Συγκλονίζει η ανάρτηση του προέδρου της Αττικό Μετρό, Νίκου Ταχιάου, για 43χρονο ανεμβολίαστο πατέρα τριών παιδιών που έχασε τη ζωή του από κορονοϊό.
Ο 43χρονος που σύμφωνα με τον κ. Ταχιάο ήταν υπέρβαρος, ήταν «ανεμβολίαστος, όχι εκ πεποιθήσεως, μάλλον από φόβο», διασωληνώθηκε και τελικά την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου έφυγε από τη ζωή.
Ο κ. Ταχιάος ήταν σε επικοινωνία μαζί του και ενημερωνόταν για την κατάσταση της υγείας του, όπως φαίνεται και από τα μηνύματα που δημοσιεύει στην ανάρτηση του. «Το προηγούμενο Σάββατο, όταν το τελευταίο μήνυμα μου δεν παραδόθηκε, κατάλαβα. Σε λίγο τα τηλέφωνα άναψαν. Διασωληνώθηκε, αυτή ήταν η πληροφορία που έκανε τον γύρο του μικρόκοσμου μας. Πριν από λίγη ώρα έφυγε για πάντα», γράφει ο πρόεδρος της Αττικό Μετρό.
«Σπάνια με συγκλονίζουν τόσο αναγγελίες θανάτου. Όχι επειδή τον θυμάμαι σαν χθες ολοζώντανο, αλλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τις τελευταίες ημέρες του. Την κατιούσα πορεία που αντιλαμβανόταν. Την σκέψη των τριών παιδιών που δεν μπορεί να μην ένιωθε ότι θ’ αφήσει πίσω του εάν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά -όπως και δεν πήγαν- για τον ίδιο. Κυρίως όμως την ενοχή που δεν μπορεί να μην τον κατέλαβε εκείνες τις ώρες, για την ευκαιρία που δεν έδωσε στον εαυτό του, γι’ αυτό το μικρό τσίμπημα που δεν τόλμησε. Και ήταν τόσο φιλότιμος και τόσο αγαπητός. Για μένα, όλα αυτά είναι ο ορισμός της φρίκης, ο πιο απαίσιος δρόμος προς την ανυπαρξία», αναφέρει στη συνέχεια απευθύνοντας ταυτόχρονα έκκληση για εμβολιασμό.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Νίκου Ταχιάου
Με δείκτη μάζας σώματος εμφανέστατα υψηλό -όχι απλώς υπέρβαρος- και ανεμβολίαστος, όχι εκ πεποιθήσεως, μάλλον από φόβο. Δεν κουράστηκε να τον νικήσει ο ιός κι ας ήταν μόνο στα 43 του. Τον είχε ήδη νικήσει ο φόβος. Δύσκολο να του κάνεις συστάσεις αν και ήταν ηλίου φαεινότερον πόσο ευάλωτος μπορούσε να είναι. Σε κανέναν δεν μπορείς να πεις κουβέντα για το ρημάδι το εμβόλιο. ‘Ολοι στραβώνουν σαν ανοίξει η συζήτηση.
Το προηγούμενο Σάββατο, όταν το τελευταίο μήνυμα μου δεν παραδόθηκε, κατάλαβα. Σε λίγο τα τηλέφωνα άναψαν. Διασωληνώθηκε, αυτή ήταν η πληροφορία που έκανε τον γύρο του μικρόκοσμου μας. Πριν από λίγη ώρα έφυγε για πάντα.
Σπάνια με συγκλονίζουν τόσο αναγγελίες θανάτου. Όχι επειδή τον θυμάμαι σαν χθες ολοζώντανο, αλλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τις τελευταίες ημέρες του. Την κατιούσα πορεία που αντιλαμβανόταν. Την σκέψη των τριών παιδιών που δεν μπορεί να μην ένιωθε ότι θ’ αφήσει πίσω του εάν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά -όπως και δεν πήγαν- για τον ίδιο. Κυρίως όμως την ενοχή που δεν μπορεί να μην τον κατέλαβε εκείνες τις ώρες, για την ευκαιρία που δεν έδωσε στον εαυτό του, γι’ αυτό το μικρό τσίμπημα που δεν τόλμησε. Και ήταν τόσο φιλότιμος και τόσο αγαπητός. Για μένα, όλα αυτά είναι ο ορισμός της φρίκης, ο πιο απαίσιος δρόμος προς την ανυπαρξία.
Μία λέξη πηγαινοέρχεται από κινητό σε κινητό όσων ανταλλάσσουν το δυσάρεστο άγγελμα: Κρίμα! Πράγματι! Δεν υπάρχουν λόγια για κάτι άλλο.
Καταλάβετέ το! Όποιος πεθαίνει επειδή επέλεξε να μην δοκιμάσει το εμβόλιο δεν ηττάται ο ίδιος. Είναι ήττα της λογικής, ήττα της ζωής, ήττα του ανθρώπου, ήττα όλων μας.
