Η είδηση ότι μια νέα γυναίκα κατηγορείται ότι δολοφόνησε το παιδί της στην Πάτρα ήταν φυσικό να προκαλέσει αποτροπιασμό και φρίκη.
Και ακόμα πιο φυσικό η κοινή γνώμη να απαιτεί από τη Δικαιοσύνη να εξαντλήσει την αυστηρότητά της, εφόσον αυτή κριθεί ένοχη.
Όση οργή όμως κι αν αισθάνεται ο καθένας, κανένας δεν μπορεί να δικάζει και να καταδικάζει οποιονδήποτε. Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για όλους, όσο ειδεχθές κι αν είναι το έγκλημα για το οποίο κατηγορούνται.
Το λιντσάρισμα από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, η εκδικητική μανία από ένα μέρος της κοινής γνώμης, οι βανδαλισμοί και οι επιθέσεις σε συγγενικά πρόσωπα, είναι εικόνες απαράδεκτες για μια δημοκρατική κοινωνία στην οποία όλοι, και οι χειρότεροι κακούργοι ακόμα, δικαιούνται μια δίκαιη δίκη.
Ίσως αντί για κραυγές, απειλές, και θανατικές ποινές από το διαδίκτυο, θα ήταν καλύτερο να προβληματιστούμε όλες και όλοι πού πήγε η ανθρώπινη θαλπωρή της γειτονιάς, πού ήταν η κοινωνική αλληλεγγύη, γιατί απουσίαζαν οι κοινωνικοί λειτουργοί, γιατί δεν λειτούργησαν τα όργανα της κοινωνικής πρόνοιας, πού βρισκόταν το λαβωμένο από τις περικοπές κοινωνικό κράτος και πού τύρβαζαν οι αστυνομικές δυνάμεις.
Και εν πάση περιπτώσει, το τεκμήριο αθωότητας δεν μπορεί να θυσιάζεται μπροστά στην τηλεθέαση και υπό την εκκωφαντική σιωπή του νομικού μας κόσμου.
