Την τελευταία της πνοή σε ηλικία 58 ετών άφησε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου, έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική.
Η Σοφία Αδαμίδου γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος εργάστηκε για χρόνια στον Ριζοσπάστη και στην τηλεόραση του 902 καθώς επίσης στην ΕΡΤ1, στη ΝΕΤ και τον ΑΝΤ1.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».
Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ. Η κηδεία της θα γίνει αύριο Κυριακή 13 Ιούνη, στις 4 μ.μ., στην Χαραυγή Κοζάνης.
«Δεν μπορώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να μιλήσω, η φίλη μου, η συνεργάτης μου, η κολλητή μου, ο άνθρωπος που ενσαρκωνε τη λέξη ανθρωπιά και εντιμότητα δεν είναι πια εδώ.
Σοφάκι μου αγάπη μου, η καρδιά μου έχει σπάσει!!! Η Σοφία Αδαμίδου δεν είναι μαζί μας!!!» σημείωσε η σκηνοθέτης και στενή της συνεργάτιδα, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.
Με τη σειρά του ο ηθοποιός Τάσος Ιορδανίδης, που συνεργάστηκε τα τελευταία χρόνια μαζί της, έγραψε «Σοφάρα… Σοφάρα μου… Εις το επανιδείν».
