Η Ευρώπη εξετάζει να σπάσει την παράδοση «ουδετερότητας» στις πολεμικές συρράξεις και να στείλει χιλιάδες στρατιώτες στην Ουκρανία, ικανοποιώντας έως έναν βαθμό το αίτημα του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που ζήτησε μίνιμουμ 200.000 φαντάρους.
Οι χερσαίες δυνάμεις θα σταλούν σε περίπτωση ειρήνης, προκειμένου να διασφαλίσουν την ασφάλεια και την τήρηση της συμφωνίας, ενώ θα αναπτυχθούν στα μετόπισθεν και όχι στην πρώτη γραμμή. Στόχος θα είναι να λειτουργήσουν αποτρεπτικά και να μη συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ δεν είναι ξεκάθαρο αν θα είναι αυτόνομες ή θα δρουν από κοινού με τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.
Η ιδέα πρωτοεμφανίστηκε πριν από έναν χρόνο από τον Εμανουέλ Μακρόν και αποκλείστηκε ως ανέφικτη, όμως, έπεσε ξανά στο τραπέζι μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς θέλει να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία το συντομότερο δυνατόν. Το Κίεβο, που βλέπει τις επιλογές του να λιγοστεύουν, ζητάει εγγυήσεις ασφαλείας, ώστε να δεχτεί τις προτάσεις του αμερικανού προέδρου και μία από τις εγγυήσεις είναι η ανάπτυξη δυτικών στρατευμάτων.
Σύμφωνα με δημοσίευμα των «Financial Times», ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δήλωσε ότι αν η Δύση σοβαρολογεί για την παροχή αποτελεσματικού αποτρεπτικού μηχανισμού, θα χρειαστούν μίνιμουμ 200.000 στρατιώτες.
Πόσο ρεαλιστικό είναι το νούμερο; Καθόλου. Μιλάμε για πολύ περισσότερες δυνάμεις από τον αριθμό των στρατευμάτων που συμμετείχαν στην απόβαση στη Νορμανδία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουκρανοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι 40.000 με 50.000 ξένοι στρατιώτες που θα λειτουργούν ως δύναμη ασφαλείας σε όλη τη γραμμή του μετώπου, μήκους 1.000 χιλιομέτρων, θα μπορούσαν να είναι εφικτό νούμερο.
Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ολλανδία ενδέχεται να ηγηθούν του σχηματισμού στρατιωτικού τμήματος, τα κράτη της Βαλτικής συμφωνούν, ενώ η Γερμανία και η Πολωνία είναι αντίθετες στην αποστολή των στρατευμάτων τους. Εντούτοις, το εγχείρημα συνεχίζει να παραμένει το ίδιο δύσκολο με πέρυσι, οπότε κατατέθηκε πρώτη φορά η πρόταση.
Η ιδέα βασίζεται στην ύπαρξη μιας αξιοπρεπούς ειρηνευτικής διευθέτησης με τη Ρωσία που επιτρέπει στην Ουκρανία να διατηρήσει την κυριαρχία της, να ελέγχει το έδαφός της, να διατηρήσει τον στρατό της και να παραμείνει μια δημοκρατία, με την οποία η Δύση είναι πρόθυμη να συνεργαστεί. Η Ρωσία, λοιπόν, μπορεί να μη συμφωνήσει ποτέ σε όλα αυτά.
Επίσης, ακόμη και αν οι ευρωπαίοι ηγέτες τελικά αποφασίσουν να στείλουν στρατεύματα, τα Κοινοβούλια και οι ψηφοφόροι τους μπορεί να διαφωνήσουν. Επιπλέον, οι ΗΠΑ ενδέχεται να αρνηθούν να παράσχουν την υλικοτεχνική υποστήριξη που θα χρειαζόταν η επιχείρηση.
Για κάποιους, όμως, οι κίνδυνοι της αποστολής στρατευμάτων μπορεί να ωχριούν σε σύγκριση με αυτούς της αδράνειας. Όπως επισήμανε ο βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο: «Δεν πρόκειται μόνο για την κυριαρχία της Ουκρανίας. Αν η Ρωσία πετύχει με την επιθετικότητά της, θα επηρεαστούμε όλοι για πολύ καιρό».
