Για το θάνατο του συζύγου της, του Εισαγγελέα Γιώργου Τσιρώνη, μετά τον εμβολιασμό με Astrazeneca, μίλησε στο thebest,gr η Τασία Δημητρίου.
«Ο Γιώργος πέθανε από το εμβόλιο και δεν είχε υποκείμενα νοσήματα» αναφέρει χαρακτηριστικά και τονίζει πως παρά ταύτα δεν είναι αντιεμβολιάστρια.
«Δεν μίλησα όλο αυτό το διάστημα γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση σε αυτόν τον πόλεμο που γίνεται με τους αντιεμβολιαστές και μη. Δεν ήθελα να «πάρω ανθρώπους στο λαιμό μου». Δεν ήθελα κάποιος εξαιτίας αυτού που συνέβη σε μας να μην κάνει το εμβόλιο και να περάσει βαριά κορωνοϊό και να κινδυνεύσει. Δεν ήθελα να πάρω θέση. Αφοσιώθηκα στο Γιώργο, εκεί ήταν η ενέργεια και η ψυχή. Όντως αυτό το εμβόλιο ήταν άσχημο.
Τραβήξαμε έναν κλήρο σκληρό, κακό και ανελέητο. Είναι λίγοι στατιστικά οι άνθρωποι που μπορεί να πάθουν αυτό που συνέβη στην περίπτωσή μας. Δεν είμαι αντιεμβολιάστρια. Κάναμε και τη δεύτερη δόση με το παιδί μου, έστω και αν τρέμαμε. Είναι μικρή η πιθανότητα γι αυτή την παρενέργεια γι αυτό κι εμείς εμβολιαστήκαμε. Από την άλλη αν πω ότι ο Γιώργος δεν πέθανε από το εμβόλιο, θα πω ψέματα».
Και συνεχίζει:
«Για να μην λέγονται και ακούγονται ανακρίβειες, ο Γιώργος πήγε με πολύ καλή διάθεση να κάνει το Astrazeneca. Τότε βέβαια ήμασταν στην αρχή και δεν είχαμε μάθει για τις παρενέργειες που είχε τελικά αυτό το εμβόλιο. Πήγαμε όλοι στην οικογένεια να εμβολιαστούμε και δεν πάθαμε τίποτα. Εκείνος όμως λίγες μέρες μετά την πρώτη δόση, ένιωθε μεγάλη κόπωση η οποία συνεχιζόταν.
Επειδή δεν χρειαζόταν να πάει στα δικαστήρια περνούσε τις μέρες στο γραφειάκι του, διαβάζοντας και γράφοντας ποιήματα. Πήγαμε σε παθολόγο και μας έστειλε για εξετάσεις οι οποίες θα καθυστερούσαν βέβαια κάπως. Εμφάνισε δύσπνοια μέσα στην νύχτα της 1ης προς 2ας Απριλίου. Του είπα να πάμε στο νοσοκομείο αλλά εκείνος δεν είχε το κουράγιο ούτε γι΄αυτό. Όλη νύχτα διάβαζα, έβλεπα για μία περίπτωση ενός ανθρώπου στη Σύρο που είχε πάθει το ίδιο και είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε. Πήγαμε νωρίς το πρωί με τα πόδια σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.
Κάναμε εξετάσεις. Βγήκαν καλές όμως εκείνος αισθανόταν τρομερά κουρασμένος και χρειαζόταν οξυγόνο. Μετά από αξονική φάνηκε ότι υπήρχαν θρόμβοι στον πνεύμονα. Τον κράτησαν για να ακολουθήσει αγωγή που θα συνέχισε στο σπίτι μετά από τις μέρες, όμως τα ξημερώματα αισθάνθηκε μια ζαλάδα και έπεσε λιπόθυμος. Έγιναν απινιδώσεις, τον επαναφέραν και μεταφέρθηκε στη ΜΕΘ. Μέσα σε λίγες ώρες έπαθε 30 με 40 ανακοπές. Από τις 6 μέχρι 11 πέθαινε και επανερχόταν. Έγινε έκρηξη θρομβώσεων.
Μείναμε εκεί 20 μέρες και προσευχόμουν έξω από τη ΜΕΘ μέρα- νύχτα. Από εκεί πέρα πήγαμε στον Άγιο Ανδρέα, περάσαμε ένα εφιαλτικό τρίμηνο και επιστρέψαμε στο ιδιωτικό θεραπευτήριο 20 μέρες πριν το τέλος ελπίζοντας πλέον σε μία αποκατάσταση. Είχαμε ελπίδες. Θα είχαμε μπροστά μας έναν Γολγοθά αλλά θα το παλεύαμε. Την ημέρα που με πήραν να μου πουν ότι «έφυγε» μου είχαν πει ότι θα κάτσει σε καρέκλα επιτέλους. Δεν άντεξε όμως η καρδιά του και «έφυγε». Πιθανόν είπαν να έπαθε πνευμονική εμβολή.
Ήταν εύσωμος και το μόνο που πρόβλημα που είχε ήταν η υπέρταση. Δεν είχε υποκείμενα νοσήματα».
