Την διεθνή επικαιρότητα και πιο συγκεκριμένα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και για το ποια θα είναι η αντίδραση στου Ιράν, κλήθηκε να σχολιάσει μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Πρωινές Διαδρομές» με την Μαρία Γεωργίου, ο Κωνσταντίνος Φίλης, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων.
Όπως και ανέφερε στην αρχή της συνομιλίας του με τη δημοσιογράφο «Εκτιμώ ότι θα έχουμε μια σοβαρή αντίδραση από πλευράς Ιράν, διότι αυτό το οποίο συνέβη με τη δολοφονία Χανίγια είναι για το Ιράν εξευτελιστικό. Και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το γόητρο ειδικότερα τις χώρες της Μέσης Ανατολής … Το πόσο σημαντικό είναι λοιπόν, αυτό που συνέβη, δηλαδή η δολοφονία του Χανίγια ενός πολύ σημαντικού συμμάχου, του Ιράν, του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς. Και δεν συνέβη στο Κατάρ, όπου αυτός ζούσε, δεν συνέβη στην Τουρκία, όπου αυτός ταξίδευε. Δεν συνέβη σε κάποια άλλη χώρα του πλανήτη ή περιοχή. Συνέβη στην Τεχεράνη, την πρωτεύουσα του Ιράν. Αυτό λοιπόν, υποχρεώνει τους Ιρανούς για λόγους γοήτρου και όχι μόνο να αντιδράσουν. Διότι, αν δεν αντιδράσουν θα φανούν εξαιρετικά αδύναμοι απέναντι στο Ισραήλ».
Αναφορικά τώρα με τον Νετανιάχου, ο οποίος όταν έκανε αυτή την επίδειξη δύναμης ουσιαστικά γνώριζε ότι το Ιράν δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να αντιδράσει, ο κ. Φίλης υπογράμμισε «Όχι μόνο το γνώριζε, αλλά μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν δύο εκδοχές στο δικό μου μυαλό: Η μία είναι ότι το Ισραήλ εκμεταλλεύεται την τωρινή αδυναμία του ιρανικού καθεστώτος. Και αυτό έχει να κάνει με τον κλονισμό του στο εσωτερικό, με το θάνατο του Ραϊσί, με το ότι εξελέγη ένας μετριοπαθής-για τα δεδομένα του Ιράν-ηγέτης στην προεδρία, με το ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας του Ιράν που αμφισβητεί την ιρανική ηγεσία και με τα προβλήματα της οικονομίας που έχουν προκαλέσει οι αμερικανικές κυρώσεις. Όλα αυτά είναι σημαντικά. Και όλα αυτά έχουν παίξει το ρόλο τους. Άρα, στην καλή εκδοχή, σε μία από τις δύο εκδοχές, το Ισραήλ επενδύει στην αδυναμία του Ιράν και δείχνει συνεχώς την αδυναμία που το Ιράν έχει αυτή τη στιγμή να αντιπαρατεθεί με το Ισραήλ. Το άλλο σενάριο όμως, το οποίο εγώ δεν το αποκλείω καθόλου, οι Ισραηλινοί προσπαθούν να εξωθήσουν τους Ιρανούς σε μια αντίδραση που θα είναι τόσο πολύ έντονη, ώστε το Ισραήλ με τη σειρά του να απαντήσει ακόμα και πλήττοντας στόχους που είχαν με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Διότι, στους Ισραηλινούς αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δύο σκέψεις: Η μία είναι ότι θα πρέπει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν να τελειώσει μια και καλή, διότι αν δεν τελειώσει κάποια στιγμή το Ιράν θα αποκτήσει πυρηνικά και αυτό θα είναι για την ασφάλεια του Ισραήλ καταστροφικό. Και το άλλο είναι ότι ανεξάρτητα από αυτό, εμείς θα πρέπει να εξολοθρεύσουμε όλους τους πληρεξούσιους του Ιράν, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ιράν στην περιοχή, για να τελειώνουμε μια και έξω με τον κίνδυνο που λέγεται Ιράν και Χαμάς και Χεζμπολάχ και Χούθι και ούτε και ούτω καθεξής. Σε αυτό το σενάριο όμως, δεν θα δούμε καλές μέρες που έτσι κι αλλιώς δεν βλέπουμε στη Μέση Ανατολή».
Τέλος, σχετικά με τον εάν εκτιμάει ότι στο παραπάνω σενάριο θα μπει και το Ιράκ και η Χεζμπολάχ του Λιβάνου αλλά και η Υεμένη και η Συρία, γενικά δηλαδή αν θα μπουν όλοι και άρα, μιλάμε για μια γενικευμένη σύρραξη, ο κ. Κων/νος Φίλης επισήμανε το εξής «Δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να το αποκλείσουμε. Υπάρχουν πάντα σκέψεις λογικής, αλλά πόσες φορές στο κοντινό παρελθόν δεν είδαμε παράλογες αποφάσεις με βάση τη λογική να λαμβάνονται; Επομένως, εγώ δεν μπορώ να το αποκλείσω. Αυτό που έχω να πω είναι ότι το Ιράν δεν θα ήθελε να δει τη Χεζμπολάχ να καταστρέφεται από το Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν θα ήθελε να πάει σε μια αντιπαράθεση με τη Χεζμπολάχ, ενώ το 2006, όταν πήγαν σε αντιπαράθεση, είχαμε ισοπαλία. Είναι η μόνη φορά που το Ισραήλ σε όλους τους πολέμους που έδωσε με τους γείτονές του απέναντι σε μια οργάνωση και όχι σε ένα κράτος, έχει κερδίσει την Ιορδανία, έχει κερδίσει την Αίγυπτο, τη Συρία, έχει κερδίσει όποιον τα έβαλε μαζί του (…). Οι Ισραηλινοί όμως, από την πλευρά τους, το να ανοίγουν όλα αυτά τα μέτωπα ταυτόχρονα, δεν είναι σώφρον, αλλά επαναλαμβάνω, σωφροσύνη και διεθνής πολιτική δεν πάνε απαραιτήτως μαζί».