Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο για την αμερικανική αποχώρηση από το Αφγανιστάν δημοσίευσε, στη Washington Post, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις (κυβέρνηση Μπους).
«Δεν θέλαμε να δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας ή στους Αφγανούς. Κατανοητό. Αλλά βιαζόμασταν τόσο πολύ που φύγαμε στη μέση της πολεμικής περιόδου. Γνωρίζουμε ότι οι Ταλιμπάν υποχωρούν το χειμώνα. Mήπως να περιμέναμε μέχρι τότε και να δίναμε λίγο περισσότερο χρόνο στους Αφγανούς να αναπτύξουν μια στρατηγική για να αποτρέψουν τη χαοτική πτώση της Καμπούλ; Τώρα πρέπει να ζήσουμε με τις συνέπειες της βιασύνης μας», τονίζει -μεταξύ άλλων- η κυρία Ράις.
Το newsique.gr μετάφρασε και αναδημοσιεύει ολόκληρο το άρθρο:
Δεν ήταν αναγκαστικό να συμβεί με αυτόν τον τρόπο. Οι εικόνες των Αφγανών που κρέμονται από αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη στο αεροδρόμιο της Καμπούλ είναι αποκαρδιωτικές και ενοχλητικές. Το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει λιγότερο από ένα μήνα πριν την 20η επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς και πιο δύσκολο να το αποδεχτεί.
Τα τελευταία χρόνια στο Αφγανιστάν ήταν δύσκολα για κάθε πρόεδρο, τις ένοπλες δυνάμεις μας, τους συμμάχους μας και τη χώρα μας. Οι θυσίες όσων υπηρέτησαν -και εκείνων που πέθαναν- θα καυτηριάζουν για πάντα την εθνική μας μνήμη.
Ο καθένας από εμάς που κατείχε θέσεις εξουσίας εκείνα τα χρόνια έκανε λάθη -όχι επειδή δεν προσπαθήσαμε ή δεν προσέξαμε τις προκλήσεις. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν την πολυτέλεια να αγνοήσουν το εγκληματικό κράτος που φιλοξενούσε εκείνους που μας επιτέθηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου. Θα έρθει η ώρα να αποτιμήσουμε πού αποτύχαμε -και τι πετύχαμε.
Ωστόσο, στον απόηχο της πτώσης της Καμπούλ, αναδύεται ένα διαβρωτικό και βαθιά άδικο αφήγημα: Να κατηγορήσουμε τους Αφγανούς για το πώς τελείωσαν όλα. Οι αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας απέτυχαν. Η αφγανική κυβέρνηση απέτυχε. Ο αφγανικός λαός απέτυχε. «Τους δώσαμε κάθε ευκαιρία να καθορίσουν το δικό τους μέλλον», είπε ο πρόεδρος Μπάιντεν στο διάγγελμά του τη Δευτέρα (σ.σ. 16/8/2021) -σαν οι Αφγανοί να είχαν επιλέξει με κάποιο τρόπο τους Ταλιμπάν.
Όχι – δεν επέλεξαν τους Ταλιμπάν. Πολέμησαν και πέθαναν πλάι μας, βοηθώντας μας να υποβαθμίσουμε την Αλ Κάιντα. Συνεργαζόμενοι με τους Αφγανούς και τους συμμάχους μας, κερδίσαμε χρόνο για να οικοδομήσουμε μια αντιτρομοκρατική παρουσία σε όλο τον κόσμο και έναν αντιτρομοκρατικό μηχανισμό πίσω στην πατρίδα που μας έχει κρατήσει ασφαλείς. Τελικά, οι Αφγανοί δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν τη χώρα χωρίς την αεροπορική μας δύναμη και την υποστήριξή μας. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας έχασαν τη θέληση να πολεμήσουν, όταν οι Ταλιμπάν προειδοποίησαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τους εγκατέλειπαν και ότι όσοι αντιστάθηκαν θα έβλεπαν τις οικογένειές τους να σκοτώνονται.
Όχι – δεν επέλεξαν τους Ταλιμπάν. Άρπαξαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια σύγχρονη κοινωνία όπου τα κορίτσια θα μπορούσαν να πηγαίνουν στο σχολείο, οι γυναίκες να εισέρχονται σε επαγγέλματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνονταν σεβαστά.
Όχι – δεν επέλεξαν τους Ταλιμπάν. Έχτισαν μια «αρχάρια» δημοκρατία με εκλεγμένους ηγέτες που συχνά απέτυχαν αλλά δεν κακοποίησαν τον λαό τους, όπως κάνουν τόσα πολλά καθεστώτα στην περιοχή. Ηταν μια κυβέρνηση που δεν κατάφερε ποτέ να δαμάσει τη διαφθορά και το εμπόριο ναρκωτικών. Σε αυτά, το Αφγανιστάν είχε μεγάλη «συντροφιά» σε όλο τον κόσμο.
Είκοσι χρόνια δεν ήταν αρκετά για να ολοκληρωθεί ένα ταξίδι από την κυριαρχία των Ταλιμπάν του 7ου αιώνα και έναν εμφύλιο πόλεμο 30 ετών σε μια σταθερή κυβέρνηση. Είκοσι χρόνια μπορεί επίσης να μην ήταν αρκετά για να παγιώσουμε τα κέρδη μας κατά της τρομοκρατίας και να διασφαλίσουμε τη δική μας ασφάλεια. Εμείς – και αυτοί – χρειαζόμασταν περισσότερο χρόνο.
Αυτό το έχουμε διαπιστώσει ξανά στο παρελθόν. Τεχνικά, ο μακρύτερος πόλεμός μας δεν είναι το Αφγανιστάν: Είναι η Κορέα. Αυτός ο πόλεμος δεν τελείωσε με νίκη. Κατέληξε σε αδιέξοδο. Εκεχειρία. Η Νότια Κορέα δεν πέτυχε δημοκρατία για δεκαετίες. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, έχουμε περισσότερους από 28.000 Αμερικανούς στρατιώτες εκεί, ομολογώντας ότι ακόμη και ο εξελιγμένος στρατός της Νότιας Κορέας δεν μπορεί να αποτρέψει τον Βορρά μόνος. Να τι επιτύχαμε: Σταθερή ισορροπία στην Κορεατική Χερσόνησο, έναν πολύτιμο σύμμαχο, τη Νότια Κορέα και ισχυρή παρουσία στον Ινδο-Ειρηνικό.
Το Αφγανιστάν δεν είναι Νότια Κορέα. Αλλά μπορεί να είχαμε πετύχει ένα λογικό αποτέλεσμα με πολύ μικρότερη δέσμευση. Περισσότερος χρόνος για τους Αφγανούς δεν προϋπέθετε μάχιμα στρατεύματα, απλώς μια βασική αμερικανική παρουσία για εκπαίδευση, αεροπορική υποστήριξη και υπηρεσίες πληροφοριών.
Περισσότερος χρόνος για εμάς μπορεί να είχε διατηρήσει επί τόπου τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και αντιτρομοκρατικές υποδομές για να προστατεύσει τους συμμάχους και την πατρίδα μας από την επανεμφάνιση ενός τρομοκρατικού «λιμένα». Περισσότερος χρόνος θα μπορούσε να διατηρήσει την εξελιγμένη αεροπορική μας βάση Bagram στη μέση μιας επικίνδυνης περιοχής που περιλαμβάνει το Πακιστάν και συνορεύει με την πιο επικίνδυνη χώρα στη Μέση Ανατολή – το Ιράν.
Ο περισσότερος χρόνος θα εξυπηρετούσε τα στρατηγικά μας συμφέροντα.
Δεν θέλαμε να δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας ή στους Αφγανούς. Κατανοητό. Αλλά βιαζόμασταν τόσο πολύ που φύγαμε στη μέση της πολεμικής περιόδου. Γνωρίζουμε ότι οι Ταλιμπάν υποχωρούν το χειμώνα. Μήπως να περιμέναμε μέχρι τότε και να δίναμε λίγο περισσότερο χρόνο στους Αφγανούς να αναπτύξουν μια στρατηγική για να αποτρέψουν τη χαοτική πτώση της Καμπούλ;
Τώρα πρέπει να ζήσουμε με τις συνέπειες της βιασύνης μας.
Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κινητοποιήσουμε τους περιφερειακούς συμμάχους και τη διεθνή κοινότητα για να μετριάσουμε τη φύση της κυριαρχίας των Ταλιμπάν. Ας ελπίσουμε ότι οι ηγέτες των Ταλιμπάν το εννοούν όταν λένε ότι δεν θα κακοποιήσουν τον πληθυσμό όπως έκαναν πριν.
Εν τω μεταξύ, η (σ.σ. αμερικανική) κυβέρνηση δεν μπορεί απλά να δηλώνει ότι η αξιοπιστία μας είναι άθικτη – δεν είναι. Η αξιοπιστία δεν διαιρείται και η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν μας έχουν μετρήσει. Οι φωτογραφίες των τελευταίων ημερών θα εντυπώσουν με έντονα χρώματα μια εικόνα της Αμερικής σε υποχώρηση. Τώρα είναι η ώρα να ενισχύσουμε τη δέσμευσή μας στην Ουκρανία, στο Ιράκ και ιδιαίτερα στην Ταϊβάν.
Και καθώς ξαναζούμε την πτώση της Σαϊγκόν, υπάρχει μια σελίδα που αξίζει να επαναληφθεί. Διασώσαμε χιλιάδες Νοτιοβιετναμέζους που μας είχαν βοηθήσει και κινδύνευαν. Δεν τους πήραμε όλους και πολλοί υπέφεραν στα χέρια του Βορρά. Αλλά αυτοί που μεταφέραμε, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, συμβάλλουν καθημερινά στην ενίσχυση του ιστού της Αμερικής. Είναι επιχειρηματίες, εκπαιδευτικοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι – και στρατιώτες στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις που κατατάχθηκαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Εάν δεν κάνουμε τίποτα άλλο, τουλάχιστον πρέπει να παράσχουμε επειγόντως καταφύγιο στους Αφγανούς που πίστεψαν σε εμάς. Πρέπει να καταδείξουμε ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτούς.
(*) Η Κοντολίζα Ράις ήταν Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ από το 2005 ως το 2009 και Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας από το 2001 ως το 2005. Σήμερα είναι Διευθύντρια του Ινστιτούτου Hoover στο Πανεπιστήμιο του Stanford.
