Ράγισαν και οι πέτρες στην ομιλία του Νίκου Πλακιά, που έχασε στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών τις δίδυμες κόρες του, Χρύσα και Θώμη, αλλά και την ανιψιά του, Αναστασία.
Σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη τοποθέτηση, ο κ. Πλακιάς είπε πως πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που χαιρέτισε για τελευταία φορά τα παιδιά που έγιναν «παιδιά όλης της Ελλάδας».
Είπε πως γίνεται αγώνας από τις οικογένειες για να αποδοθεί δικαιοσύνη και καταφέρθηκε κατά του Κώστα Καραμανλή αλλά και τον Κώστα Αγοραστού για τη στάση τους στην Εξεταστική. «Και αναρωτιέμαι αφού τα κάνατε όλα σωστά, γιατί δεν παραιτήστε της ασυλίας να βρεθείτε απέναντι στη δικαιοσύνη, σαν ίσιος προς ίσο; Γιατί;» διερωτήθηκε ο κ. Πλακιάς.
Προανήγγειλε πως «θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι τέλους» και τόνισε πως «σας χρειαζόμαστε δίπλα μας». «Να είστε όλοι καλά και να θυμάστε πάντα: στη θέση αυτή μπορεί να ήταν ο καθένας σας» είπε ο πατέρας.
Κλείνοντας την ομιλία φώναξε στο μικρόφωνο τα ονόματα των τριών κοριτσιών, λέγοντας πως του λείπουν: «Χρύσα, Θώμη, Αναστασία μου λείπετε! Αθάνατες!».
Η ομιλία του Νίκου Πλακιά:
«Ένας χρόνος από τότε που εδώ, σε αυτό το μέρος, είδαμε και χαιρετίσαμε για τελευταία φορά τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που στην πορεία έγιναν και δικά σας παιδιά και παιδιά όλης της Ελλάδας. Ας γίνει αυτή η μέρα, όχι μόνο για σήμερα αλλά για όλα τα επόμενα χρόνια, ημέρα μνήμης και θύμησης για τον τόσο άδικο χαμό τους.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις βλέπετε έναν αγώνα που γίνεται από όλες τις οικογένειες, τις δικές μας. Ένας αγώνας για να αποδοθεί δικαιοσύνη και επιτέλους οι υπεύθυνοι όσο ψηλά και αν είναι να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη.
Πριν από ένα χρόνο ο υπουργός Καραμανλής μας κουνούσε τα χαρτιά “το πιο ασφαλές μέσο”. Μετά από ένα χρόνο μας κουνούσε πάλι το δάχτυλο και αρνείται τα πάντα. Σε μία εξεταστική όπου ο κ. Αγοραστός σαν ηθοποιός στο έργο “η Μαρία της σιωπής” έρχεται και επικαλείται το δικαίωμα της σιωπής. Η σιωπή είναι για τους δειλούς! Εμείς είμαστε λύκοι, έχουμε οργή. Μια εξεταστική που σκοπό είχε τη συγκάλυψη για να μην αποδοθούν ευθύνες.
Και αναρωτιέμαι αφού τα κάνατε όλα σωστά, γιατί δεν παραιτήστε της ασυλίας να βρεθείτε απέναντι στη δικαιοσύνη, σαν ίσιος προς ίσο; Γιατί;
Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι τέλους. Έστω και να είμαι ο τελευταίος θα είμαι εδώ μέχρι ο τελευταίος υπεύθυνος να βρεθεί στη φυλακή. Σας χρειαζόμαστε δίπλα μας σε αυτό τον αγώνα και ιδιαιτέρως στον αγώνα όταν ξεκινήσουν τα δικαστήρια. Εκεί θα δοθεί ο ύστατος αγώνας για τη δικαίωση των παιδιών μας! Γιατί σε αυτό το κράτος πρέπει να λάμψει το φως και η αλήθεια.
Τα παιδιά μας χάθηκαν αναίτια, άδικα. Πλέον ο πόνος μου δεν γίνεται δάκρυ. Γίνεται μίσος, οργή και θυμός.
Μαζί μας βρίσκονται τα αδέρφια μας, οικογένειες που ήρθαν. Η οικογένεια του Δημήτρη Κουτσόπουλου, του Χρήστου Βλάχου, Κώστα Νάτα, Ηλία Παπαγγελή. Αυτές είναι οι οικογένειές μας, είναι τα αδέρφια μας.
Να είστε όλοι καλά και να θυμάστε πάντα: στη θέση αυτή μπορεί να ήταν ο καθένας σας. Να είστε πάντα δίπλα μας, ευχαριστώ.
Χρύσα, Θώμη, Αναστασία μου λείπετε! Αθάνατες!»
