Μια ενδιαφέρουσα προέκταση στο καυτό θέμα της έμφυλης βίας ανέδειξε ο Κώστας Αρβανίτης σε παρέμβασή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αναφερόμενος στο τραγικό περιστατικό του θανάτου ανασφάλιστης εργαζόμενης στην αποκομιδή σκουπιδιών στην περιοχή του Δήμου Ξυλοκάστρου Κορινθίας.
Μιλώντας στη συνεδρίαση της Επιτροπής EMPL (Απασχόλησης & Κοινωνικών Υποθέσεων) επικέντρωσε στο βαρύ αντίκτυπο της έμφυλης βίας στην επαγγελματική ζωή των γυναικών, και ιδιαίτερα των γυναικών που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, «που εμείς τις κάνουμε ευάλωτες» όπως είπε με έμφαση, καθώς «αν είχαμε άλλες πολιτικές δεν θα ήταν ευάλωτες αυτές οι ομάδες, θα ήταν ενταγμένες στο κοινωνικό σύνολο.»
«Μια εργάτρια ήταν Ρομά, ανασφάλιστη, «αόρατη» και σκοτώθηκε πάνω στο χώρο της εργασίας. Το κράτος μετά ήρθε να κάνει μια παρανομία στην παρανομία. Σε Δήμο εργαζόταν», σημείωσε αναφερόμενος στην τραγική υπόθεση που συγκλονίζει ακόμη την κοινωνία της περιοχής και στο γεγονός ότι ασφάλισαν τη γυναίκα μετά τον θάνατό της.
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ / The Left αφού χαρακτήρισε θετική την πρόταση της Επιτροπής, προχώρησε σε μια σειρά από ουσιαστικές προσθήκες στο φάσμα των ομάδων που πρέπει να συμπεριληφθούν στην επεξεργασία της πρότασης και συγκεκριμένα γυναίκες με αναπηρία, ΛΟΑΤΚΙ, εργάτριες μετανάστριες κλπ.
Τέλος, δεν παρέλειψε να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στον επαγγελματικό χώρο από τον οποίο προέρχεται, τη Δημοσιογραφία. «Είναι σκληρός χώρος, και οι συνάδελφοι μου οι γυναίκες πέφτουν συχνά θύματα βίας», σημείωσε ζητώντας να συμπεριληφθεί στο υπό διαμόρφωση πλαίσιο.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης του Κώστα Αρβανίτη:
Η πρόταση οδηγίας που κατέθεσε η Επιτροπή είναι ένα βήμα προς την εξάλειψη της έμφυλης βίας, όμως βρίσκω μερικές σοβαρές ελλείψεις σε ό,τι αφορά στη βία στην εργασία αλλά και τον αντίκτυπο της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας στην επαγγελματική ζωή των γυναικών. Ελλείψεις που ως μέλη της Επιτροπής Απασχόλησης νομίζω ότι μπορούμε να βελτιώσουμε.
Ήρθα προχθές από μία περιοχή της Ελλάδας όπου μια εργάτρια ήταν Ρομά, ήταν ανασφάλιστη, ήταν αόρατη, σκοτώθηκε πάνω στο χώρο της εργασίας. Το κράτος μετά ήρθε να κάνει μια παρανομία στην παρανομία. Σε Δήμο εργαζόταν. Και πρέπει να βάλουμε στο κάδρο όλες αυτές τις ευάλωτες ομάδες, που εμείς τις κάνουμε ευάλωτες, αν είχαμε άλλες πολιτικές δεν θα ήταν ευάλωτες αυτές οι ομάδες, θα ήταν μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Προσθέτω ακόμα, ιδιαίτερα, ισότιμα τις γυναίκες με αναπηρία που μας βρίσκουν απολύτως σύμφωνους με την κυρία Φεραγούτ, όπως θα έπρεπε να προσθέσουμε και τις γυναίκες από άλλες ομάδες που προτείνετε και εσείς. Θα έλεγα νομίζω ότι λείπει αναφορά στις ΛΟΑΤΚΙ γυναίκες. Πρέπει να το προσθέσουμε αυτό, και ακόμα τις μετανάστριες, εργάτριες μετανάστριες.
Εδώ παίρνω και μία κουβέντα από αυτό που είπε η συνάδελφος μου από το Renew και θα συμφωνήσω μαζί της: η λέξη Εκπαίδευση. Από την πρόταση, λοιπόν, οδηγίας δεν θα πρέπει να λείπει μια σαφής αναφορά στον ρόλο των κοινωνικών εταίρων και των συνδικάτων, και η εκπαίδευση αυτών θα έλεγα, των ανθρώπων δηλαδή που είναι μέσα στους κοινωνικούς φορείς, μέσα στην κοινωνία των πολιτών.
Και αυτό, μιας και σύμφωνα με τη Σύμβαση 135 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, προκειμένου να προστατευθούν οι εργαζόμενες και να αντιμετωπιστεί ο φόβος της θυματοποίησης σε περίπτωση βίας στο χώρο εργασίας και θα πρέπει να μπορούν να εκπροσωπούνται από κάποιο όργανο, από κάποιο φορέα.
Τέλος, θέλω να πω και λίγο για τον δικό μου χώρο, για τους δημοσιογράφους, για τις συναδέλφους δημοσιογράφους. Νομίζω ότι χρειάζεται μια αναφορά στις γυναίκες που δραστηριοποιούνται στη δημόσια ζωή, ένας χώρος είναι και οι δημοσιογράφοι και είναι σκληρός χώρος, και οι συνάδελφοι μου οι γυναίκες πέφτουν συχνά θύματα βίας και νομίζω ότι πρέπει να το συμπεριλάβουμε και αυτό.