Ραγίζουν καρδιές τα μηνύματα που έχουν αφήσει εκατοντάδες άνθρωποι στο σημείο που δολοφόνησαν τον 19χρονο Άλκη, στην περιοχή της Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη.
Η οδός Θεοδώρου Γαζή, έχει πάρει πλέον το όνομα του” Αλκιβιάδη Καμπανού” για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν περάσει από την Τρίτη για να αφήσουν ένα λουλούδι στην μνήμη του, ενώ στο σημείο υπάρχουν γραμμένα μέχρι και ποιήματα.
“Ήτανε μόνο δεκαεννιά, στου Χαριλάου τα στενά έκοβε βόλτες.
Με φίλους του είχε βρεθεί, ποτέ δεν είχε ονειρευτεί αυτές τις κόντρες.
Ήτανε μόνο δεκαεννιά, όνειρο είχε στη ζωή του να πετύχει.
Ήταν περήφανος για αυτό, όμως αλλιώς ήταν γραφτό, δεν είχε τύχη…
Κάποιος του έκλεισε τον δρόμο, σκόρπισε γύρω του τον τρόμο, φώναζε ΠΑΟΚ και χτυπούσε και το μαχαίρι του γυρνούσε…”, γράφει με μαύρα γράμματα ένα σημείωμα στον τόπο της δολοφονίας.
Εκεί που ο Άλκης άφησε την τελευταία του πνοή, σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες κασκόλ, φανέλες, καπέλα, από κάθε ομάδα της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Μια μητέρα, άφησε στο σημείο της δολοφονίας μερικές λέξεις γραμμένες για τον 19χρόνο.
“Δεν μπορώ να ησυχάσω, στοιχειά γεμίσανε τις μέρες και τις νύχτες μου και με οδηγούν στο κατώφλι του θανάτου σου. Νιώθω την αγωνία των τελευταίων σου στιγμών, η καρδιά σου χτύπα σαν τρελή μέσα στη δική μου!
Μυρίζει πόνος και θάνατος. Και η κραυγή σου! Ω! Η κραυγή σου -ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΆΤΕ ΑΛΛΟ – ακούστηκε από άκρη σε άκρη συντρίβοντας την καρδιά κάθε μάνας και πατέρα, κάθε αδελφής και αδελφού.
Είμαι και εγώ μάνα σου Άλκη, δεν σε γέννησα μα μου έλαχε να σε μοιρολογήσω. Μακάρι να σε είχα γνωρίσει αλλιώς, να ήσουν φίλος του γιου μου!
Να ήσουν συμφοιτητής της κόρης μου.
Να ερχόμουν στον γάμο σου καλεσμένη, σαν φίλη σαν φίλη των γονιών σου.
Όμως πεθαμένος βρέθηκες στην αγκαλιά μου γιε μου.
Η μικρή ζωή σου χύθηκε και χάθηκε σε ένα αιματοβαμμένο πλακόστρωτο.
Είμαι μάνα σαν την μάνα σου.
Έχουμε πολλά παιδιά χαμένα…
Στην άμμο τρέχανε και σβήστηκαν νωρίς τα χνάρια της ζωής τους. Ονόματα πολλά, Αντρίκος, Παύλος, Έκτορας, Γιώργης, Μαρία, Ελένη, Εβίτα, Αντρέας, Πάνος, Γαρυφαλιά, Ελένη, Βασιλική, Καρολάιν, Πλάτωνας, Αλέξης, Αννίτα, Σταυρούλα, Παναγιώτης, Tosco, Νάσος, Μαρία, Ερμής, Στέλλα, Γιάννης, Κλαίρη, Άρης…
Είναι η τρέλα που έρχεται μετά τον μεγάλο πόνο και μπερδεύονται τα ονόματά τους στο μυαλό μου; Το παγωμένο τελευταίο βλέμμα τους δεν ξεχνιέται ποτέ. Γιατί αν μια φορά σε δει ο θάνατος στα μάτια, πετρώνει για πάντα στην ψυχή σου.
“Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια του”, έγραψε ο Ρίτσος. Μα τι γίνεται; Γέμισαν οι κάμαρες και τα σπίτια μας από τις σκιές τους! Που πάνε τα παιδιά μας; “, καταλήγει το γράμμα της μητέρας.
Στα σκαλιά που βρίσκονται στην είσοδο της πολυκατοικίας, ανάμεσα στα λουλούδια και τα δεκάδες γράμματα, ένα γράφει: “Συγγνώμη παλικάρι μου που δεν καταφέραμε να τους σταματήσουμε“.
Στην τζαμαρία του κλειστού πρώην καταστήματος στην γωνία της οδού, ένα άλλο σημείο αναφέρει χαρακτηριστικά με μεγάλα γράμματα:
“Τα συγγνώμη και τα συλλυπητήρια δεν αρκούν! Μια είναι η λύση: Διαλύστε τους συνδέσμους τώρα!
Πηγή: grtimes.gr
