Η Ιωάννα Παλιοσπύρου μίλησε στην Κατερίνα Καινούργιου για όλους και για όλα.
Τι ανέφερε για την επίθεση με το βιτριόλι, τη δίκη, τη δράστιδα και όχι μόνο.
Αναλυτικά όσα είπε για:
Για τη δίκη: Ήταν από την αρχή που έχει συμβεί όλη αυτή η επίθεση, από την πρώτη ημέρα, για μένα το μεγαλύτερο ερωτηματικό, το γιατί έχω δεχτεί αυτή την επίθεση, και γιατί να μου κάνει κάποιος όλο αυτό το κακό. Ήταν μεγάλη απογοήτευση και προσβολή.
Μαζί με εμένα έχουν ταλαιπωρηθεί πολλοί άνθρωποι. Η επίθεση έγινε σε μένα, αλλά έχει αντίκτυπο στην οικογένεια και τους φίλους μου. Ταλαιπωρήθηκαν άνθρωποι από το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον. Εκείνη επέλεξε λοιπόν να μην έρθει. Δεν ξέρω αν θα έρθει στις 30 του μήνα στο δικαστήριο, όμως όλη η συμπεριφορά είναι αυτή και δεν την έχει αλλάξει. Έχει μία στάση που δε δείχνει ίχνος μεταμέλειας, δεν δείχνει να έχει κατανοήσει τι έχει κάνει και πόσο σοβαρό είναι αυτό. Κρατάει μία απόσταση σαν να μην την αφορά.
Οι περισσότεροι από τους δικούς μου ανθρώπους φοβήθηκαν αν μπορώ να το αντέξω και να πάω στη δίκη, όμως για μένα ήταν μονόδρομος γιατί το οφείλω στον εαυτό μου. Θα με βοηθήσει το να βρίσκομαι εκεί το να καταλάβω και να ξεπεράσω όλο αυτό το σοκ που έχω υποστεί και να προχωρήσω παρακάτω. Ψυχολογικά, ενώ με επιβαρύνει, είναι και ένας τρόπος που θα με βοηθήσει να πιστέψω ότι έχω κάνει αυτό που πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου να προχωρήσει παρακάτω.
Για όλο αυτό που συνέβη με τους δημοσιογράφους έξω από τα δικαστήρια. «Ήμουν πολλούς μήνες στην απομόνωση, και για μένα ήταν δύσκολο. Έπαθα σοκ με τον κόσμο έξω από το δικαστήριο, πόσω μάλλον όταν ξέρω ότι τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου. Ήξερα ότι θα συμβεί, ήταν αναμενόμενο και προσπάθησα να το διαχειριστώ με ψυχραιμία.
Η αλήθεια είναι ότι είχα τη διάθεση να μιλήσω γιατί ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να πω μία κουβέντα. Όφειλα να τοποθετηθώ κατά την ώρα που τελείωσε η δίκη πάνω στην απουσία της κατηγορουμένης.
Για τον Σάκη Κεχαγιόγλου: Ισχύει ότι με πλησίασε. Μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του και προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος ο ρόλος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει τον πόνο.
Για τις συνομιλίες της δράστιδος με τη χαρτορίχτρα: Έχω ακούσει αναγκαστικά κάποια από αυτά. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Είναι άλλος ο τρόπος σκέψης ο δικός μου.
Αν έρθει στο δικαστήριο η δράστιδα στις 30 Σεπτεμβρίου: Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο, θα ήθελα να είναι εκεί, λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος για να αναλάβει τις ευθύνες της. Με αυτή τη συμπεριφορά μόνο τη θέση της επιβαρύνει. Αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι είναι αμετανόητη.
Για τη δημοσίευση στο Instagram από τα πρώτα χειρουργεία: όλο αυτό το διάστημα δέχομαι πολλά μηνύματα από τον κόσμο στα social. Συνέχεια με ρωτούσαν για το πώς είναι η υγεία μου, έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω, ξέρω όμως ότι ο καθένας μας δεν έχει ιατρικές γνώσεις δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ότι έχω εγκαύματα που μου τα καθάρισαν… Προσπάθησα να εξηγήσω το εύρος της ζημιάς με τη φωτογραφία που ανέβασα, να τους δώσω να καταλάβουν πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία της αποκατάστασης.
Για το πότε είδε φωτογραφίες του εαυτού της μετά την επίθεση: Ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Πολλές φορές είχα ρωτήσει τη γιατρό μου τι μου έχει συμβεί πριν δω φωτογραφίες. Όταν είδα τις φωτογραφίες κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μου δώσει να καταλάβω το μέγεθος και το βάθος της ζημιάς.
Κατάλαβα πόσο κοντά έφτασα στον θάνατο. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να είμαι όπως ήμουν. Δεν είχα δει καθόλου την εικόνα μου κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου. Κάθε φορά που έπρεπε να κάνω αλλαγές στις γάζες, γυρνούσα το κεφάλι μου για να μην το αντικρίζω. Λίγο πριν βγω, με βοήθησε η γιατρός μου και μου έδειξε κάποιες φωτογραφίες. Έγινε πολύ σταδιακά κα προσεκτικά. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να προετοιμαστεί και να το αντιληφθεί. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό. “Ο σωματικός πόνος ξεχνιέται, ο ψυχικός δεν ξεπερνιέται” αυτό μου έχει πει η γιατρός μου.
Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θυμάμαι είναι όταν ερχόταν η ώρα να μου πάρουν αίμα, επειδή δεν έχω φλέβες στα χέρια γιατί είναι καμένα, ήταν αυτό που φοβόμουν περισσότερο. Ζητούσα πάντα η γιατρός μου να είναι εκεί. Αυτό ήταν κάτι που ακόμα με τρομάζει.
Το δεύτερο που θυμάμαι πολύ έντονα είναι στα πρώτα χειρουργεία που βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ , δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανένα, δεν μπορούσα να μιλήσω, προσπαθούσα να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου και αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι δεν έχω κάτι να φοβάμαι γιατί το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να πεθάνω. Για μένα ήταν το ίδιο, γιατί ήμουν στο χειρότερο σημείο, ήταν σαν να έχω πεθάνει.
