Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησαν το μεσημέρι της Τετάρτης 27 Οκτωβρίου τη Φώφη Γεννηματά στη Μητρόπολη Αθηνών.
Η Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, ΚΙΝΑΛ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 57 ετών χάνοντας τη μάχη της με τον καρκίνο. Τραγικές φιγούρες στην κηδεία της, ο σύζυγός της, Ανδρέας Τσούνης και τα τρία της παιδιά. Ο 17χρονος Γιώργος Τσούνης συγκλόνισε εκφωνώντας επικήδειο λόγο για τη μητέρα του, ακολούθησε η 15χρονη κόρη της Κατερίνα και η 24χρονη Αμαλία, η οποία ξέσπασε σε δάκρυα εκφωνώντας τα τελευταία λόγια για τη μητέρα της.
«Αγαπημένη μου μητέρα, είμαστε όλοι εδώ οι άνθρωποι που σε αγαπάμε. Όλες τις μάχες που έδωσες τις έδωσες παλικαρίσια. Ήσουν αγωνίστρια της ζωής για την ζωή. Έγινες υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους κάτι που επιβεβαιώνει η απόφαση της Πολιτείας για την δημιουργία προγράμματος για την καταπολέμη του καρκίνου του μαστού με το όνομά σου. Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα και η σχέση με τον πατέρα μας αλλά και ο δεσμός με την θεία μας την Μαίρη ήταν παράδειγμα αδελφικής αγάπης. Με την αποχώρησή του νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου και τώρα πιστεύω ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο όπως έλεγες. Η οικογένεια ήταν για σένα όλη σου η ζωή», ανέφερε ο 17χρονος γιος της, Γιώργος Τσούνης.
Η μικρή της κόρη Κατερίνα, απευθυνόμενη στην μητέρα της είπε πόσο κοντά τους ήταν. «Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, το χαμόγελό σου» είπε.«Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, σ’ αγαπάμε πολύ και πάντα», κατέληξε η κόρη της Φώφης Γεννηματά.
Και η μεγαλύτερη κόρη της όμως, Αιμιλία, την αποχαιρέτησε με έναν σπαρακτικό επικήδειο λόγο. Με δάκρυα στα μάτια, είπε «έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μία μαχήτρια. Έτσι ήσουν. Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες, γιατί μία μάχη με καθαρή ψυχή που δεν παραδίδεις τα όπλα, είναι πάντα μία μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό το χέρι το χτύπησες πολλές φορές στη ζωή σου. Σαν κορίτσι, σαν γυναίκα, σαν μητέρα. Και κέρδισες. Δεν ήταν όμως ποτέ σκληρό, ήταν μαλακό, γεμάτο τρυφερότητα και ανιδιοτέλεια».
