“Δε με βοήθησε και δε με βοηθάει το όνομά μου, γιατί από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα” τόνισε ο Δημήτρης Φιλιππίδης.
Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Δημήτρης Φιλιππίδης στο Madame Figaro και στη δημοσιογράφο, Σιμέλε Κολαγκελέ και μίλησε για την αναγνωρισιμότητα λόγω του πατέρα του Πέτρου Φιλιππίδη, την υποκριτική και τη χειρότερη μορφή εξουσίας που έχει τύχει να βιώσει.
Έφυγες σχετικά μικρός από το σπίτι. Ήθελες να είσαι ανεξάρτητος ή ήταν θέμα αντίδρασης;
Είχα κάνει μια προσπάθεια στα 16 μου να μαζέψω λεφτά και να μείνω μόνος, αλλά δεν τα κατάφερα. Έκανα υπομονή τρία χρόνια και έφυγα στα 19 μου. Δεν είχε να κάνει με αντίδραση, απλά ήμουν πάντα ένα παιδί που ήθελε να είναι ανεξάρτητο. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου από πολύ μικρός.
Άρα, δεν ήσουν ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι;
Καθόλου. Το ακριβώς αντίθετο. Μπορεί να μην έχω αδέλφια, αλλά μεγάλωσα με πέντε πρώτα ξαδέλφια, με τα οποία ήμαστε πάρα πολύ κοντά, και κατάλαβα από νωρίς ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.
Σε επηρέασε το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες στην απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;
Νομίζω πως ναι. Χωρίς, όμως, κάποια πίεση. Απλώς το έζησα από μέσα. Όταν ήμουν μικρός, 5-6 χρονών, μου άρεσε να κυκλοφορώ στα παρασκήνια, στα καμαρίνια, να βλέπω την παράσταση πίσω από τα σκηνικά ή από τα σκαλάκια, ποτέ από κάποια θέση. Ήθελα να συμμετέχω με κάποιον τρόπο, σαν παιχνίδι. Οι κόσμοι που δημιουργούνται στο θέατρο είναι μαγικοί! Στην πραγματικότητα, είναι τρεις: Ο κόσμος πίσω από τη σκηνή, ο κόσμος πάνω στη σκηνή και η πραγματικότητα, που μπορεί να είναι σκληρή. Ευτυχώς, είχα την τύχη η μάνα μου κυρίως να έχει μεγαλώσει σε φτωχή οικογένεια και να με προσγειώσει από νωρίς. Δεν είναι ότι είχαμε οικονομικά προβλήματα, ειδικά προ κρίσης, αλλά δεν ήμουν από τα παιδάκια που μεγάλωσαν έχοντας τα πάντα.
Ποια είναι, κατά την άποψή σου, η χειρότερη μορφή εξουσίας;
Έχω υποφέρει από διάφορες μορφές εξουσίας, αλλά η χειρότερη ήταν στο σχολείο από τον λυκειάρχη. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Εγώ, παρότι ήμουν ζωηρός, δεν έκανα βλακείες ή προσβλητικά πράγματα, δεν έχω πειράξει πότε συμμαθητή μου. Ποτέ. Ίσα ίσα ήμουν αυτός που υπερασπιζόταν τα παιδιά που τα πείραζαν. Ήμουν και δυνατό αγόρι και δημοφιλές και πάντα ύψωνα ανάστημα τόσο για τους συμμαθητές μου όσο και για τον εαυτό μου. Και αυτό δεν άρεσε. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό ιδιωτικό σχολείο και αυτό είναι από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω εύκολα. Οι γονείς μου δε με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θέλω να φύγω από εκεί μέσα, το έριξαν στην εφηβεία. Ήταν ένα σχολείο που δε με ήθελε, αλλά δε με έδιωχνε.
Το όνομά σου σε βοήθησε τότε ή το αντίθετο;
Στην πραγματικότητα, ποτέ δε με βοήθησε το όνομά μου. Ο όποιος ενθουσιασμός στις κοινωνικές μου συναναστροφές, από το σχολείο και τις παρέες μέχρι τη δουλειά, τύπου “Ααα, γνωρίσαμε τον γιο του Φιλιππίδη”, διαρκεί γύρω στα 2 λεπτά, μετά είμαι ο Δημήτρης. Και μόνο έτσι θέλω να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και την πραγματικότητα. Το άλλο εξαϋλώνεται σε δευτερόλεπτα. Πάντα αυτό που αποζητώ είναι να έχω ίση αντιμετώπιση, όχι ευνοϊκή. Και δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν σε σχέση με αυτό. Δε με βοήθησε και δε με βοηθάει το όνομά μου, γιατί από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.
Κι εμείς τον Δημήτρη θέλουμε να γνωρίσουμε. Άλλωστε, πιστεύω ότι μπορεί να είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, αλλά όχι για τους γονείς μας.
Εγώ θεωρώ πως ούτε οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά τους, ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του.
