Αντίνοος Αλμπάνης: Ο Αντίνοος Αλμπάνης βρέθηκε στο πλατό της εκπομπής «Μεσάνυχτα» καλεσμένος της Ελεονώρας Μελέτη και προχώρησε σε μια εξομολόγηση από καρδιάς.
Αντίνοος Αλμπάνης: «Πέρυσι είχα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Είχε τελειώσει η πρώτη σεζόν και είχε ξεκινήσει η δεύτερη. Είχα αρχίσει το Φινιστρίνι…
O ηθοποιός περιέγραψε στην παρουσιάστρια και το τηλεοπτικό κοινό πώς ξεκίνησε η όλη περιπέτειά του αλλά και πώς διαχειρίστηκε τον φόβο που του προκάλεσε όλο αυτό για την ίδια του τη ζωή. Ο ίδιος περιέγραψε με πόνο ψυχής:
«Πέρυσι είχα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Είχε τελειώσει η πρώτη σεζόν και είχε ξεκινήσει η δεύτερη. Είχα αρχίσει το Φινιστρίνι. Ένιωθα κάπως άβολα βιολογικά. Αρκετή κούραση και κάποια συμπτώματα που δεν ήταν και πολύ φυσιολογικά. Ήταν λίγο περίεργα. Και λίγο πριν το Πάσχα τα συμπτώματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα. Κάποια στιγμή πήγα και έκανα κάποιες εξετάσεις γιατί με ζόριζε αρκετά η καθημερινότητά μου. Αυτές οι εξετάσεις με οδήγησαν σε κάποιες επόμενες. Οι επόμενες σε κάποιες τρίτες εξετάσεις ώσπου καταλήξαμε να μου ανακοινώσουν ότι έχω διαγνωστεί από λέμφωμα.
Το ένιωσα. Ήμουν μόνος μου όταν πήρα τις εξετάσεις… Το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να δω τι θα κάνω. Να δω πού και ποιος είμαι. Πρακτικά τι θα μου συμβεί. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μειώσω τον φόβο και την αγωνία που είχα. Προσπάθησα να σκεφτώ λίγο πιο λογικά τα πράγματα. Αυτό που είχα είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό διαχειρίσιμο. Οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου. Θα ήμουν άτυχος να μην τα καταφέρω.
Είχα να διαχειριστώ τους πόνους μου. Πόνους που δεν έχεις φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Να θες να ξαπλώσεις και να πονάει το κεφάλι στο μαξιλάρι.
Τέλος Ιουνίου ολοκλήρωσα τις χημειοθεραπείες. Ο φόβος δεν έχει φύγει ακόμα. Είναι όλα τόσο νωπά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Φτερνίζομαι ή βήχω και σκέφτομαι άσχημα πράγματα. Το μυαλό μου πηγαίνει στο κακό. Είμαι σε μία διαδικασία να ξεκινήσω να κάνω ψυχοθεραπεία γιατί είναι πολύ μεγάλο όλο αυτό που μου έχει συμβεί και πρέπει με κάποιον τρόπο να το διαχειριστώ. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να μην συνηθίσω στον φόβο.
Κάποιος που έχει την ίδια ασθένεια θα πρέπει να ακούει αρκετά τον γιατρό του. Να ξέρει πολύ καλά τι του συμβαίνει. Τι συμβαίνει στο σώμα του. Να εμπιστεύεται όλους αυτούς που έχουν να του πουν κάτι πραγματικά χρήσιμο και ουσιαστικό. Δεν σου κρύβω πως τις πρώτες μέρες έπεσα με τα μούτρα στο ίντερνετ. Άρχισα να ψάχνω με λύσσα και να διαβάζω μέχρι που το κεφάλι μου έγινε πουρές. Αυτή η ασύδοτη έρευνα και μάλιστα η διαδικτυακή, που δεν έχει κάποια βάση επιστημονική απαραίτητα, με έκανε να πελαγώνω και να φοβάμαι περισσότερο. Μόλις σταμάτησα, ηρέμησα. Πήρα μία απόσταση από την κατάσταση. Αυτό που παίζει μεγάλο ρόλο είναι η ψυχολογία. Πήρα μία απόφαση και είπα η ζωή μου δεν θα σταματήσει. Θα συνεχίσω να κάνω αυτά που έκανα. Δεν ήθελα να κόψω το νήμα που με συνδέει με την υγιή φάση της ζωής μου για να μην τρελαθώ. Δεν ήθελα να νιώσω ανήμπορος».
