Αποκάλυψη της φετινής θεατρικής σεζόν η «Μιλένιαλ» Χρ. Κολοκούρη

Πραγματικοί άνθρωποι, πραγματικά όνειρα, πραγματικά προβλήματα, (πολύ) πραγματικά αδιέξοδα, (ίσως) πραγματικές λύσεις. Σύγχρονο, νεανικό (για νέους κάθε ηλικίας), με ρυθμό, το «Δε Μιλένιαλς» της Χρύσας Κολοκούρη είναι το must see της φετινής θεατρικής σεζόν. Must see, γιατί θα γελάσεις, θα συγκινηθείς, αλλά -κυρίως- θα ταυτιστείς.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗ | [email protected]

Η Χρύσα, η Λουκία και ο Αρης είναι νέοι. Κι έχουν όνειρα. Τα όνειρα μιας γενιάς που νιώθει να μη χωράει πουθενά.

Η Χρύσα έρχεται στην Αθήνα, αφού απαρνιέται τη σίγουρη θέση στο μεγάλο δικηγορικό γραφείο του μπαμπά. Γιατί θέλει να γίνει ηθοποιός. Ένα βράδυ, αγωνιά σ’ αυτό το τυχαίο μπαρ, με τη βαλίτσα της δίπλα από το σκαμπό, περιμένοντας το mail που θα τη στείλει στον ουρανό ή στα τάρταρα. Ή έτσι το βιώνει. Γιατί, τελικά, η απάντηση που τόσο ήθελε μετά την οντισιόν («ναι, μας κάνετε!»), θα την κρατήσει στην Αθήνα που τόσο λατρεύει να φαντάζεται, όπου όμως οι επόμενες οντισιόν θα καταλήξουν στο «θα σας ειδοποιήσουμε». Κι αυτή, που πιάνει «προσωρινά» δουλειά σερβιτόρα στο ίδιο μπαρ, μέχρι το σανίδι να τη συντηρεί όλο και περισσότερο προς το 100%, θα καταλήξει 100% σερβιτόρα.

Σύγχρονο, νεανικό (για νέους κάθε ηλικίας), με ρυθμό, το «Δε Μιλένιαλς» της Χρύσας Κολοκούρη είναι το must see της φετινής θεατρικής σεζόν. Must see, γιατί θα γελάσεις, θα συγκινηθείς, αλλά -κυρίως- θα ταυτιστείς.

Τα «καλά» νέα εκείνης, της πρώτης βραδιάς, θα συνοδευτούν και από το βέλος του θεού Έρωτα που θα τη φέρει ζευγάρι με τον τραγουδιστή του μπαρ. Τον «πειραματικό» Άρη που κάνει δυο χρόνια να γράψει ένα τραγούδι τεσσάρων λέξεων. Αλλά, όταν το ολοκληρώνει, το αφιερώνει στη Χρύσα, για τα γενέθλιά της. Ο Άρης, ο χαρακτηριστικά ρομαντικός, που περιμένει για χρόνια τον Λεωνίδα -τον ατζέντη που θα απογειώσει την καριέρα του. Ο οποίος Λεωνίδας, βέβαια, δεν έρχεται ποτέ.

Μέντορας της σχέσης Χρύσας-Αρη, η Λουκία. Η γκέι αδερφή του Άρη, που περιμένει χρόνια να επιστρέψει η Παναγιώτα, ο Έρωτας που τη σημάδεψε. Και, παράλληλα, ψάχνει τρόπο να εξηγήσει στη μάνα της γιατί δεν της φέρνει, επιτέλους, ένα γαμπρό. Α! Και δουλεύει. 24/7.

Κείμενο και στίχοι που σου μένουν, γυρνάνε στο μυαλό σου όταν πέφτεις στο κρεβάτι, σε επισκέπτονται το επόμενο πρωί ξανά. Μεγάλο το επίτευγμα της Κολοκούρη!

Είναι το κείμενο, ηλίθιε!

Το καταπληκτικό κείμενο της Χρύσας Κολοκούρη τα λέει. Ωμά, με ρυθμό, ενίοτε με τραγούδι. Αρθρώνεται ιδανικά, όχι στον κλασικό χώρο ενός θεάτρου, αλλά στον Τεχνο-χώρο ενός μπαρ. Της Φάμπρικας. Οι ηθοποιοί γλιστρούν ανάμεσα στους θαμώνες του μπαρ, μπροστά και πίσω από τη μπάρα, στη σκηνή όταν τραγουδούν (εξαιρετική η φωνή της Λουκίας Ανάγνου!). Σκηνοθεσία, επίσης της Χρύσας Κολοκούρη, που σε βγάζει από τα συνηθισμένα.

Οι λέξεις, ο ρυθμός, μα πιο πολύ το νόημα που ζωγραφίζει καταστάσεις όπως τις έχουμε ζήσει ακριβώς, ταξιδεύει σε στίχους από τις Τρύπες και τα Μωρά στη Φωτιά. Στη millennial εκδοχή τους, ασφαλώς. Κείμενο και στίχοι που σου μένουν, γυρνάνε στο μυαλό σου όταν πέφτεις στο κρεβάτι, σε επισκέπτονται το επόμενο πρωί ξανά. Μεγάλο το επίτευγμα της Κολοκούρη!

Πώς τελειώνει το δράμα; Τι απογίνονται η Χρύσα, η Λουκία και ο Άρης (Κασαπίδης); Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει σωτηρία;

Σωτηρία… δεν ξέρουμε. Ελπίδα, ναι. Μια μικρή. Να πιάσουν ξανά το νήμα από την αρχή και ίσως…

Ως εδώ. Το τέλος -αλλά και το τόσο εμπνευσμένο και δονούμενο ενδιάμεσο- δεν θα το μάθετε εδώ. Να πάτε.

Το καταπληκτικό κείμενο της Χρύσας Κολοκούρη τα λέει. Ωμά, με ρυθμό, ενίοτε με τραγούδι. Αρθρώνεται ιδανικά, όχι στον κλασικό χώρο ενός θεάτρου, αλλά στον Τεχνο-χώρο ενός μπαρ. Της Φάμπρικας.

Υστερόγραφα:

Πιείτε: Κρασί. Το μπαρ κλείνει τις πόρτες του μόλις αρχίζει η παράσταση και οι σερβιτόροι βγαίνουν έξω. Το κρασί σας -που ταιριάζει γάντι στους Δε Μιλένιαλς- πρέπει να το παραγγείλετε εγκαίρως.
Δείτε: Την -εμπνευσμένη από το «Δε Μιλένιαλς»- έκθεση του Συμεών Τσακίρη «Κι εγώ», που κοσμεί την παράσταση.
Κλείστε εισιτήρια: Νωρίς, γιατί η πρώτη παράσταση ήταν sold out.
Χειροκροτήστε: Με την καρδιά σας. Το αξίζει.