Στα δύο σχέδια για το Ταμείο Ανάκαμψης, αυτά της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, αποτυπώνεται ξεκάθαρα η ταξική διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους, που θα γίνεται όλο και πιο διακριτή με το πέρασμα του χρόνου. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κώστας Αρβανίτης μιλώντας στο newsique.gr επισημαίνει ότι παρά το “τσιμεντωμένο” μιντιακό τοπίο οι πολίτες νιώθουν πλέον την κοροϊδία και την πολιτική απάτη της κυβέρνησης Μητσοτάκη με αιχμή και το εργασιακό νομοσχέδιο. Μάλιστα το ευρωβαρόμετρο καταδεικνύει πως έχει συντελεστεί μία σοβαρή ρωγμή στην ιλουστρασιόν φιλο-κυβερνητική μονοφωνία.
Σε ό,τι αφορά το θέμα με τις πατέντες των εμβολίων, εξηγεί πως την ώρα που το ΕυρωπαΪκό Κοινοβούλιο πιέζει, η Κομισιόν και οι κυβερνήσεις δίνουν προτεραιότητα στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες. Ωστόσο τις προηγούμενες ημέρες υπερψηφίστηκε σχετική τροπολογία της ΕυρωπαΪκής Αριστεράς, με την ευρωπαϊκή δεξιά όμως, δηλαδή και την ευρωομάδα της ΝΔ, να καταψηφίζουν. Κατά την εκτίμηση του Κώστα Αρβανίτη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων του προοδευτικού τόξου για όλη την Ευρώπη.
Συνέντευξη στη Βούλα Κεχαγιά
Κύριε Αρβανίτη το σχέδιο “Ελλάδα +” που παρουσίασε ο πρόεδρός σας ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της χώρας; Τι το διαχωρίζει από την πρόταση της κυβέρνησης για το Ταμείο Ανάκαμψης;
Οι ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που βρίσκουν χώρο στο δικό μας σχέδιο, την ώρα που το αντίστοιχο κυβερνητικό όχι απλά τις συμπιέζει αλλά τις θυσιάζει προς όφελος μιας σκληρής αναδιανομής υπέρ των ελίτ. Νομίζω αυτή η ξεκάθαρη ταξική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο σχέδια θα γίνεται όλο και πιο διακριτή όσο περνά ο καιρός και οι πολίτες, που ΔΕΝ ανήκουν στις ολιγάριθμες διεφθαρμένες οικονομικές ελίτ, θα καταλάβουν ποιο από τα δύο εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ξέρετε, δεν είναι μόνο αυτό που στη μαρξιστική γλώσσα αποκαλείται παραδοσιακά «εργατική τάξη». Είναι και οι μικροεπιχειρηματίες που συμπιέζονται από βαριά φορολογία, πολιτικές αναδιαρθρώσεων που ευνοούν τις μεγάλες αλυσίδες ενώ οι ίδιοι παραμένουν «αόρατοι» για τις τράπεζες. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων ελεύθερων επαγγελματιών που λόγω της πανδημίας μεγάλο μέρος τους έχει… προλεταριοποιηθεί στην πραγματικότητα. Είναι οι φοιτητές που βλέπουν το επαγγελματικό τους μέλλον στην Ελλάδα να ταυτίζεται με αναξιοπρεπείς χαμηλές αμοιβές. Κι άλλοι, που θα μπορούσα για ώρες να απαριθμώ. Όλοι αυτοί, και – το ξαναλέω – όχι μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την Ανάπτυξη που υπόσχεται στις ελίτ ο κύριος Μητσοτάκης, εκτός ίσως από ένα ξεροκόμματο.
Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, είναι ένα σχέδιο που βάζει τις βάσεις για μια ολοκληρωμένη κοινωνική ανάπτυξη του τόπου. Με εργαλεία τις κοινωνικές δαπάνες, με επένδυση στην Παιδεία και την Υγεία, με τις πραγματικές ανάγκες των πολλών στο επίκεντρο. Όσο για το αν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας, θα σας έλεγα ότι είναι το σχέδιο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και της χώρας και της Ευρώπης ολόκληρης, και όχι μόνο. Ίσως είναι πολύ «φρέσκο ως γεγονός και δεν το έχουμε αποτιμήσει επαρκώς αλλά η πρόσφατη ομιλία Μπάιντεν αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο καθώς για πρώτη φορά, έπειτα από δεκαετίες πολιτικής κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, βρισκόμαστε μπροστά σε μια στρατηγική ήττα του ιδεολογικού οπλοστασίου της Δεξιάς, την αποτυχία της να διαχειριστεί αποτελεσματικά την πανδημία. Ο Μπάιντεν στις ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και άλλες πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές αποχρώσεις την ίδια ανάγκη: Να πετάξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας τις απάνθρωπες και αναποτελεσματικές συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, να στρίψουμε το τιμόνι Αριστερά, με το βλέμμα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και τις ανάγκες της.
Τα εργασιακά έχουν χαρακτηριστεί ως η “μάχη των μαχών” για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Ως πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η μάχη;
Πάρα το «τσιμεντωμένο», για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση που αναφέρεται στο… αγαπημένο υλικό της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, αφήγημα που παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα χαρωπά ΜΜΕ περί πετυχημένου κυβερνητικού έργου και ανακουφισμένων και υπομονετικών πολιτών, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Όλο και περισσότεροι πολίτες νιώθουν την κοροϊδία, την πολιτική απάτη Μητσοτάκη ή -για τους πιο μετριοπαθείς- τη διαχειριστική ανικανότητα της κυβέρνησης. Στο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια είδαμε ένα πρώτο ρήγμα να εκδηλώνεται ανοιχτά, με πρωτοφανή για τον πολιτικό βίο αυτής της κυβέρνησης ένταση και καθαρότητα. Πριν από λίγες μέρες, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ αισθάνθηκα μια ευχάριστη έκπληξη όταν η συνομιλήτριά μου, κυβερνητική βουλευτής, παραδέχτηκε τη βασική αλήθεια πίσω από το Εργατικό Δίκαιο: Πως εργοδότης και εργαζόμενος με εξαρτημένη σχέση δεν είναι και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται από τον νόμο ως ισότιμοι. Βλέπουμε τα πρώτα ρήγματα, χωρίς καν να έχει φουντώσει η συζήτηση. Φανταστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει όταν, εκ των πραγμάτων, αποτελέσει κύριο θέμα στην κεντρική πολιτική αντιπαράθεση.
Εκτιμώ ότι όπως και στην περίπτωση της συνεπιμέλειας, έτσι κι εδώ τα ρήγματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν θα κλείσουν, αντίθετα θα πυροδοτηθούν και αντιδράσεις που δεν υπολογίζουμε ακόμη. Πού μπορεί να φτάσουν όλα αυτά; Προσωπικά, δεν μπορώ να αποκλείσω ακόμη και το ενδεχόμενο ευρύτερων πολιτικών εξελίξεων…
«Πάρα το “τσιμεντωμένο” αφήγημα που παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα χαρωπά ΜΜΕ περί πετυχημένου κυβερνητικού έργου και ανακουφισμένων και υπομονετικών πολιτών, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική»
Τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη και ποια η θέση της ΕΕ για τον κατώτατο μισθό;
Αυτό που αυτήν τη στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι κυρίως το τι ισχύει όσο το τι επέρχεται, τι ετοιμάζεται. Η ΕΕ έχει στα σκαριά ένα σχέδιο για τη δημιουργία ενός ενιαίου μηχανισμού για κοινή ρύθμιση του κατώτατου μισθού σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι δυνατόν χώρες με διαφορετική παραγωγική βάση και οικονομικά μεγέθη να ορίζουν τον κατώτατο μισθό στο ίδιο ύψος. Εκείνο όμως που γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό είναι η ανάγκη να υπάρχει ένας κοινός μηχανισμός και να ορίζεται οι μισθοί να είναι δίκαιοι αλλά και επαρκείς. Δηλαδή η ΕΕ να χτίσει έναν μηχανισμό που θα προστατεύει το εισόδημα των χαμηλότερα αμειβόμενων με έναν τρόπο που θα εξασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα φέρει και συγκλίσεις. Εκείνο όμως που είναι το πιο σημαντικό είναι ότι στη συζήτηση για τον νέο αυτό μηχανισμό κεντρική θέση έχει η συλλογική εκπροσώπηση των εργαζόμενων, το συνδικάτο, το σωματείο, αυτό που η δεξιά ελεεινολογεί και συκοφαντεί εδώ και δεκαετίες: Ο συνδικαλισμός.
Την ώρα λοιπόν που χτίζεται ένα ενιαίο σύστημα διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού στη βάση της αρχής της συλλογικής διαπραγμάτευσης, έρχονται οι πάλαι ποτέ «Μένουμε Ευρώπη» και μας πηγαίνουν σε καθεστώς… κεντρικής Αφρικής ή Ασίας, καθώς αφαιρούν τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού ως αντικείμενο των συλλογικών διαπραγματεύσεων! Γι’ αυτούς, το «Μένουμε Ευρώπη» εξαντλείται στον… διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, για μας στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει κανόνες και δικαιώματα, που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες ευρωπαίων εργαζόμενων, και φυσικά η συνεχής διεύρυνσή τους.
Ποιες είναι οι εξελίξεις στην ΕΕ για το θέμα με τις πατέντες των εμβολίων και την θεραπευτική αγωγή;
Δυστυχώς είναι οι ίδιες που έχουμε δει από την αρχή της πανδημίας. Από τη μία ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που προσπαθεί να ανοίξει δρόμους και να πιέσει για εξελίξεις προς όφελος των ευρωπαϊκών λαών και από την άλλη μια ευρωπαϊκή ηγεσία (Κομισιόν και κυβερνήσεις) που εξακολουθούν να δίνουν προτεραιότητα στις συμφωνίες με τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες. Στο πλαίσιο αυτό φυσικά δεν είναι όλα ακίνητα: Η συζήτηση για τις πατέντες των εμβολίων δεν σταματά, μάλιστα στην τελευταία Ολομέλεια, που ολοκληρώθηκε την Πέμπτη, υπερψηφίστηκε μία ακόμη τροπολογία ευρωβουλευτών της Αριστεράς που ζητά να απελευθερωθούν οι πατέντες. Η πίεση αυξάνεται, όλο και περισσότεροι πολίτες καταλαβαίνουν ότι πρέπει επιτέλους τα κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας να μην είναι η πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων αλλά η Υγεία των πολιτών. Δεν χρειάζεται να σας επισημάνω ότι στη συζήτηση αυτή η επίσημη ΝΔ συντάσσεται με την ευρωπαϊκή ηγεσία, καταψηφίζει τις σχετικές προτάσεις, όπως την προχτεσινή τροπολογία, ταυτιζόμενη ακόμη μια φορά με την πιο αντιδραστική πλευρά της ευρωπαϊκής δεξιάς, αναπόσπαστο τμήμα της οποίας και αποτελεί. Η ευρωπαϊκή δεξιά δεν μπορεί ούτε στην πανδημία να ξεχάσει τι σημαίνει ευρωπαϊκή δεξιά.
«Γι’ αυτούς, το “Μένουμε Ευρώπη” εξαντλείται στον… διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, για μας στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει κανόνες και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες Ευρωπαίων εργαζόμενων»
Έχετε πει ότι ο κυριότερος εκφραστής των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αυτήν την στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Πώς τεκμαίρεται;
Από την πραγματικότητα που λέει πως είναι η μεγαλύτερη και συμπαγέστερη δύναμη της Αριστεράς στην Ευρώπη! Με 31,5% σε άλλες χώρες πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν κυβερνητικές ευθύνες, ηγούνται κυβερνητικών συνασπισμών. Για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία το ποσοστό των εκλογών του 2019 είναι ποσοστό ήττας αλλά και εντολής ανασυγκρότησης, δεν είναι ποσοστό απαξίωσης. Την ίδια ώρα βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκρατικά αλλά και κεντροδεξιά κόμματα) να καταρρέουν δημοσκοπικά και εκλογικά ενώ από την κατάρρευση αυτή επωφελούνται ακροδεξιά και φασισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε, θα αντέξει και θα επιστρέψει στην εξουσία, και αυτό το βλέπουν και οι σύντροφοί μας στην Ευρωομάδα μας τη LEFT, που μας αντιμετωπίζουν ως τη μεγάλη δύναμη της Αριστεράς στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων του προοδευτικού τόξου για όλη την Ευρώπη.
Αυτό ισχύει και στην Ελλάδα;
Ναι, προφανώς. Μετά την αυτοκαταστροφική πορεία του ΠΑΣΟΚ, πορεία που δυστυχώς συνεχίζεται ακόμη με την ταύτισή του με πλευρές -τουλάχιστον- της κυβερνητικής πολιτικής Μητσοτάκη, οι προοδευτικοί πολίτες εξακολουθούν να νιώθουν προδομένοι από το πάλαι ποτέ μεγάλο κόμμα της προοδευτικής παράταξης. Δεν είναι όμως μόνη η «προδοσία» του ΠΑΣΟΚ, είναι και οι νέες ανάγκες της εποχής μετά τα μνημόνια, μια εποχή που γέννησε νέες ανάγκες. Ε, σ’ αυτές τις πολιτικές ανάγκες ανταποκρίθηκε και συνεχίζει να ανταποκρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μετά την πανδημία εποχή που είναι μπροστά μας απαιτεί ισχυρές δημόσιες πολιτικές προς όφελος της κοινωνίας, πολιτικές που πιστεύει και εφάρμοσε ακόμη και μέσα στο ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικές που θα έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει και να ολοκληρώσει στην επόμενη κυβερνητική του θητεία.
«Η ευρωπαϊκή δεξιά δεν μπορεί ούτε στην πανδημία να ξεχάσει τι σημαίνει ευρωπαϊκή δεξιά»
Το ευρωβαρόμετρο έδειξε μεγάλη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για τις πολιτικές της κυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά η κοινωνία δεν φαίνεται προσώρας πρόθυμη να αντιδράσει σε αυτές δυναμικά…
Το Ευρωβαρόμετρο, που πολύ σωστά επικαλείστε, είναι μια ακόμη σοβαρή ρωγμή στην ιλουστρασιόν φιλο-κυβερνητική ενημερωτική μονοφωνία. Ζούμε φαινόμενα που μας θυμίζουν εποχές του πρώτου μνημονίου, όταν όλα τα ΜΜΕ μιλούσαν στους πολίτες με αισιοδοξία σαν να μην περνούσε ο κόσμος τον μνημονιακό ζόφο. Ε, κάποια στιγμή η αναντιστοιχία ήταν τόσο μεγάλη που οι πολίτες άρχισαν να αντιλαμβάνονται την απάτη, απεγκλωβίστηκαν από την τηλεοπτική προπαγάνδα και οι πολιτικές εξελίξεις πήραν τον δρόμο τους. Είναι μοιραίο ότι το ίδιο θα συμβεί αργά ή γρήγορα, όσο οι πολίτες βγαίνουν από τα σπίτια τους και αντιλαμβάνονται ότι δεν τους περιμένουν τα ανθισμένα λιβάδια της αισιοδοξίας που βλέπουν και διαβάζουν στα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης αλλά η δύσκολη πραγματικότητα, αποτέλεσμα της διαχείρισης της πανδημίας ως ευκαιρία για μπίζνες και αντιλαϊκές «αναδιαρθρώσεις». Οι πολίτες την επόμενη μέρα της πανδημίας μόνο ανέμελοι, όπως ο πρωθυπουργός μας, δεν θα είναι.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε μία πρόσφατη επίσκεψή της στον Έβρο φωτογραφήθηκε δίπλα στον φράχτη. Πώς σας φάνηκε αυτή η εικόνα;
Θέλω να είμαι πολύ προσεκτικός στο θέμα αυτό, κυρία Κεχαγιά. Και γιατί αφορά την Πρόεδρο, ένα κεντρικό πολιτειακό πρόσωπο που ο ρόλος του είναι να λειτουργεί ενωτικά αλλά και επειδή αφορά μια κρίσιμη περιοχή που αντιμετωπίζει δύσκολες προκλήσεις και που κανείς δεν μπορεί να κάνει πως δεν βλέπει. Ωστόσο, θα σας πω καθαρά ότι η εικόνα ενός τείχους που προστατεύει τη χώρα από φτωχούς, κατατρεγμένους, ανέστιους ανθρώπους δεν είναι εικόνα για να διαφημίζει μια χώρα. Είναι άλλο να στηρίζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας και τη διαρκή τους προσπάθεια να υπερασπιστούν τα σύνορά μας έναντι οποιαδήποτε εδαφικής απειλής και άλλο να διαφημίζουμε τη χώρα μας μέσω ενός τείχους που ακόμη και πολλοί υπερασπιστές του το αντιμετωπίζουν ως ένα αναγκαίο κακό.
Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
