Για «επιθετικότατες δηλώσεις» ορισμένων στελεχών, που στην ουσία αμφισβητούν την ίδια εκλογή Κασσελάκη στην Προεδρία και πρέπει να σταματήσουν, κάνει λόγο ο Γιώργος Τσίπρας, στη συνέντευξή του στο newsique.gr. Επισημαίνει, ωστόσο, πως εάν αυτές οι δηλώσεις σημαίνουν αποχώρηση, τότε είναι προτιμότερο να υπάρξει αποχώρηση.
Ο Διευθυντής της Kοινοβουλευτικής Oμάδας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προσθέτει ότι η ευθεία αμφισβήτηση στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντα Προέδρου υποκρύπτει θεμελιώδεις διαφορές πολιτικής στόχευσης αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτές δεν μπαίνουν ανοιχτά στο τραπέζι, γιατί είναι κοινωνικά μειοψηφικές. Κατά τον Γιώργο Τσίπρα οι ευρωεκλογές θα πρέπει να επιβεβαιώσουν τη νέα ηγεσία και να αποτελέσουν την αφετηρία ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνέντευξη στη Βούλα Κεχαγιά
Γνωρίζετε ότι κάποιοι από τους βουλευτές αντιδρούν διότι θεωρούν ότι εσείς προσωπικά τούς κατηγορήσατε ότι υπονόμευσαν τον Αλέξη Τσίπρα;
Δεν κατηγόρησα ονομαστικά κανέναν. Αντέδρασα σε δήλωση της Έφης Αχτσιόγλου ότι κανείς από όσους τη στήριξαν προεκλογικά δεν υπονόμευσαν τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν ήταν ακριβές αυτό και το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Δεν αναφερόμουν προφανώς στην ίδια ούτε και σε όλους συλλήβδην όσους τη στήριξαν. Ήμουν απολύτως σαφής. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι ζήτημα αν μπορεί να έχει κανείς άλλες απόψεις από τον εκάστοτε Πρόεδρο ή την πλειοψηφία. Προφανώς και μπορεί να έχει. Προσωπικά, μπορεί να είχα σημαντικές διαφωνίες και στο πώς κυβερνήσαμε το 2015-19 και στο πώς αντιπολιτευτήκαμε το 2019-23. Δεν θεωρώ ότι «άδειασα» ποτέ, με όσα έλεγα δημόσια, την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή την πολιτική μας πορεία, και σε κάθε περίπτωση δεν θα το έκανα σκόπιμα. Έχει σημασία αν λες κάτι δημόσια ή όχι, πότε το λες και πώς το λες.
Για παράδειγμα, λίγες μέρες αφότου ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει τον Κ. Μητσοτάκη ως το «μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα», πώς χαρακτηρίστηκε αντίθετη ανάρτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον Τύπο; «Δημόσιο χαστούκι Τσακαλώτου σε Τσίπρα», «μεγαλοπρεπές άδειασμα στον Αλέξη Τσίπρα» κλπ. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Είχαμε δει ουκ ολίγες φορές το φαινόμενο ενώ στριμώχνεται ο αντίπαλος από δικές του αστοχίες ή τη δική μας αντιπολίτευση, να εμφανίζεται αίφνης ένα εσωτερικό πρόβλημα ή δημόσιες διαφωνίες που στρέφουν τη δημόσια προσοχή αλλού. Νομίζω αυτή η συζήτηση έχει εξαντληθεί. Δεν έχω να πάρω τίποτα πίσω, γιατί δεν είπα τίποτα παραπάνω απ’ όσα γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος.
Έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία υπονομευτές στο εσωτερικό του;
Δεν μου αρέσει ο όρος «υπονομευτές» γιατί θυμίζει κυνήγι μαγισσών και κακές εποχές για την Αριστερά. Αυτό που έχουμε, μετά την εκλογή Κασσελάκη, είναι επιθετικότατες δηλώσεις ορισμένων στελεχών που ουσιαστικά αμφισβητούν την ίδια την εκλογή. Αυτό προφανώς είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει, δεν βοηθά καθόλου το νέο ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει όλοι μαζί να χτίσουμε και κάνει μόνο ζημιά. Αν αυτές οι δηλώσεις είναι προαναγγελία αποχώρησης θα ήταν πιο τίμιο να υπάρξει αποχώρηση. Δεν μπορεί απέναντι σε ένα νεοεκλεγέντα, με μεγάλη πλειοψηφία, αρχηγό να γίνεται πόλεμος γιατί «δεν αρέσει» στους ίδιους. Έχουν κάθε δυνατότητα να κερδίσουν με τις απόψεις τους το κόμμα, αν αυτές οι απόψεις διαθέτουν υπεροχή. Η καταφυγή σε επιθέσεις στον ίδιο τον Στέφανο Κασσελάκη εκτός από περιφρόνηση της πλειοψηφίας δείχνει μάλλον έλλειψη απόψεων, ενοχές και μια αυτοαναφορική παλιομοδίτικη ταυτότητα που χάνει έδαφος.
Η Αριστερά ήταν πάντα, πρώτα και κύρια πολιτικές. Ήταν η θέση που έπαιρνε στις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Πάνω σε αυτούς τους αγώνες και θυσίες κερδήθηκε μαζικά κόσμος και χτίστηκαν ταυτότητες ως βιωματικές, ιδεολογικές πεποιθήσεις. Ταυτότητες στον αέρα και κατά δήλωση, χωρίς πολιτικές ή με δεξιές πολιτικές και αντιγραφή πολιτικών της Κομισιόν που ενδύονται υπεραριστερό μανδύα, είναι ένα νεότερο φαινόμενο που δεν συγκινεί παρά μόνο τους φορείς τους. Πολύ περισσότερο που στον ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν πολλές ταυτότητες: Η αριστερή, η προοδευτική, η φιλελεύθερη, η πατριωτική, η δημοκρατική κλπ.
Θα πάρει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις που πρέπει μέσα στις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις της σύγχρονης εποχής ή θα συνεχίσει όπως τα προηγούμενα 4 χρόνια; Αυτό είναι το κρίσιμο που μένει να απαντηθεί στην πράξη, όχι οι ταυτότητες. Κάθε κριτική σε αυτή την κατεύθυνση, για παράδειγμα ότι αργήσαμε, δεν είναι μόνο καλοδεχούμενη αλλά και γόνιμη.
«Η Αριστερά ήταν πάντα, πρώτα και κύρια πολιτικές. Ήταν η θέση που έπαιρνε στις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις»
Θεωρείτε ότι έχει κάνει η νέα ηγεσία κινήσεις καλής θέλησης προς τους «ηττημένους» των εσωκομματικών εκλογών;
Υπήρξαν κινήσεις αξιοποίησης όλων των κοινοβουλευτικών στελεχών και αυτό νομίζω τα λέει όλα. Συνεπώς, κάθε άλλο παρά υπήρξε άρνηση αξιοποίησης στελεχών από την πλευρά Κασσελάκη, ενώ υπήρξαν αρνήσεις ανάληψης θέσεων από την πλευρά όσων στήριξαν άλλες επιλογές στις εσωκομματικές εκλογές. Πιθανώς κάποιες αρνήσεις να σχετίζονται με προσωπικούς λόγους αλλά σίγουρα δεν είναι όλες τέτοιες.
Αποκλείετε την πιθανότητα διάσπασης μπροστά σ’ αυτό το ρηγματώδες εσωκομματικό τοπίο;
Αυτό που με απασχολεί και με ανησυχούσε, πριν ακόμη εμφανιστεί ο Στ. Κασσελάκης, είναι αν θα παράγουμε μια προοδευτική πολιτική που θα ξανακερδίσει μια κοινωνική πλειοψηφία και θα δώσει προοπτική από τους μισθωτούς, τους νέους και τους αγρότες μέχρι τους επιχειρηματίες της υγιούς επιχειρηματικότητας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, είτε πάμε όλοι μαζί είτε όχι, και δεν είναι κάτι δεδομένο όπως έδειξαν τα προηγούμενα 4 χρόνια, ούτε το έχουμε ακόμη κατακτήσει. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αν υπάρχουν σύντροφοι που δεν συμμερίζονται αυτόν τον κεντρικό στόχο, τότε είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Η έννοια της ενότητας έχει νόημα ως ενστερνισμός κοινών στρατηγικών στόχων. Ιδεολογική ενότητα σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, η πολιτική ενότητα όμως είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Η ευθεία αμφισβήτηση στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντα Προέδρου υποκρύπτει θεμελιώδεις διαφορές πολιτικής στόχευσης. Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι πολιτικές διαφορές δεν μπαίνουν ανοιχτά στο τραπέζι. Και δεν μπαίνουν ανοιχτά, γιατί είναι κοινωνικά μειοψηφικές, αυτοαναφορικές.
Να πω ένα παράδειγμα. Στη Θεσσαλία συγκροτήθηκε πριν δυο χρόνια μια νέα συνδικαλιστική αγροτική παράταξη. Δεν είναι κομματική, είναι όμως ενεργή, ελπιδοφόρα παράταξη με χιλιάδες μέλη, μαζί και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι πολύ μαζικότερο και αγωνιστικό συγκριτικά με το κομματικό Δίκτυο Αγροτών του ΣΥΡΙΖΑ. Για όσους νοιάζονται να συγκροτηθούν κοινωνικές πλειοψηφίες κατά χώρους, είναι προφανές αν πρέπει ή όχι να στηριχτεί η νέα προσπάθεια. Η αντίθετη άποψη δεν εμφανίζεται ανοιχτά, όπως ήταν αναμενόμενο. Αλλά υπάρχει, κατέχει κομματικές θέσεις, ενεργεί κι κάνει ζημιά, κρυπτόμενη πίσω από «ταυτότητες». Αν αυτό είναι που διακρίνει τη ριζοσπαστική Αριστερά, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και με την ίδια και με τις έννοιες.
Θα πρέπει να μπει ψηλά ο πήχης για τις ευρωεκλογές ή είναι νωρίς για να κριθεί η νέα ηγεσία;
Όταν παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, είχε προσδιορίσει ως επόμενο σταθμό τις ευρωεκλογές. Προσωπικά θεωρούσα τότε, και το είχα πει δημόσια, ότι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο βαθιά, που θα έπρεπε να δοθεί περισσότερος χρόνος σε μια προσπάθεια ανάταξης. Σήμερα, μετά τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει ο Στ. Κασσελάκης, πιστεύω, κι ας μην με «συμφέρει» ως «υποστηρικτή» του Στ. Κασσελάκη, ότι οι ευρωεκλογές πρέπει πράγματι να επιβεβαιώσουν τη νέα ηγεσία. Να αποτελέσουν την αφετηρία ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ και χάραξης μιας νέας πορείας για την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Είναι στο χέρι μας, αρκεί μέχρι τότε να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν προς την κοινωνία ως παραγωγή πολιτικής.
Ακούγονται φωνές για συνένωση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και κάθοδό τους με ένα και ενιαίο ψηφοδέλτιο. Σάς βρίσκουν σύμφωνο τέτοιες απόψεις;
Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ορισμένα στελέχη με τα οποία θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στον ίδιο κομματικό φορέα. Συγκροτημένοι άνθρωποι, με σοβαρή άποψη για τα πράγματα, και όχι της διαπλοκής. Για παράδειγμα, τον πανηγυρικά εκλεγέντα Χάρη Δούκα στην Αθήνα, τον παρακολουθούσα ως τομεάρχη Ενέργειας, και θα μπορούσε μια χαρά να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στα ενεργειακά. Γενικότερα, και αυτό φάνηκε προεκλογικά, σε κάποια πεδία υπάρχει προγραμματική σύγκλιση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτά είναι τα καλά νέα.
Τα κακά νέα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, ως σύνολο, παραμένει ένα φθαρμένο κόμμα, χωρίς δυνατότητα να εκφράσει το αύριο της προοδευτικής παράταξης, κάτι που φάνηκε καθαρά από την αδυναμία του να καρπωθεί την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις δυο βουλευτικές εκλογές. Προεκλογικά στάθηκε με ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε εμάς και την κυβέρνηση, και ένα τμήμα ονειρεύεται συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και καρέκλες. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποβάλει ένα αρνητικό φορτίο που τον συνοδεύει, δεν έχει κανένα λόγο και όφελος να φορτωθεί το πολύ αρνητικότερο φορτίο του σημερινού ΠΑΣΟΚ.
Η μεγάλη πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚογενούς δημοκρατικού κόσμου, που τίμησε και στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ και του οφείλαμε πιο ανοιχτή αγκαλιά, δεν θα ξαναγύριζε στο ΠΑΣΟΚ ακόμη και αν εμείς αποτυγχάναμε. Υπάρχει και ένα ελάχιστο τμήμα που ήρθε στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί απλώς το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε, ή γιατί του δόθηκε θέση και δεν θα είχε πρόβλημα να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ.
Εν κατακλείδι, συνεργασία ναι, αλλά αν το κενό στην Κεντροαριστερά δεν μπορεί να καλυφθεί από το χθεσινό ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί ακόμη περισσότερο να καλυφθεί από το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Η συγκόλληση δυο φθαρμένων υλικών δεν μας κάνει το νέο και άφθαρτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να μετασχηματιστεί και να ξαναγίνει ο κορμός της προοδευτικής παράταξης κερδίζοντας ό,τι καλύτερο διαθέτει το ΠΑΣΟΚ, δυνατότητα που δεν έχει το ΠΑΣΟΚ.
«Οι ευρωεκλογές πρέπει πράγματι να επιβεβαιώσουν τη νέα ηγεσία. Να αποτελέσουν την αφετηρία ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ και χάραξης μιας νέας πορείας»
Κύριε Τσίπρα η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επαίρεται ότι η οικονομία πηγαίνει πολύ καλά, κάτι που θα αποτυπωθεί σύντομα και με την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας. Ισχύει αυτό;
Εκτός του πεδίου της αναδιανομής, δηλ. των μισθών και συντάξεων, του κοινωνικού κράτους, της ακρίβειας, της έμμεσης φορολογίας κλπ,, υπάρχει το γενικότερο ζήτημα της ελληνικής οικονομίας και της προοπτικής της. Μεγάλο ατού της κυβέρνησης ήταν ότι η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να αμφισβητήσει το αφήγημα της δήθεν ανάπτυξης, των δήθεν επενδύσεων, και των δήθεν θετικών προοπτικών της οικονομίας. Θα περιοριστώ σε όσα λένε άνθρωποι που μόνο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι. Τους προηγούμενους μήνες, ο Τάσος Γιαννίτσης, ο Κώστας Σημίτης, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, πολύ πρόσφατα ο Γιώργος Αλογοσκούφης, επισημαίνουν με παρεμβάσεις τους όσα δεν βλέπουν μόνο οι οικονομολόγοι που λιβανίζουν το Μαξίμου. Αναφερόμενος στις διαρθρωτικές αδυναμίες που συνεχίζουν να μαστίζουν την ελληνική οικονομία, ο τελευταίος επεσήμαινε πριν λίγες μέρες ότι «οι προβλέψεις για το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ και την αποκλιμάκωση της ανεργίας δεν εντυπωσιάζουν, ενώ για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι απογοητευτικές». Μεγάλη η απόσταση από τους πανηγυρισμούς και την εικονική πραγματικότητα με την οποία μας βομβαρδίζουν κυβέρνηση και ΜΜΕ.
Η επενδυτική βαθμίδα καλοδεχούμενη είναι αλλά της αποδίδεται μια ιδιότητα που δεν έχει: Η απόκτησή της δυστυχώς δεν αρκεί να μετατρέψει τη χώρα σε μια κανονική οικονομία χωρίς τα σοβαρά προβλήματα που τη διατρέχουν. Είναι άλλωστε γνωστό ότι στην επενδυτική βαθμίδα βρισκόμασταν μέχρι το καλοκαίρι του 2010, λίγο πριν την καταιγίδα της κρίσης και δραματικής συρρίκνωσης.
Ο Γιώργος Τσίπρας είναι διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
