωνιότητας έκανε τα στρέμματα.
Ίσα με επτά πήρε αναπνοές. Τόσες, όσες της χρειάζονταν για να θυμίσει ακόμα μια φορά το μονάκριβό της ισχυρισμό.
Εκείνον… που σε όλη της τη σημάδεψε τη ζωή.
Εκείνον… που κόντρα στην αριστερή της ερχόταν ιδεολογία μα που μέσα από τα βιώματά της υπαρκτός απέδειξε πως είναι.
Εκείνον… που τα λόγια στην άκρη άφηνε και στις πράξεις φωτιά άναβε.
Εκείνον… που τη διαφορά μεταξύ σιγής και διαμαρτυρίας όριζε.
Εκείνον… που στην αγάπη όλο και πιο κοντά την πήγαινε.
– Η σιωπή στα ίσα το διάλογο κοντράρει. Καθώς τον ξεπερνά, λόγος γίνεται κι ευθύς επανάσταση.
