Του Χρήστου Τσιλιγιάννη – Μέλους Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Όλοι το ζούμε καθημερινά. Πας στο σούπερ μάρκετ με 50 ευρώ και βγαίνεις με μισή σακούλα. Πληρώνεις ρεύμα και θες δάνειο. Το ενοίκιο πάει στα ύψη. Και ο μισθός; Ίσα-ίσα για να βγάλεις τον μήνα – αν τον βγάλεις.
Και το ερώτημα είναι: έτσι θα συνεχίσουμε;
Όχι. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Γιατί δεν μας αξίζει αυτή η ζωή.
Η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο
Δεν έτυχε που όλα έχουν ακριβύνει. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών που εξυπηρετούν τους λίγους και αφήνουν τους πολλούς στο έλεος. Επιδοτούν μεγάλες εταιρείες, ενώ ο κόσμος δεν μπορεί να βάλει πετρέλαιο ή να πάρει ψωμί και γάλα. Μας λένε “θα έρθει η ανάπτυξη” – μα για ποιους;
Πού να βρει σπίτι ο νέος;
Ένας νέος άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Τα νοίκια έχουν φτάσει στο Θεό. Ούτε παιδί δεν μπορεί να κάνει κανείς, όχι γιατί δε θέλει – αλλά γιατί φοβάται πως δε θα τα βγάλει πέρα. Και όλα αυτά σε μια χώρα που αδειάζει, που γερνάει.
Επαρχία εγκαταλελειμμένη
Τα χωριά ερημώνουν. Νέοι φεύγουν γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, γιατροί, σχολεία. Μια χώρα δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Είναι και τα μικρά μέρη, οι γειτονιές, τα νησιά, τα βουνά – που τα έχουν αφήσει στο έλεος.
Τι προτείνουμε
Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία έχουμε καθαρές κουβέντες και ρεαλιστικό σχέδιο:
• Να ξαναγίνει η στέγη δικαίωμα. Προσιτά νοίκια, κοινωνική κατοικία, στήριξη στους νέους.
• Φθηνότερα βασικά αγαθά. Μείωση του ΦΠΑ στο σούπερ μάρκετ. Κατάργηση του φόρου στα καύσιμα και το ρεύμα.
• Δωρεάν παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά – γιατί είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια.
• Αύξηση μισθών, στήριξη των εργαζομένων και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να μην είναι κανείς στο έλεος του κάθε εργοδότη.
• Γιατροί και δάσκαλοι παντού, όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις.
Μπορούμε αλλιώς
Δεν είναι αυτή η μοίρα μας. Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα – αν το πιστέψουμε και το παλέψουμε. Να σταματήσουμε να λέμε «έτσι είναι τα πράγματα». Δεν είναι έτσι – έτσι τα κάνανε. Και μπορούμε να τα αλλάξουμε.
Για μια Ελλάδα που θα ανήκει σε εμάς, όχι μόνο στους «επάνω».
Για να μη νιώθει κανείς μόνος του.
Για να μπορεί ο καθένας να κάνει όνειρα και να τα κυνηγήσει.
Ήρθε η ώρα. Όχι αύριο. Τώρα.