Η πρωτοφανής αναταραχή στη Γαλλία, που κορυφώθηκε με μαζικές διαδηλώσεις και την πτώση της κυβέρνησης Μπαϊρού, έχει τις ρίζες της στον Ιούνιο του 2024, όταν ο Εμανουέλ Μακρόν προκήρυξε αιφνίδιες εκλογές οδηγώντας σε αδιέξοδο. Η πολιτική στρατηγική του προέδρου, που συχνά αγνόησε τη λαϊκή βούληση, γέννησε αλλεπάλληλες κυβερνητικές κρίσεις και προκάλεσε βαθιά δυσπιστία στους θεσμούς.
Ο Φρανσουά Μπαϊρού, στενός συνεργάτης του Μακρόν, επιχείρησε να κυβερνήσει σε μια εχθρική Εθνοσυνέλευση, αλλά η ψήφος εμπιστοσύνης που ζήτησε κατέληξε στην ανατροπή του. Είχε προηγηθεί η αποτυχημένη θητεία του Μισέλ Μπαρνιέ, ενός δεξιού πολιτικού χωρίς επαρκή λαϊκή στήριξη. Στη θέση του Μπαϊρού, ανέλαβε ο Σεμπαστιάν Λεκορνί, πέμπτος πρωθυπουργός από το 2022.
Τα λάθη του Μπαϊρού –η αδιάφορη στάση απέναντι σε φυσική καταστροφή στο Μαϊότ, η σκληρή ρητορική για τη μετανάστευση και η ελαχιστοποίηση βίαιων περιστατικών σε σχολείο– τον κατέστησαν αντιδημοφιλή. Παράλληλα, οι προτάσεις λιτότητας, όπως η κατάργηση δύο αργιών και οι δημοσιονομικές περικοπές, θεωρήθηκαν επίθεση στη μεσαία και εργατική τάξη, σε μια περίοδο που ο πλούτος των ισχυρότερων έχει εκτοξευθεί.
Σύμφωνα με ανάλυση του Guardian, το υπερ-προεδρικό σύστημα της Πέμπτης Δημοκρατίας αποδείχθηκε αδύναμο μπροστά στην κοινωνική δυσαρέσκεια. Η άρνηση του Μακρόν να συνεργαστεί με το αριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο, που κέρδισε τις εκλογές χωρίς απόλυτη πλειοψηφία, και η επιβολή κυβερνήσεων χωρίς νομιμοποίηση, ενίσχυσαν το χάσμα με την κοινωνία.
Η οργή εκφράστηκε με το κίνημα «Block Everything», που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες σε περισσότερες από 500 τοποθεσίες. Δύο στους τρεις Γάλλους δηλώνουν πως θέλουν τον Μακρόν να παραιτηθεί, ενώ η κοινωνία δείχνει αποφασισμένη να αντισταθεί σε πολιτικές που διευρύνουν τις ανισότητες.