ΤΗΣ ΒΑΝΕΣΑΣ ΠΟΡΛΙΓΚΗ
Σε ένα κελί φυλακής, με δύο κρεβάτια και δύο στρώματα στο πάτωμα, έζησε για 3 χρόνια η Μαρία Π. στη Santa Monica Chorillos στο Περού, μια από τις πέντε πιο σκληρές φυλακές του κόσμου. Πηγαίνοντας για τις διακοπές των ονείρων της στο Περού, ένα ταξίδι που σχεδίαζε πολύ καιρό, η Μαρία δεν θα φανταζόταν ποτέ αυτή την κατάληξη…
Όπως εξιστορεί η ίδια στο newsique.gr, Μάιο του 2011, επιβιβάζεται μαζί με τη φίλη της Ελένη στην πτήση για Περού. Οι 10ήμερες διακοπές τους κύλησαν υπέροχα, σε μια τουριστική περιοχή, με αγορές, βόλτες και διασκέδαση. Χαρούμενες, δημοσίευαν καθημερινά στα σόσιαλ μίντια πόσο όμορφα περνούν. Ένας διαδικτυακός φίλος της Μαρίας είδε ότι βρίσκεται στο Περού και της ζήτησε να τον εξυπηρετήσει, φέρνοντας την σε επαφή με συγγενείς του εκεί, για να της δώσουν μια βαλίτσα με ρούχα να φέρει πίσω στην Ελλάδα. Έτσι και έγινε, διηγείται: της έδωσαν μια μεγάλη βαλίτσα, τόσο μεγάλη που χώρεσε και τη μικρή δική της μέσα. Και, πράγματι, είχε ρούχα.
Ο έλεγχος στο αεροδρόμιο που τα άλλαξε όλα
Με το τέλος των διακοπών τους, οι δύο γυναίκες πήραν το δρόμο της επιστροφής. Περίμεναν υπομονετικά στον έλεγχο του αεροδρομίου, από τον οποίο και πέρασαν. Τις γύρισαν όμως πίσω. Πήραν τη βαλίτσα της Μαρίας και με ένα μαχαίρι έσκισαν ένα σημείο χαμηλά στον πυθμένα. Κοκαΐνη! Και, σε αυτό το σημείο ακριβώς, γκρεμίστηκε ο κόσμος.
Σε ένα μικρό δωματιάκι στο αεροδρόμιο, οι δύο γυναίκες -σοκαρισμένες και με δάκρια στα μάτια- φωνάζουν: «έχουμε παιδιά στην Ελλάδα!». Δεν ήξεραν Ισπανικά, δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν και κανένα τηλεφώνημα δεν τους επιτράπηκε, καμία επαφή με το σπίτι τους, τίποτα.
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικές, θυμάται η Μαρία. Χειροπόδαρα δεμένες, τις μετέφεραν από ανακριτικά γραφεία σε δικαστήρια. Περνούσαν οι μέρες σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καν ένα στρώμα στο πάτωμα ή μια κουβέρτα,συχνά χωρίς φαγητό και νερό, περιμένοντας να τελειώσει η έρευνα από τις Αρχές. Φυσικά, τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν εκεί. Υπήρχε κοκαΐνη. Ενάμιση κιλό.
Ο σύζυγος της Μαρίας στην Ελλάδα, σε κατάσταση πανικού, αφού η Μαρία δεν είχε επιστρέψει, ήρθε –ευτυχώς- σε επαφή με την Πρεσβεία στο Περού. Έτσι, οι δύο γυναίκες -αφού ενημερώθηκαν για τη νομική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν- κατάφεραν να στοιχειοθετήσουν νομικά την υπόθεσή τους. Αποφάσισαν να αναλάβει όλη την ευθύνη η Μαρία, γιατί η νομοθεσία περί ναρκωτικών στο Περού ορίζει ότι, αν ανέφερε πως κάποιος φίλος/γνωστός της έδωσε μια βαλίτσα, αυτόματα η ύπαρξη τρίτου ατόμου θα αναβάθμιζε την κατηγορία σε σύσταση συμμορίας, για την οποία προβλέπονται 15 χρόνια κάθειρξη.
Οι πύλες τις φυλακής και η νέα πραγματικότητα…
Σε ένα βανάκι, στοιβαγμένη και δεμένη χειροπόδαρα, η Μαρία είδε όλη της τη ζωή να περνά μπροστά απ’ τα μάτια της. Κατά την είσοδο στη φυλακή, της αφαιρέθηκαν τα πάντα. Αμέσως, την πήραν για ιατρικές εξετάσεις. Από εκεί,στο θάλαμο αξιολόγησης. Ένας χώρος με δύο δωμάτια, γεμάτος μονάστρώματα το ένα δίπλα στο άλλο, περιγράφει η Μαρία και ανατριχιάζει ακόμη και σήμερα. Στο κάθε στρώμα κοιμόντουσαν τρεις γυναίκες! Έναν μήνα παρέμειναν εκεί οι δύο γυναίκες, με την Ελένη, μετά, να αποφυλακίζεται.
Η Μαρία μεταφέρθηκε στο κυρίως κτίριο –ένα παλιό μοναστήρι- και νέο της «σπίτι». Πίσω από την καγκελόπορτα, δύο κρεβάτια και δύο στρώματα στο πάτωμα, για τουαλέτα ούτε λόγος! Το πρόγραμμα αυστηρό, με εγερτήριο το πρωί, όπου έπαιρναν παρουσίες, μπάνιο (μόνο με παγωμένο νερό) και μετά, αν είχες χρήματα, δραστηριότητες.
«Οι δραστηριότητες στη φυλακή του Περού γίνονται μόνο επί πληρωμή», λέει η Μαρία και συνεχίζει: «Αν δεν συμμετέχεις, δεν εργάζεσαι για παράδειγμα στο εστιατόριο, ή στο πλέξιμο και το κέντημα, τότε δεν δείχνεις καλή διαγωγήκαι αυτό δεν είναι καλό. Για τις γυναίκες που δεν είχαν χρήματα, η ζωή στη φυλακή ήταν ακόμη πιο σκληρή». Η Μαρία, ευτυχώς, είχε βοήθεια από την Ελλάδα και κατάφερε να αναπτύξει δεξιότητες, να μάθει ισπανικά και να γίνει συμπαθής σε μεγάλη μερίδα των συγκρατουμένων αλλά και στους δεσμοφύλακες.
Βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί και αυτοκτονίες
Άλλες γυναίκες, όμως, δεν είχαν αυτή την τύχη. Καθημερινά, στην πρωινή παρουσία κάποια γυναίκα δεν εμφανιζόταν όταν ακουγόταν το όνομα της. Είχε αυτοκτονήσει! Οι περουβιανές ζούσαν την πιο δύσκολη ζωή με συνεχόμενους καβγάδες, ξυλοδαρμούς, βασανισμούς. «Σε κάποιες περιπτώσεις τους έκοβαν τις θηλές!», μας λέει η Μαρία…
Υπήρχαν και καθημερινά βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες. Πολλές «έσπαγαν», δεν άντεχαν άλλο. «Τις ξένες δεν μας ενοχλούσαν πολύ,φοβόντουσαν μην μπλέξουν με πρεσβείες», συνεχίζει. «Αν, όμως, κάποιος δεσμοφύλακας ήθελε να σε τιμωρήσει, πλήρωνε μία άλλη κρατούμενη και το έκανε εκείνη εκείνη γι’ αυτόν».
Δολοφονίες υπήρχαν σε τακτική βάση, θυμάται η ίδια. Πολλές από αυτές,καλυμμένες πίσω από το πέπλο της αυτοκτονίας. «Μια κοπέλα 18 χρονών βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της με ένα κασκόλ τυλιγμένο στον λαιμό της. Πώς αυτοκτόνησε με ένα κασκόλ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι;», αναρωτιέται. «Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό».
Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν τόσο σκληρές που ΕΠΡΕΠΕ να είσαι συμπαθής για να επιβιώσεις. Πολλές γυναίκες είχαν μετατραπεί σε κάτι που έμοιαζε πολύ με άντρα. «Και ήταν πραγματικά σαν άντρες, φοβόσουν να τα βάλεις μαζί τους». Ήταν και αυτές που διεύθυναν με τον τρόπο τους τις υπόλοιπες κρατούμενες.
Η μεγάλη έξοδος
Η περιπέτεια της Μαρίας ήταν σκληρή, της έλειπε η οικογένεια της, τα παιδιά της. Η ποινή της: 6 χρόνια και 8 μήνες. Αποφάσισε ότι μόνο με σκληρή δουλειά θα κατάφερνε να επιβιώσει. Έτσι και έκανε. Στα 3,5 χρόνια της δόθηκε η δυνατότητα να βγει από τη φυλακή, με την υποχρέωση όμως να παραμείνει στο Περού και να δίνει «παρών» καθημερινά. Έζησε στο Περούγια τον επόμενο ενάμιση χρόνο, όπου έκανε φίλους, έμαθε περισσότερα για την κουλτούρα της χώρας, άρχισε διάφορα χόμπι, επανήλθε σε μια κανονικότητα. Και μετά, πριν λήξει η ποινή της, απλά το έσκασε απ’ τα σύνορα!
Πέρασε από αρκετές χώρες μέχρι που γύρισε στην Ελλάδα, όπου κανείς δεν έμαθε ποτέ πού βρισκόταν αυτά τα χρόνια. Τώρα, ζει και εργάζεται κάπου στο κέντρο της Αθήνας, βλέπει τα παιδιά της τακτικά και έχει αφήσει πίσω της αυτή τη τραγική ιστορία. Έχει, όμως, αποκτήσει πολλούς φίλους από το Περού -«αδελφούς» όπως λέει και η ίδια- μέχρι και δεσμοφύλακες!
