Αν μαθαίνατε ότι εν μέσω αυτής της πανδημίας και με αυτόν τον θανατηφόρο και μεταδοτικό ιό να κυκλοφορεί ανάμεσα μας, κάποιος συνέλαβε και εκτέλεσε το αρρωστημένο σχέδιο να αναγκάσει δια της βίας 5-6 ή και 10 πολίτες να στοιβαχτούν υποχρεωτικά σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο, με χαμηλού επιπέδου συνθήκες υγιεινής για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θα βλέπατε με συμπόνοια και συμπάθεια τους πολίτες αυτούς και δεν θα ήσασταν αρνητικά διακείμενοι σε αυτόν που το οργάνωσε όλο αυτό, θεωρώντας ότι είναι πλήρως αδιάφορος για την ανθρώπινη ζωή και ότι μάλλον ωθείται από κίνητρα σαδισμού;
Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Σταματούν να είναι αυτονόητες όμως από τη στιγμή που θα αντικαταστήσουμε τους ευυπόληπτους πολίτες της ιστορίας μας με πολίτες που παραβίασαν τον νόμο και κρατούνται για αυτό και από τη στιγμή που ο επιβάλλων αυτές τις συνθήκες διαβίωσης είναι το κράτος, κατά τη νόμιμη άσκηση της τιμωρητικής -και κατ’ όνομα μόνο σωφρονιστικής- εξουσίας του, η οποία συντελείται δια του εγκλεισμού των παραβατών στα -κατ’ όνομα μόνον επίσης σωφρονιστικά- καταστήματα.
Σε αυτήν την περίπτωση -και ενώ δεν έχουν αλλάξει κατ’ ουσίαν και πολλά δεδομένα σε σχέση με την ιστορία μας- αυτομάτως συμβαίνουν τα εξής: Η αξία της ανθρώπινης ζωής και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο υποσκελίζονται από το μίσος. Η ζωή του παραβατικού – κρατούμενου υπολείπεται πλέον αξιακά της ζωής του νομοταγούς πολίτη (και ας περιλαμβάνεται στην τελευταία κατηγορία και ο παραβατικός ασύλληπτος). Τα αισθήματα μας ακολουθούν αντίθετη πορεία. Πλέον, δεν συμπονούμε τους έγκλειστους και δεν διακείμεθα αρνητικά στον επιβάλλοντα τον εγκλεισμό. Επικροτούμε την Πολιτεία που προστατεύει την κοινωνία από τους εγκληματίες και αναθεματίζουμε τους έγκλειστους, οι οποίοι «δεν φτάνει που έκαναν αυτά που έκαναν, θέλουν να βγουν να ξανακάνουν τα ίδια».
Αν έπρεπε όλα αυτά να τα πει κανείς με δύο λέξεις, θα μιλούσε για κοινωνικά στερεότυπα. Αν έπρεπε κανείς να διασκεδάσει τα στερεότυπα της ιστορίας μας, θα υπενθύμιζε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας ξεκινά με ένα έγκλημα, είτε αυτό είναι η παράβαση της θεϊκής εντολής και η βρώση του απαγορευμένου μήλου είτε αυτό είναι η κλοπή της φωτιάς από τους Θεούς του Ολύμπου ή και πολλά άλλα. Αν τέλος έπρεπε κανείς να επικαιροποιήσει και να μεταφράσει νομικά όλα τα προηγούμενα, θα επεσήμαινε ότι σύμφωνα με το άρθρο 5 του Συντάγματος… «όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής» και θα παρότρυνε την ελληνική Πολιτεία να μην απευθύνεται στα φοβικά σύνδρομα των πολιτών αλλά να θεσπίσει διατάξεις για την άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών υπό προϋποθέσεις και αναλόγως της βαρύτητας των εγκλημάτων και των ποινών.
