Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι έννοιες συνδεδεμένες μεταξύ τους από την οργάνωση του ανθρώπου στις πρώτες κοινωνίες. Η φροντίδα και η εκγύμναση του σώματος και του πνεύματος δεν είναι απλά μια έμφυτη ανάγκη αλλά πρωτίστως ένα μέσο ανάπτυξης του σχετίζεσθαι με τους ανθρώπους γύρω μας.
Ειδικά στη χώρα μας η παράδοση που έχουμε και στους δύο τομείς είναι μακραίωνη και σημαντική έχει αφήσει το στίγμα της στην σύγχρονη πολιτιστική και αθλητική κληρονομιά, από τους αγώνες του στίβου, μέχρι την θεατρική δραματουργία, οι βάσεις πολλών σύγχρονων μορφών τέχνης και αθλητισμού έχουν τις ρίζες τους σε τούτο εδώ τον τόπο.
Η σημερινή κυβέρνηση όμως φαίνεται ότι δεν έχει τη διάθεση να στηρίξει πολύπλευρα και ουσιαστικά όπως πρέπει τόσο τους καλλιτέχνες και τους αθλητές όσο και τους εργαζόμενους στον πολιτισμό και τον αθλητισμό.
Οι εργάτες της τέχνης έμειναν χωρίς το παραμικρό υποστηρικτικό πλαίσιο καθώς αρκετοί δεν εντάχθηκαν στα έκτακτα βοηθήματα, ενώ τα σωματεία τους κατήγγειλαν ότι οι περισσότεροι παραγωγοί δεν φρόντισαν να εξοφλήσουν τα δεδουλευμένα τους από τους τρεις πρώτους μήνες του έτους, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι κάποιοι παραμένουν απλήρωτοι για 6 μήνες, ενώ αρκετοί βρέθηκαν στο φάσμα της ανεργίας. Παράλληλα δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα οργανωμένο σχέδιο για τη στήριξη των ανθρώπων του πολιτισμού, που αποτελούν μια τεράστια αλυσίδα τόσο στις τοπικές κοινωνίες όσο και σε κεντρικό επίπεδο, παρά το ότι είναι από τους κλάδους που έχουν πληγεί και θα πληγούν περισσότερο στην μετά την καραντίνα εποχή.
Στον αθλητισμό η κυβέρνηση λειτούργησε σπασμωδικά και χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό. Με καθυστέρηση σχεδόν έξι μηνών και αφού μεσολάβησε το καθολικό lockdown δόθηκαν οι τελικές πιστώσεις, που αφορούν στις τακτικές ετήσιες επιχορηγήσεις των εθνικών αθλητικών ομοσπονδιών. Ακόμα όμως δεν έχει ληφθεί κανένα ειδικό μέτρο οικονομικής στήριξης του αθλητισμού την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των αθλητικών σωματείων –ιδιαίτερα τα ερασιτεχνικά- αντιμετωπίζει καταστάσεις οικονομικής ασφυξίας και βρίσκονται ήδη στο όριο της οικονομικής καταστροφής.
Αντιπαραβολικά προς αυτή την πραγματικότητα, τα δύο προηγούμενα έτη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε φροντίσει να εξασφαλίσει σταθερή μεσοσταθμική αύξηση της τάξεως του 10% στις Ομοσπονδίες, με απώτερο σκοπό την ουσιαστική συνδρομή της Πολιτείας στην ανάπτυξη του αθλητισμού.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα Ομοσπονδιών που υπέστησαν μεγάλες περικοπές είναι τόσο ο ΣΕΓΑΣ που έχασε σε σχέση με πέρσι το 13,2% της επιχορήγησης του (από 3,2 εκ. σε 2,78 εκ. ευρώ) και η Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία που έλαβε 15% μειωμένη χρηματοδότηση σε σχέση με το 2019 (από 1,17εκ σε 995.000 ευρώ).
Πρέπει όμως να σταματήσει επιτέλους ο στρουθουκαμηλισμός της κυβέρνησης. Είναι αδιανόητο ο Πολιτισμός να αποτελεί πεδίο για αδιαφάνεια και επικοινωνιακά παιγνίδια σε βάρος των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στον χώρο και ο αθλητισμός να λειτουργεί ως πεδίο επικοινωνιακής προπαγάνδας και φωτογραφίσεων για τους Υπουργούς, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη.
Να στηριχτούν οικονομικά με σταθερό βοήθημα οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας που έχουν ή αν είναι αυτοαπασχολούμενοι, να δημιουργηθούν στοχευμένες δράσεις από την πολιτεία για την άμεση ενίσχυση των καλλιτεχνών, να δοθεί αναδρομικά η ενίσχυση σε όσους δεν την έλαβαν λόγω των περιορισμών και να ληφθούν μέτρα για την επιβίωση των πολιτιστικών συλλόγων που έχουν έντονη δραστηριότητα και παράγουν σημαντικό έργο σε κάθε Νομό.
Να στηριχτεί ουσιαστικά ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, όπως έγινε τα προηγούμενα χρόνια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο υποδομών και χρηματοδοτήσεων, με την ίση αντιμετώπιση όλων των σωματείων και των αθλημάτων, χωρίς προνομιακή μεταχείριση ημέτερων και ιδιωτικοποίηση της πρόσβασης στον αθλητισμό. Επιπλέον να ληφθούν όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα ώστε να δημιουργηθεί το αίσθημα ασφάλειας σε αθλητές και γονείς προκειμένου να εξομαλυνθεί η επιστροφή στους χώρους αθλητικών δραστηριοτήτων.
Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει ουσιαστικά μέτρα επανεκκίνησης του αθλητισμού και του πολιτισμού που εκτός από τεράστιες αλυσίδες επαγγελμάτων αποτελούν και κοινωνικά δικαιώματα και όχι να εφαρμόζει το “νόμο της ζούγκλας” όπου ο πιο ισχυρός επιβιώνει παίζοντας με την επιβίωση και την αξιοπρέπεια των νευραλγικών αυτών κλάδων και της κοινωνίας.
