Ο θάνατός του ηγέτη της Χεζμπολάχ σηματοδοτεί μια σημαντική στιγμή στην πρόσφατη ιστορία της Μέσης Ανατολής, αλλά οι μακροπρόθεσμες συνέπειες είναι αβέβαιες, εγείροντας ένα ουσιαστικό ερώτημα: Οι «αποκεφαλισμοί» παραστρατιωτικών οργανώσεων και τρομοκρατικών ομάδων σκοτώνοντας τους αρχηγούς τους τις εξαλείφει; «Στην πραγματικότητα, όχι», απαντά το CNN σε ανάλυση του και αιτιολογεί:
Το Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά από την πρόσφατη ιστορία του ότι τέτοιου είδους χτυπήματα δεν καταφέρνουν τελικά να αποδυναμώσουν μια μαχητική οργάνωση. Το 2008, για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν τον στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ, Ιμάντ Μουγκνίγια, στη Δαμασκό της Συρίας, η οργάνωση έγινε πολύ ισχυρότερη τα επόμενα χρόνια.
Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, σε μια αεροπορική επιδρομή το Ισραήλ είχε σκοτώσει τον ιδρυτή της Χαμάς, τον Σεΐχη Αχμέντ Γιασίν. Ωστόσο, η ομάδα όχι μόνο δεν κατέρρευσε, αλλά σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα εξακολουθούσε να έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιεί ισχυρά χτυπήματα, όπως στις 7 Οκτωβρίου του περασμένου έτους στην ισραηλινή επικράτεια.
Οι ΗΠΑ επίσης έχουν τη δική τους ιστορία εξάλειψης ηγετών τρομοκρατικών οργανώσεων, με την ελπίδα ότι θα αποδυναμώσουν τους εχθρούς τους. Το 2006, όταν ο ηγέτης της Αλ Κάιντα στο Ιράκ Αμπού Μουσάμπ αλ-Ζαρκάουι σκοτώθηκε σε αμερικάνικο βομβαρδισμό θεωρήθηκε μεγάλη στρατιωτική επιτυχία, καθώς η οργάνωση αποτελούσε σημαντικό παράγοντα του εμφύλιου πολέμου που συντάραζε τη χώρα.
Ωστόσο, οκτώ χρόνια αργότερα, η Αλ Κάιντα στο Ιράκ μετατράπηκε σε ISIS, που είχε υπό έλεγχο μια περιοχή στο μέγεθος της Πορτογαλίας και έναν πληθυσμό περίπου οκτώ εκατομμυρίων ανθρώπων στο Ιράκ και τη Συρία, ενώ παράλληλα πραγματοποίησε και μια σειρά από καταστροφικές τρομοκρατικές επιθέσεις στη Δύση, όπως στο Παρίσι το 2015.
Αυτό που ουσιαστικά τερμάτισε τη γεωγραφική υπόσταση του «χαλιφάτου» του ISIS δεν ήταν ένα χτύπημα στην ηγεσία του, αλλά μια χερσαία εκστρατεία κατά του στρατού των τρομοκρατών από το 2014 έως το 2019, η οποία διεξήχθη από τον ιρακινό στρατό και τις δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας, με την υποστήριξη σημαντικών αμερικάνικων στρατευμάτων.
Τον Μάιο του 2016, ο τότε πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ενέκρινε επίθεση με μη επανδρωμένο αεροσκάφος στο Πακιστάν που σκότωσε τον ηγέτη των Ταλιμπάν, Μουλά Αχτάρ Μοχάμαντ Μανσούρ. Σήμερα, οι Ταλιμπάν ελέγχουν όλο το Αφγανιστάν.
Ούτε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ υπήρξαν διαφορετικά αποτελέσματα. Τον Ιανουάριο του 2020, ο Τραμπ διέταξε το χτύπημα που σκότωσε τον διοικητή των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, Κασέμ Σουλεϊμανί, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος-κλειδί για τις σχέσεις της Τεχεράνης με τις συμμαχικές δυνάμεις στην περιοχή, όπως η Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη, οι Χούθι στην Υεμένη και οι σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ. Ο θάνατός του Σουλεϊμανί δεν είχε ουσιαστικό αντίκτυπο στην περιφερειακή ισχύ και τις φιλοδοξίες του Ιράν, και η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και οι Χούθι στην Υεμένη συνέχισαν τις επιθέσεις τους σε ισραηλινούς στόχους και οι σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ συνέχισαν τις επιθέσεις τους σε αμερικανικούς στόχους.
Δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ έχει μια 40χρονη παρουσία στη Μέση Ανατολή, διαθέτει ένοπλες δυνάμεις περίπου 30.000 ανδρών με άφθονο στρατιωτικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων περίπου 150.000 ρουκετών και πυραύλων.
Η δολοφονία του Νασράλα είναι ασφαλώς μια σημαντική επιτυχία του στρατιωτικού σχεδίου του το Ισραήλ στο πλαίσιο του ευρύτερου κύματος επιθέσεων κατά της Χεζμπολάχ που εντάθηκε αυτόν τον μήνα. Όμως είναι ακόμη πολύ νωρίς για να θεωρηθεί ότι η σιιτική ομάδα έχει διαγραφεί από το χάρτη, αν και σαφώς βρίσκεται σε αναταραχή. Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία, η οργάνωση θα προχωρήσει στην αναδιοργάνωσή της διορίζοντας άλλους ηγέτες για να συνεχίσει τη μακροχρόνια μάχη της ενάντια στο Ισραήλ.
