«Να ‘μαι κι εγώ από το νοσοκομείο. Έχω χαθεί γιατί έχω covid».
Είναι η περίτρανη απόδειξη πως ο κορoνοϊός δεν κάνει διακρίσεις, δεν κοιτά ηλικίες και λυγίζει ακόμα και τους πιο δυνατούς.
«Έπαθα πνευμονική εμβολή από τον κορονοϊό. Δεν θυμάμαι καμιά γρίπη να προκαλεί πνευμονικές εμβολές ή θρομβώσεις».
Πάλεψε 10 μέρες στο νοσοκομείο. Η μάχη όμως συνεχίζεται και στο σπίτι όπου προσπαθεί να αναρρώσει.
«Και ούτε θυμάμαι να φορούσαμε κάλτσες. Ούτε μετρούσαμε το οξυγόνο μην έχει πέσει, ούτε να πίνουμε σιρόπια, ούτε να βαράμε τέτοιες ενέσεις».
Στα 29 της χρόνια, η Ζωή Παντζαρτζή ήρθε αντιμέτωπη με τον αόρατο εχθρό. Πέρασε μέρες και νύχτες καθηλωμένη σε κρεβάτι νοσοκομείου μη γνωρίζοντας αν θα τα καταφέρει.
«Δεν υπάρχει κορωνοϊός και κοντέψαμε να μη γυρίσουμε σπίτι μας. Φάγαμε νύχτες με πυρετό, κλάματα, αναγούλες. Δεν μπορούσα να πιω ούτε μια γουλιά νερό».
Στα διπλανά κρεβάτια του νοσοκομείου, δεν είχε ηλικιωμένους με υποκείμενα νοσήματα αλλά δύο εξίσου νέες γυναίκες.
«Δύο κοπέλες δίπλα μου. Είναι 40 ετών και έχει πνευμονία 70% και παλεύει η κοπέλα κάθε μέρα».
Μετά από 10 ημέρες νοσηλείας, η καθημερινότητα της 29χρονης Ζωής είναι Γολγοθάς.
Οξύμετρα, φάρμακα, βιταμίνες και ενέσεις θα τη συντροφεύουν για αρκετούς μήνες.
«Είμαι στεναχωρημένη εγώ, οι γονείς μου, οι φίλοι μου. Βγήκα από το νοσοκομείο και έχω φοβία μην πάθω κάτι».
Οι στιγμές που έζησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου παραμένουν ανεξίτηλες στην μνήμη της.
«Ακόμα δεν έχω βγει. Εδώ με τους ορούς. Τα μπουκάλια εκεί άφθονο νερό».
Η πνευμονική εμβολή που της προκάλεσε ο κορωνοϊός ίσως να είχε αποτραπεί αν είχε εμβολιαστεί με την ίδια πάντως ακόμη και τώρα να εκφράζει τις επιφυλάξεις της.
«Ακόμη κι εγώ που το πέρασα θέλω να το κάνω αλλά φοβάμαι. Εσύ γιατί με βρίζεις που πέρασα κορωνοϊό; Mάλλον δεν χτύπησε τη δικιά σου πόρτα ακόμη».
Με το βίντεο που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η 29χρονη Ζωή επιχείρησε να ευαισθητοποιήσει όσους συνομήλικους της αρνούνται μέχρι και σήμερα την ύπαρξη του ιού.
«Ρωτούσα αν θα ζούσα και δε μου απατούσαν, μου έλεγαν ‘κάνε λίγο υπομονή θα το περάσουμε μαζί’».
