Για την απώλεια των γονιών της μίλησε η Άννα Αδριανού στο «Λοιπόν» και στην Μαρία Σοφιανού.
Μιλήστε μου λίγο για τον πατέρα σας… Ξεπερνιέται η απώλειά του;
Δεν ξεπερνιέται. Δεν είναι ότι μου λείπει απλώς, αλλά νιώθω ότι λείπει γενικώς από τον πλανήτη αυτό. Ιδιαίτερος, ελεύθερος και ταυτόχρονα απείρως δοτικός και προστατευτικός. Είχε χαρά για τη ζωή. Ο ίδιος έλεγε «αν ποτέ με πάνε να με εκτελέσουν ,θα χαρώ τη διαδρομή» και το εννοούσε. Ποτέ δεν με κατέκρινε, μου έλεγε πάντα τη γνώμη του, αλλά με άφηνε πάντα να αποφασίζω εγώ τι θα κάνω. Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια, εξάλλου η αγάπη δεν χάνεται. Δεν έπαψα να τον αγαπάω και να τον σκέφτομαι ούτε στιγμή. Νιώθω πολύ κοντά του.
Τι σας φοβίζει;
Ίσως με φοβίζει η αρρώστια. Η φθορά, το να μην μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, υγιής. Ίσως επειδή η μητέρα μου πέθανε από έναν πολύ άσχημο καρκίνο και είχε μια πολύ κακή κάθοδο μέχρι να φύγει και το είδα, το έζησα ενώ ήμουν πολύ νέα.
