Απέναντι στη δυστοπία, η πολιτική της Αριστεράς μπορεί να είναι ουσιαστική Ασπίδα προστασίας, τονίζει σε άρθρο του ο επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και αντιπρόεδρος της LEFT, Κώστας Αρβανίτης.
Αναλυτικά το άρθρο του Κώστα Αρβανίτη στο dnews.gr:
Εδώ και λίγες εβδομάδες έχει εκκινήσει εντατικά τις εργασίες της η νέα, ειδική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η «Ασπίδα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας» (EUDS), στην οποία έχω τον ρόλο του συντονιστή των δυνάμεων της Αριστεράς. Στόχος της η προστασία των ευρωπαϊκών δημοκρατικών διαδικασιών από έξωθεν παρεμβάσεις και πληροφοριακή χειραγώγηση (FIMI).
Και αν το αντικείμενο αυτό ακούγεται ευρύ, πράγματι είναι! Από τις ευθείες παρεμβάσεις του μεγιστάνα Μασκ (και άρα της αμερικανικής κυβέρνησης) στις γερμανικές εκλογές, μέχρι τις οργανωμένες εκστρατείες παραπληροφόρησης που έχουν οδηγήσει ακόμα και σε ακύρωση εκλογών εντός της ΕΕ, από τη χειραγώγηση των αλγορίθμων στις μεγάλες διαδικτυακές πλατφόρμες, μέχρι τη διαρκή αναδιαμόρφωση του ψηφιακού χώρου εξαιτίας των συνεχών αυξανόμενων σε σπουδαιότητα και συχνότητα εξελίξεων στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης, από τη χρήση κακόβουλων λογισμικών παρακολούθησης από δρώντες που συχνά παραμένουν άγνωστοι, μέχρι τις μεθόδους επαλήθευσης και εξακρίβωσης της πληροφορίας στο διαδίκτυο, η επιτροπή μας δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοήσει καμία όψη του προβλήματος.
Η πρώτη συνεδρίαση της «Ασπίδας» ήταν επεισοδιακή. Ίσως να θυμάστε ότι στις αρχές του Φλεβάρη, κατά τη συγκρότηση του σώματος, ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Φρέντης Μπελέρης, μαζί με ΕΒ της ομάδας των «Κυριαρχιστών» (ESN) και των «Πατριωτών» (PfE) στήριξαν την υποψηφιότητα του μη εγγεγραμμένου ΕΒ Φειδία Παναγιώτου για την αντιπροεδρία της «Ασπίδας», της επιτροπής δηλαδή που συστάθηκε ακριβώς για την αντιμετώπιση παρεμβάσεων όπως αυτές του Ίλον Μασκ, του οποίου ο κ. Παναγιώτου είναι περήφανος συνομιλητής!
Παρά όμως τις όποιες παραφωνίες (και με τις νέες ακροδεξιές δυνάμεις που εμφανίστηκαν αυτήν τη θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο οι παραφωνίες δεν εκλείπουν ποτέ) η «Ασπίδα» ξεκίνησε κανονικά της εργασίες της, με διαβουλεύσεις, ακροάσεις ειδικών και προετοιμασία του νομοθετικού της έργου, που καλείται να λύσει το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας.
Και ποιο είναι με δύο λόγια το πρόβλημα;
Τι σημαίνει για τον Ευρωπαίο πολίτη να «κατοικεί» σε έναν ψηφιακό χώρο όπως το Χ, που ελέγχεται πλήρως από έναν Ίλον Μασκ, συμπεριλαμβανομένου του περιεχομένου που φτάνει τελικά στην οθόνη του;
Πώς προδιαγράφεται το ψηφιακό μας μέλλον, όταν πανίσχυροι οικονομικοί παράγοντες όπως ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ σπεύδουν να συμμορφωθούν άμεσα με τις επιταγές μιας απρόβλεπτης πολιτικής εξουσίας, εγκαταλείποντας σαν έτοιμοι από καιρό κάθε, έστω και ισχνή, απόπειρα διασταύρωσης και επαλήθευσης πληροφοριών στις πλατφόρμες τους; Σε ένα περιβάλλον τόσο ελεγχόμενο που η δημοφιλέστερη ίσως πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, το TikTok, έσπευσε να προσδεθεί άμεσα στο άρμα του Αμερικανού Προέδρου;
Σε τι βαθμό μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία στη δημόσια σφαίρα, όταν οι μεγιστάνες αυτοί των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ελέγχουν μονομερώς ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του δημόσιου χώρου και διαλόγου;
Εφόσον η τεχνητή νοημοσύνη διευρύνει όσο ποτέ άλλοτε τις δυνατότητες πειστικής παραπληροφόρησης σε μαζικό επίπεδο, πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τους θεσμούς μας;
Αυτά είναι κάποια μόνο από τα ερωτήματα που η Αριστερά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλείται να απαντήσει για την πορεία της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, σε ένα περιβάλλον που προδιαγράφεται ολοένα και πιο δυστοπικό.
Υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε αποτελεσματικά απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα;
Βεβαίως και υπάρχουν, και θα συνεχίσουμε να τους θέτουμε μετ’ επιτάσεως στο κοινοβουλευτικό μας έργο. Γιατί παρά τις εξαγγελίες της Εκτελεστικής Αντιπροέδρου της Κομισιόν Χέννα Βιρκούνεν ότι θα κάνει την Ευρώπη «Ήπειρο της Τεχνητής Νοημοσύνης», η πολιτική της ΕΕ δεν αρκεί να εστιάζει κυρίαρχα στην ανταγωνιστικότητα και τις γιγάντιες επενδύσεις σε «εργοστάσια ΤΝ».
Πρέπει να επανεξετάσουμε εξαντλητικά το υπάρχον ενωσιακό νομοθετικό οπλοστάσιο, τόσο ως προς την επάρκειά του, όσο και ως προς την ικανότητά του να αντιμετωπίζει προκλήσεις σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο πεδίο σε βάθος χρόνου. Οφείλουμε ακόμη να αντιμετωπίζουμε τις απόπειρες παρεμβάσεων με την ίδια σοβαρότητα από όπου κι αν αυτές προέρχονται, και για να το πετύχουμε αυτό, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τον ρόλο και την τεχνογνωσία των ανθρώπων του πεδίου, των εργαζομένων δηλαδή στον ψηφιακό χώρο, ιδίως δημοσιογράφων και fact-checkers.
Τέλος, υπάρχει ένα ακόμη εργαλείο στο οποίο οφείλουμε να επενδύσουμε μακροπρόθεσμα και αυτό δεν είναι άλλο από την καταπολέμηση του ψηφιακού αναλφαβητισμού. Η Ένωση οφείλει να φροντίσει να εξοπλίσει τους Ευρωπαίους πολίτες με τα απαραίτητα εργαλεία και δεξιότητες ώστε να διακρίνουν το περιεχόμενο που έχει δημιουργηθεί από τεχνητή νοημοσύνη και παράλληλα να μην παρασύρονται από την χειραγώγηση των αλγορίθμων που μπορεί υποβολιμαία να «σερβίρουν» στοχευμένο περιεχόμενο στις οθόνες τους.
Ένα μόνο κομμάτι μένει να αναφέρουμε σε αυτό το δυσεπίλυτο παζλ, το οποίο αποτελεί παράλληλα και την ακρογωνιαία λίθο του: Οφείλουμε σε κάθε νομοθετικό βήμα να γρηγορούμε για την ουσιαστική και αδιαπραγμάτευτη διαφύλαξη της Δημοκρατίας, του Κράτους Δικαίου και των Θεμελιωδών Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων στην Ελευθερία Έκφρασης και στην Προστασία των Δεδομένων.
Απέναντι στη δυστοπία, η πολιτική της Αριστεράς μπορεί να είναι ουσιαστική Ασπίδα προστασίας.
