Το όνειρό της ήταν να γίνει γιατρός και έκανε τα πάντα για να το πετύχει. Άριστη μαθήτρια στο σχολείο, εισήλθε στο Ιατρικό Τμήμα της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων και φοιτούσε στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Μόνιμα με ένα βιβλίο στο χέρι, με αγάπη για το διάβασμα, αλλά και με ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Η Κλαούντια-Αλεξάνδρα Λάτα, ήταν ένα κορίτσι που είχε να προσφέρει πολλά στην κοινωνία, αλλά δεν πρόλαβε να το κάνει καθώς είδε το νήμα της ζωής να κόβεται το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, όταν το τρένο που βρισκόταν με προορισμό τη Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία που βρισκόταν στην ίδια γραμμή λίγο μετά τον Ευαγγελισμό.
Ένα κορίτσι 20 ετών, που έριξε σε πένθος τη Λάρισα και η πόλη υποσχέθηκε να μην την ξεχάσει ποτέ, δίνοντας σε ένα δρόμο το όνομά της. Ένα δικό της παιδί «έφυγε» τόσο άδικα από τη ζωή μέσα από το έγκλημα των Τεμπών και τη σιδηροδρομική τραγωδία που έχασαν τη ζωή τους ακόμα 56 άνθρωποι.
Η μητέρα της, Άλμα, με πόνο και δάκρυα στα μάτια αναφέρει στη larissanet, «το παιδί μου θέλει δικαιοσύνη. Η συγκάλυψη της αλήθειας γι’ αυτό το έγκλημα είναι ύβρις προς τα παιδιά μας. Πρέπει όλοι οι υπεύθυνοι να βρεθούν απέναντι στη δικαιοσύνη. Εμείς πλέον είμαστε ζωντανοί νεκροί. Η Κλαούντια όμως δεν έκανε κάτι λάθος ήθελε μόνο να γίνει γιατρός».
«Το παιδί μου θέλει δικαίωση»
«Ακούω τη φωνή της να μου λέει, «μαμά εγώ πάντα ήμουν δίκαιη στη ζωή, που είναι η δικαιοσύνη για μένα;»», σημειώνει η μητέρα της λίγες μέρες ένα χρόνο πριν συμπληρωθεί η μαύρη επέτειος τη στιγμή που έχει ολοκληρωθεί η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής.
Η Κλαούντια ήταν ένα παιδί που αγάπησε και αγκάλιασε όλη η πόλη, «της συμπεριφέρθηκαν λες και ήταν δικό τους, αλλά για να ηρεμήσουν οι ψυχές όλων αυτών που χάθηκαν στο τρένο πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη. Μέσα στο τρένο αυτό πέρα από την κόρη μου, υπήρχαν κι άλλα παιδιά με όνειρα που σπούδαζαν. Όλα τους υπέροχα παιδιά που ήθελαν να ζήσουν».
Η ίδια θυμάται την κόρη της να είναι μόνιμα με ένα βιβλίο στο χέρι και να διαβάζει. «Στις εκθέσεις που έγραφε μου έλεγε «μαμά θα γίνω γιατρός», ήθελε να φτάσει ψηλά. Δυστυχώς, έφτασε τόσο ψηλά που δεν μπορεί να κατέβει…», σημειώνει και το παράπονο την πλημμυρίζει ακόμα μία φορά.
«Οι φίλοι της, αλλά και παιδιά που δεν την ήξεραν πηγαίνουν στο νεκροταφείο για να ανάψουν ένα κερί. Ήταν ένα κορίτσι που ήθελες να το έχεις στη ζωή σου».
«Το έγκλημα των Τεμπών πρέπει να μας αγγίξει όλους»
Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη μαύρη επέτειο των Τεμπών, αλλά η Άλμα Λάτα σημειώνει πως ο κόσμος δεν έχει ξεχάσει. «Το ψήφισμα έχει περισσότερες από 500.000 υπογραφές και τώρα προχωράει για να φτάσει το 1.000.000. Η φωνή του κόσμου πρέπει να γίνει πιο δυνατή…
Πρέπει το έγκλημα των Τεμπών να μας «αγγίξει» όλους. Ο κάθε γονιός θα μπορούσε να έχει το παιδί του μέσα σε αυτό το τρένο. Το χρησιμοποιούσαν φοιτητές κάθε Σαββατοκύριακο για να πάρουν τους γονείς τους μια αγκαλιά», εξηγεί με θλίψη προσθέτοντας ότι φοβόταν η κόρη της να ανέβει στη Θεσσαλονίκη με λεωφορείο λόγω του παλαιότερου δυστυχήματος στην Κοιλάδα των Τεμπών.
«Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο του θανάτου»
Η κα Λάτα εξηγεί ότι η δικαίωση για τα παιδιά τους θα έρθει ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγουν έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. «Εμείς θα το πάμε μέχρι τέλους. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο ψηλά θα πάμε… Αν δεν δικαιωθούμε στην Ελλάδα, θα ψάξουμε το δίκιο μας στην Ευρώπη.
Χθες έκλεισε η Εξεταστική Επιτροπή και όπως βλέπετε δεν κατηγορείται κανείς. Ο κ. Καραμανλής είναι ασφαλής και μας έδειχνε με το δάχτυλο. Πριν το ατύχημα μας έλεγε ότι είναι ντροπή να αναφέρονται θέματα ασφαλείας στο σιδηρόδρομο, αλλά τα παιδιά μας χάθηκαν».
Παράλληλα, σημειώνει πως αν ήταν σε ισχύ η περίφημη σύμβαση 717 όλοι οι επιβάτες του τρένου θα είχαν γλιτώσει. «Οι μηχανοδηγοί έλεγαν ότι θα γίνει δυστύχημα και δεν το ξέραμε. Οι δημοσιογράφοι δεν τα έδειχναν αυτά τα προβλήματα. Κανείς μας δεν θα είχαμε βάλει τα παιδιά στο τρένο του θανάτου. Την πήγαινα στο τρένο κι έλεγα έχει δύο γραμμές, δεν γίνεται να συμβεί κάτι».
«Η Λάρισα τίμησε την κόρη μου»
Σε μία πολύ συγκινητική κίνηση ο Δήμος Λαρισαίων προχώρησε, σε μετονομασία δρόμου της πόλης σε «Αλεξάνδρα Λάτα». «Η Λάρισα τίμησε την Κλαούντια. Εγώ ευχαριστώ και τον κ. Μαμάκο και τον κ. Καλογιάννη που τίμησαν την κόρη μου.
Ήταν ένα υπέροχο παιδί, που μελετούσε και ήταν παράδειγμα για όλους. Ρωτούσες τους δασκάλους της και έλεγαν για ένα παιδί με όμορφη καρδιά και ψυχή. Στο 11ο Δημοτικό Σχολείο που φοιτούσε, υπάρχουν ακόμα τα πανό και βάζουν λουλούδια για την Κλαούντια. Μιλάνε στα παιδιά για την κόρη μου που προσπαθούσε παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες να υλοποιήσει τους στόχους της».
«Να μην κλάψει άλλη μάνα»
«Ο αγώνας μας είναι να μην κλάψουν άλλες μάνες όπως εγώ και να μην κλείσει κανένα σπίτι», συνεχίζει η ίδια στέλνοντας το μήνυμα ότι οι νέες γενιές μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο τον τόπο.
«Οι φοιτητές και οι νέοι πρέπει να βγουν στο δρόμο και να ψάξουν το δίκιο τους για όλα. Πρέπει να κάνουν αγώνα και να απαιτήσουν καλύτερη ζωή και δικαιοσύνη για τους ίδιους. Μόνο τα νέα παιδιά θα καταφέρουν να αλλάξουν αυτή τη χώρα και πρέπει να αλλάξουν τα πάντα. Δεν είναι μόνο τα τρένα που δεν λειτουργούσαν, αλλά πολλά ακόμα».
«Δεν μπορούμε να φτάσουμε να λέμε στα παιδιά μας να μην έρχονται με τα τρένα στην πόλη τους για να τα πάρουμε μία αγκαλιά. Ακούω τη βαλίτσα της κόρης μου και περιμένω να την ακούσω να μου λέει μαμά ήρθα, αλλά δεν θα συμβεί».
«Σ’ αγαπώ γιατρίνα μου…»
Η Άλμα Λάτα, σηκώνει το μανίκι της και δείχνει το τατουάζ στο χέρι της. Εκεί βρίσκεται η Κλαούντια, αναγράφεται η ώρα 23.21, και η ημερομηνία 28/2/2023, χρόνος της σύγκρουσης των δύο τρένων. Λίγο παραδίπλα υπάρχουν ζωγραφισμένα τα βιβλία, αυτά που διάβαζε η κόρης της, αλλά και η Ράβδος του Ασκληπιού, σύμβολο των ιατρών.
Το μήνυμα απλό και ξεκάθαρο, «σ΄αγαπώ γιατρίνα μου…». «Δεν το άφησαν το κορίτσι μου έστω και μια φορά να με γιατρέψει», λέει με παράπονο χαϊδεύοντας το πρόσωπό της, δίνοντας όμως και μία υπόσχεση.
«Εγώ μεγάλωσα τρία παιδιά με αρχές. Ήμουν πολύ αυστηρή και ήθελα να είναι σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία και να μορφωθούν. Ήθελα να πάνε μπροστά κι εγώ στερήθηκα τα πάντα γι’ αυτά. Η Λάρισα πρέπει να βγει έξω γιατί το ατύχημα έγινε εδώ. Δεν πρέπει να ξεχαστεί σε αυτή τη πόλη και με δυνατή φωνή να αλλάξουμε κάτι.
Περνάμε δύσκολα, αλλά είμαστε η φωνή τους και πρέπει να φωνάξουμε εμείς γι’ αυτούς. Το ξέρω πως μας βλέπουν από εκεί ψηλά και θέλουν να ακουστούμε παντού».
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
