Τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της βιώνει η ιέρεια του νησιώτικου τραγουδιού Ειρήνη Κονιτοπούλου – Λεγάκη, η οποία εισήχθη πριν από μερικές ημέρες εσπευσμένα στο Κρατικό Νικαίας.
Η 90χρονη «κυρα-Ρηνιώ», όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου Πελάγους -την οποία κυριολεκτικά λατρεύουν-, υποβλήθηκε σε εγχείρηση μετά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που διέγνωσαν οι γιατροί του νοσοκομείου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Νίκου Νικόλιζα στην Espresso.
Από την πρώτη στιγμή της εισαγωγής της στη Β’ Χειρουργική του Κρατικού Νικαίας σήμανε συναγερμός, καθώς η Ειρήνη Κονιτοπούλου θεωρείται η τελευταία μεγάλη παραδοσιακή τραγουδίστρια. Ο καθηγητής της Β΄ Χειρουργικής Αθανάσιος Ρογδάκης στιγμή δεν έφυγε από κοντά της θέλοντας να της δώσει δύναμη και κουράγιο αυτές τις δύσκολες ώρες. Και η κυρα-Ρηνιώ, με μεγάλη δύναμη ψυχής και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μετά την εγχείρηση, ευχαρίστησε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου για όσα της προσέφερε.
Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο μήνες, όταν η σπουδαία παραδοσιακή ερμηνεύτρια υποβλήθηκε σε κάποιες καθιερωμένες εξετάσεις. Εκεί διαγνώστηκε ότι η υγεία της είχε κλονιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μετά τον θάνατο των δύο παιδιών της, τα οποία έφυγαν σε πολύ νεαρή ηλικία, η ίδια κλείστηκε στον εαυτό της με αποτέλεσμα να αρχίσουν και τα προβλήματα υγείας. Εδώ και χρόνια αποφεύγει οποιαδήποτε εκδήλωση που γίνεται προς τιμήν της, καθώς η ίδια κρατάει βαρύ το πένθος που την έχει κατακλύσει για τα δύο πολυαγαπημένα σπλάχνα. Αρωγοί της σε αυτόν τον Γολγοθά που ανεβαίνει είναι οι δύο πολυαγαπημένες κόρες της Ελένη και Μαρία, οι οποίες βρίσκονται νυχθημερόν στο πλευρό της, καθώς και τα εγγόνια της τα οποία ακολουθούν τον δικό της ερμηνευτικό δρόμο στην παράδοση του νησιώτικου τραγουδιού.
Η ίδια πριν από τρία χρόνια σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις στον υπογράφοντα είχε αναφέρει για τον θάνατο των παιδιών της: «Κάθε μέρα κάνω απολογισμό ζωής από τότε που έχασα το δεύτερο παιδί μου. Ξέρεις τι είναι να σε παίρνει τηλέφωνο και να σου λέει “δεν είμαι καλά, πεθαίνω” και να πεθαίνει; Αυτός για μένα είναι ένας αργός θάνατος από τότε που χάθηκε. Ωστόσο θυμάμαι πολύ έντονα τα δύσκολα χρόνια πριν και μετά τον πόλεμο. Ζήσαμε φτώχειες, ο πατέρας μου έπαιζε στη Νάξο σε πανηγύρια και του έδιναν αντί για χρήματα τρόφιμα. Έτσι έζησε η οικογένεια. Αργότερα, επειδή άκουγα εγώ το βιολί του, μάθαινα και τραγουδούσα. Όταν ήρθε και η Λενιώ στη ζωή μου, έκανε το ίδιο. Σε ηλικία 13 ετών την έπαιρνα μαζί μου και τη μάθαινα όσα πρέπει να ξέρει και πώς να συμπεριφέρεται στο κοινό. Πάτησε στα βήματά μου και είμαι περήφανη».
