Γεννημένη στις 27 Δεκεμβρίου 1901 στο Βερολίνο, η Μαρί Μαγκνταλένε Ντίτριχ είναι πολλά περισσότερα από μια σπουδαία ηθοποιός. Είναι μια γυναίκα που εναντιώθηκε στο φασισμό και γύρισε την πλάτη στον Χίτλερ.
Η Ντίτριχ μικρή ήθελε να γίνει μουσικός καθώς έπαιζε βιολί αλλά το παράτησε, όταν τραυματίστηκε στο χέρι. Τότε αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.
Μυρτώ Τζώρτζου
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, δημιούργησε ένα φιλανθρωπικό οργανισμό μαζί με τον Μπίλι Γουάιλντερ και αρκετούς άλλους Γερμανούς προκειμένου να βοηθήσουν τους Ιησουίτες να διαφύγουν από τη Γερμανία. Το 1937 ο μισθός της από την ταινία Knight Without Armor ($450,000) διατέθηκε προς βοήθεια των προσφύγων.
Όταν οι Ναζί της ζήτησαν το 1937 να πρωταγωνιστήσει στις ταινίες προπαγάνδας που έφτιαχναν, εκείνη αρνήθηκε. Δύο χρόνια αργότερα, ζήτησε αμερικανική ιθαγένεια. Κατόπιν εντολής του Χίτλερ οι Ναζί προσπάθησαν να τη δελεάσουν και να τη φέρουν πίσω στη Γερμανία. Ο Χίτλερ τη θαύμαζε απεριόριστα. Όμως η Ντίτριχ αισθανόταν συνυπεύθυνη για τις πράξεις των ναζί, ως Γερμανίδα.
Οι Ναζί μάλιστα είχαν στείλει και το διπλωμάτη Joachim von Ribbentrop μήπως και την πείσει αλλά εκείνη είπε όχι κάτι που αυτός δεν υπολόγιζε.
Η Ντίτριχ αντιπαθούσε πολύ τον Χίτλερ και σε μια συνέντευξή της τον είχε αποκαλέσει ηλίθιο.
Στην Αμερική ηχογράφησε αντιναζιστικά μηνύματα στα γερμανικά, τα οποία μεταδίδονταν από τα συμμαχικά ραδιόφωνα στα πεδία της μάχης.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ταξίδευε με σκοπό να ψυχαγωγήσει τα συμμαχικά στρατεύματα, ερμηνεύοντας επιτυχίες όπως το «Lili Marlene» που έμεινε στην ιστορία και έγινε το πιο διάσημο τραγούδι του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Η Ντίτριχ έλαβε το Μετάλλιο της Ελευθερίας τον Νοέμβριο του 1947. Η ίδια δήλωσε ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμά της. Της απονεμήθηκε επίσης το Τάγμα του Φοίνικα από τη γαλλική κυβέρνηση για το έργο της κατά τον πόλεμο.
Οι Γερμανοί για πολλά χρόνια είχαν θυμώσει μαζί της γιατί είχε φύγει στην Αμερική παίρνοντας ταυτόχρονα και την αμερικανική ιθαγένεια. Όταν επισκέφτηκε το 1960 τη γενέτειρά της, το Βερολίνο, της ζητούσαν να φύγει ξανά. Και έφυγε. Δεν ξαναγύρισε ποτέ όσο ήταν ζωντανή.
Οι σχέσεις της με τη γενέτειρά της παρέμειναν ψυχρές για το υπόλοιπο της ζωής της. Μόλις το 1997 οι Αρχές της πόλης έδωσαν το όνομά της σε μια πλατεία, αλλά έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια δημόσιας συζήτησης.
Η Μάρλεν Ντίτριχ πέθανε στο Παρίσι λίγους μήνες πριν κλείσει τα 90, στις 6 Μαΐου του 1992. Στην κηδεία της ήταν 1500 άνθρωποι μέσα στην εκκλησία και χιλιάδες απέξω. Κατόπιν δικής της επιθυμίας, αποτεφρώθηκε και ετάφη στο Βερολίνο δίπλα στον τάφο της μητέρας της. Το φέρετρό της όταν έφτασε αεροπορικώς στη Γερμανία ήταν καλυμμένο με την αμερικανική σημαία και στην κηδεία της πήγε λίγος κόσμος καθώς θεωρούσαν ότι τους πρόδωσε.
Στις 27 Δεκεμβρίου 2000, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή της, ο Δήμος του Βερολίνου ζήτησε δημόσια συγγνώμη για την επιθετικότητα που εισέπραξε η ηθοποιός το 1960.
Δέκα χρόνια μετά το θάνατό της το Βερολίνο την τίμησε ως «πρέσβειρα μιας δημοκρατικής, ελεύθερης και ανθρωπιστικής Γερμανίας». Στην ανακοίνωση που είχε εκδοθεί ανέφερε ότι η κίνηση αυτή «συμβολίζει τη συμφιλίωση της πόλης με την ηθοποιό».
