Ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης του 3/40 Συντάγματος που επέστρεψε από το αλβανικό μέτωπο.
Δημήτριος Ηλία Τασούλας, γεννήθηκε το 1916 στο Τετράκωμο Άρτας και απεβίωσε το 2017, κατατάχτηκε στο 3/40 Σύνταγμα Ευζώνων Άρτας το 1939.
Η έναρξη του πολέμου τον βρήκε στρατιώτη, αν και τοποθετήθηκε στο αντιαεροπορικό πυροβολικό Άρτας ζήτησε οικειοθελώς με αίτηση του στο τέλος Ιανουαρίου 1941 να καταταγεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στο λεγόμενο «τάγμα θανάτου», η αίτηση του έγινε αποδεκτή και έφτασε στην πρώτη γραμμή του μετώπου τον Φεβρουάριο του 1941. Πήρε μέρος στις μάχες εναντίον των Ιταλών στο Καλπάκι Ιωαννίνων, στο Αργυρόκαστρο ,στο Τεπελένι και στο Προγονάτι της Αλβανίας.
Στους Γεωργουτσάτες Αργυροκάστρου ,ένας Έλληνας στρατιωτικός παπάς μετέλαβε τους Έλληνες στρατιώτες και έδωσε στον καθένα μια εικόνα της Παναγίας που την είχε πάντα μαζί του τόσο κατά τη διάρκεια των φονικών μαχών όσο και έως το τέλος της ζωής του. Στο Αργυρόκαστρο-γέφυρα Τσικούνα- Κολόνια-Γκολέμη Αλβανίας, εκεί βρήκε λίγους από γνωστούς στρατιώτες του 3/40 Συντάγματος, γιατί πολλοί δυστυχώς χάθηκαν στις φονικές μάχες και από τις κακουχίες του πολέμου.
Στο Προγονάτι, ο ελληνικός στρατός δίνει μία από τις σκληρότερες μάχες του μετώπου, ο ίδιος καταφέρνει πλήγμα στον αντίπαλο, εξουδετερώνοντας το ιταλικό πολυβόλο που κυριολεκτικά είχε θερίσει το λόχο ,προκαλώντας τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε στρατιωτικό υλικό, όπως έλεγε η τύχη πολλές φορές ήταν με το μέρος του δυστυχώς όχι και με όλων των στρατιωτών.
Μετά την τελευταία μάχη στάλθηκε για περίπολο, επιστρέφοντας δε βρήκε τους λοχαγούς του και τους άλλους συμπολεμιστές του, εγκαταλείφθηκε από τους δικούς του γιατί είχε διαταχθεί άμεση οπισθοχώρηση.
Αν και φοβερά ενοχλημένος και παρά την κακή σωματική κατάσταση και κόπωση λόγω των κρυοπαγημάτων ξεκίνησε για οπισθοχώρηση μόνος του.
Στις 17 Απριλίου 1941 στις 10 το βράδυ πέρασε το χωριό Κούτσι Αλβανίας και έφτασε στον ποταμό Καλαμά που ήταν πλημμυρισμένος, αντικρίζοντας τη γέφυρα του ποταμού εκείνη την ώρα βλέπει το μηχανικό του ελληνικού στρατού να αρχίζει να λύνει τη γέφυρα και σε ελάχιστο χρόνο η γέφυρα δεν θα υπήρχε και θα ήταν πλέον αδύνατον να περάσει κανείς το ποτάμι που κατέβαζε τα ορμητικά νερά του. Για λίγα λεπτά πρόλαβε και πέρασε ,διαφορετικά θα έμενε στην απέναντι όχθη και σε εχθρικό έδαφος και θα τα εκτελούνταν από τους καταφθάνοντες Ιταλούς.
Με πολλές δυσκολίες από τις κακουχίες του πολέμου, ρυοπαγήματα, πείνα, ψείρες έφτασε με τα πόδια στο χωριό του Τετράκωμο ´Αρτας και συναντήθηκε με την οικογένειά του, αντικρίζοντας τη μάνα του που κάθε ξημέρωμα έβγαινε κι αγνάντευε σχεδόν όλη τη μέρα, περιμένοντας να δει το παιδί της να επιστρέφει σώο από το μέτωπο.
