Ο 11ετής κύκλος του Ήλιου μεταβάλλει εκρήξεις και κηλίδες, επηρεάζοντας μοτίβα καιρού με ιστορικούς δεσμούς σε ψυχρότερους χειμώνες.
Η δραστηριότητα του Ήλιου ακολουθεί περίπου έναν 11ετή κύκλο, στον οποίο οι ηλιακές κηλίδες και οι εκρήξεις αυξομειώνονται σημαντικά. Κοντά στο μέγιστο (solar max), τα φαινόμενα είναι έντονα και η ενέργεια που εκπέμπεται μεταβάλλεται, επηρεάζοντας —με σύνθετους τρόπους— και τις ατμοσφαιρικές κυκλοφορίες της Γης. Αυτό έχει συνδεθεί με επεισόδια ισχυρών βροχοπτώσεων ή χιονοπτώσεων.
Αντίστροφα, στην περίοδο ελάχιστης δραστηριότητας (solar minimum), ο Ήλιος εμφανίζει ελάχιστες κηλίδες και μειωμένη εκπομπή. Ιστορικά, φάσεις έντονου ελαχίστου έχουν συσχετιστεί με ψυχρότερους χειμώνες στην Ευρώπη· συχνά αναφέρεται ο «μικρός παγετώνας» γύρω στο 1645 ως ενδεικτικό παράδειγμα μιας μακράς ψυχρής περιόδου.
Το 2024 έκλεισε ο ενδέκατος κύκλος με το ηλιακό μέγιστο να εξηγεί, εν μέρει, τους ήπιους χειμώνες που καταγράφηκαν ευρέως στο βόρειο ημισφαίριο. Προχωρώντας προς το επόμενο minimum, αναμένεται σταδιακή τάση προς ψυχρότερους χειμώνες. Για το 2026, καθώς η δραστηριότητα παραμένει σχετικά αυξημένη, δεν προδιαγράφονται —με τα σημερινά δεδομένα— ακραίες χειμερινές εξάρσεις. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για ενδεικτικές συσχετίσεις και όχι για απόλυτες προβλέψεις· οι ωκεάνιες ταλαντώσεις, τα μοτίβα πίεσης και οι περιφερειακές ιδιαιτερότητες μπορούν να ανατρέψουν τις γενικές τάσεις ακόμη και μέσα στην ίδια περίοδο.