Η επιτυχία του ιταλικού design ξεκίνησε από τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές της χώρας. Η Ιταλία και ιδιαίτερα το Μιλάνο μετατράπηκαν σε κέντρο του διεθνούς σχεδιασμού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μία περίοδο ορόσημο για τον πλανήτη, αλλά και για τον ιταλικό σχεδιασμό.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όλα άλλαξαν και μία χώρα με μεγάλη ιστορία στην αρχιτεκτονική καταστράφηκε. Η συγκεκριμένη πολιτική και ιστορική κατάσταση στην Ιταλία κατέστησε αδύνατη την ενασχόληση με τα μεγάλα θέματα της πραγματικής αρχιτεκτονικής κουλτούρας.
Οι Ιταλοί αρχιτέκτονες ήθελαν να αλλάξουν αυτό το δεδομένο και να βοηθήσουν τη χώρα τους να αποκτήσει ξανά την «αισθητική» της αίγλη. Πολλές βιομηχανίες άνοιξαν για να συνεισφέρουν στον σχηματισμό της οικονομίας της Ιταλίας. Υπήρχε μία «νέα» δημοκρατία και λίγες αλλά μεγάλες εταιρείες επεκτείνονταν με ταχείς ρυθμούς. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ισχυρή παράδοση στη βιοτεχνία, την εμφάνιση μίας καταναλωτικής κοινωνίας, τη συνεισφορά μίας ομάδας πολύ ταλαντούχων σχεδιαστών και φυσικά την ασίγαστη επιθυμία για εξαγωγή προϊόντων ιταλικού σχεδιασμού στην Ευρώπη, βοήθησαν στο να ανθίσει το ιταλικό design.
Όσον αφορά στην περίοδο του μεσοπολέμου, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η μηχανοποίηση, ο όγκος της παραγωγής και το ζήτημα των νέων υλικών, με τη βοήθεια των οποίων οι σχεδιαστές μπορούσαν να εκφράσουν καλύτερα τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Η σύγχρονη αισθητική στα έπιπλα που προήλθε από την έρευνα και τη χρήση ορισμένων νέων υλικών, όπως το μέταλλο και οι νέες μορφές επεξεργασίας του ξύλου (για παράδειγμα το κόντρα πλακέ), ενθάρρυναν τους σχεδιαστές να πειραματιστούν με νέες μορφές. Ωστόσο το υλικό που έκανε τα προϊόντα ακόμα πιο διαθέσιμα και ελκυστικά, ήταν το πλαστικό. Το ιταλικό design χρειαζόταν να γίνει πιο ρεαλιστικό. Τα ουτοπικά οράματα του σχεδιασμού του 1920 και του 1930 δεν ήταν πια κατάλληλα σε ένα κόσμο που στερούνταν βασικών υλικών. Επιπλέον οι αρχιτέκτονες -σχεδιαστές επιθυμούσαν να σχεδιάζουν προϊόντα για τις ανάγκες του λαού και όχι πλέον για την ελίτ της χώρας.
Αξίζει να σημειωθεί, πως αν θέλουμε να οριοθετήσουμε τα «χρυσά χρόνια» του ιταλικού design αυτά είναι ξεκάθαρα οι δεκαετίες του 1960, του 1970 και κυρίως η δεκαετία του 1980. Όλο και περισσότερα προϊόντα ιταλικού σχεδιασμού -έπιπλα, φωτιστικά, μαγειρικά σκεύη και μαχαιροπίρουνα-, άρχισαν να γίνονται δημοφιλή και να προσελκύουν την προσοχή του δυτικού ημισφαιρίου κατά τη δεκαετία του 1970. Η «Linea Italiana» προσελκύει θαυμαστές και οι θαυμαστές γίνονται γρήγορα υποστηρικτές. Γνωρίζουν τα ονόματα των προϊόντων. Ιταλικά ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, λάμπες και βραστήρες γίνονται λατρευτικά αντικείμενα και
εξακολουθούν να απολαμβάνουν αυτή τη συνθήκη.
Οι Ιταλοί αρχιτέκτονες είχαν επίγνωση του ρόλου που έπαιξαν στην αποκατάσταση της χώρας τους, αλλά και για την προσπάθεια για τη δημιουργία προϊόντων που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τη διεθνή αγορά. Η πίστη στο ταλέντο τους τούς βοήθησε να συνεχίσουν και να ανακαλύψουν καινούργιους τρόπους σχεδιασμού.
«Ο Θεός έκανε τις πεδιάδες, τα βουνά, τις λίμνες, τα ποτάμια και τον ουρανό, αλλά τα προφίλ των καθεδρικών ναών, οι προσόψεις, οι εκκλησίες και οι πύργοι διαμορφώθηκαν από τους αρχιτέκτονες» είπε ο Gio Ponti, ένας από τους πιο διάσημους Ιταλούς αρχιτέκτονες, ενώ ο Umberto Eco έγραψε: «Αν άλλες χώρες είχαν μια θεωρία σχεδιασμού, η Ιταλία είχε μια φιλοσοφία, ίσως ακόμη και μια ιδεολογία του σχεδιασμού».
Πηγή: masroom.gr
Το MASROOM είναι μία πλατφόρμα creative consultation με δημιουργικές συμβουλές σχεδιασμού εσωτερικού χώρου και διακόσμησης για το σπίτι ή τον επαγγελματικό χώρο.