Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2015 μια φωτογραφία ήρθε για να συγκλονίσει ολόκληρο τον πλανήτη.
Μία Τουρκάλα φωτογράφος κατέγραψε με τον φακό της με τον φακό της ένα παιδί νεκρό σε παραλία της Τουρκίας, κοντά στο πολυσύχναστο θέρετρο Μπόντρουμ.
«Πώς σκληρύναμε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα;», αναρωτιόταν το πρακτορείο AP στη λεζάντα που συνόδευε τη σοκαριστική εικόνα, του μόλις 3 ετών Αϊλάν Κουρντί.
Τα δεινά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων είναι λες και συμπυκνώθηκαν σε μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία που χώρεσε όλες τις βάρκες που προσπάθησαν να φτάσουν από τις τουρκικές ακτές στα ελληνικά νησιά. Χώρεσε όμως και όλες τις αδικοχαμένες ζωές στο Αιγαίο.
Ο θάνατος του Αϊλάν δεν έμεινε μόνο σε δηλώσεις συμπαράστασης και κραυγές αγωνίας. Δύο μέρες μετά, η Άγκελα Μέρκελ και ο αυστριακός καγκελάριος θα επιτρέψουν σε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες να εισέλθουν στις χώρες τους.
Απλοί πολίτες και πολιτικοί ήρθαν άξαφνα ενώπιον των ευθυνών τους. Ευθυνών απέναντι στην ανθρωπότητα, στον συνάνθρωπο που στενάζει.
«Σας ζητάμε μόνο λίγη συμπάθεια», δηλώνει λίγο αργότερα ο χαροκαμένος πατέρας του Αϊλάν, Αμπντουλάχ Κουρντί, καλώντας τον κόσμο να ανοίξει την πόρτα στους σύρους πρόσφυγες. «Αν κάποιος κλείνει την πόρτα σε έναν άνθρωπο, είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο», σημειώνει με τρεμάμενη φωνή.
Η ιστορία του μικρού Αϊλάν που προσπάθησε να ξεφύγει από τη φρίκη του πολέμου και έχασε τη ζωή του στα παγωμένα νερά του Αιγαίου δεν θα ξεχαστεί. Όπως δεν θα ξεχαστεί ούτε ο αδερφός του ούτε η μητέρα του, που πνίγηκαν επίσης στην ίδια φουσκωτή βάρκα.
Το πρόσωπο της προσφυγικής φρίκης είχε πλέον πρόσωπο: τον μικρό Αϊλάν. Και τα λόγια του τούρκου αστυνομικού που τον βρήκε νεκρό στην ακτή χαράχτηκαν στη μνήμη όλων: «Μόλις είδα το παιδάκι ακίνητο στην παραλία σκέφτηκα τον γιο μου»…
