Η χρυσή Ολυμπιονίκης αποχαιρετά τον σύζυγό της με συγκινητικά λόγια και καλεί να στηριχθεί ο σύλλογος «Λάμψη».
Με μια συγκινητική ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, η Βούλα Πατουλίδου αποχαιρέτησε τον σύζυγό της, Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 29 Ιουλίου 2025, μετά από σοβαρή μάχη με την υγεία του. Η κηδεία του θα τελεστεί την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025, στις 16:30, στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Πανοράματος.
Η Βούλα Πατουλίδου έγραψε:
«Ένα γέλιο ήταν η ζωή μου μαζί του. Γέλιο, φως και ζεστασιά. Από αυτά τα γέλια που γεμίζουν το σπίτι και σπρώχνουν μακριά τον φόβο και το σκοτάδι. Ένα γέλιο που έγινε ανάσα, παρηγοριά, πυξίδα. Αυτό το γέλιο… έσβησε σήμερα το πρωί.
Ο Δημήτρης μου…
Ο άνθρωπός μου. Ο άντρας μου. Ο φίλος μου. Ο σύντροφός μου. Ο πατέρας του παιδιού μου. Το στήριγμά μου, ο βράχος μου.
Έδωσε τον πιο σκληρό, τον πιο άδικο αγώνα που μπορεί να δώσει άνθρωπος. Και τον έδωσε με το κεφάλι ψηλά. Με λεβεντιά. Ήθος. Δύναμη. Αξιοπρέπεια. Και αγάπη… αγάπη που χωρούσε τον κόσμο όλο. Μαζί του έζησα. Μαζί του μεγάλωσα. Μαζί του έγινα αυτό που είμαι σήμερα.
Ό,τι πιο πολύτιμο έχω, το γέννησα μαζί του.
Θα τον αποχαιρετήσουμε αύριο, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2025, στις 16:30 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Πανοράματος.
Και σας παρακαλώ – αντί για στεφάνια – αν θέλετε να τιμήσετε τη μνήμη του, να στηρίξετε τον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες “ΛΑΜΨΗ”. Έτσι θα ζει μέσα από κάθε παιδικό χαμόγελο που θα σωθεί».
Το ζευγάρι ήταν μαζί για περισσότερα από 40 χρόνια και είχε αποκτήσει έναν γιο. Σε παλαιότερη συνέντευξή της στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου, η Πατουλίδου είχε δηλώσει: «Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 40 χρόνια. Με πήγαν να με βοηθήσει να γίνω πιο δυνατή στα βάρη γιατί ήταν καθηγητής της άρσης βαρών. Μόλις με είδε “τι κάνεις εδώ;”. Μου πήρε τον τσαμπουκά κατευθείαν. Η μητέρα μου δεν τον ήθελε, ήταν θεριό και λέει “τι ήταν αυτός ο γορίλας;”. Τον αγάπησα αμέσως γιατί με έμαθε να γελάω, να βλέπω τα καλά μου χαρακτηριστικά. Κέρδισα τους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί είχα αυτόν δίπλα μου! Στην εκκίνηση γυρίζω και ήταν εκεί γιατί εκεί ήταν το ζόρι».