Αβάσταχτος είναι ο πόνος για την οικογένεια του Γιώργου Καραϊβάζ, του οποίου η εν ψυχρώ δολοφονία έξω από το σπίτι του στον Άλιμο, έχει συγκλονίσει την Ελλάδα.
Η κηδεία του τελέστηκε την περασμένη Κυριακή, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Καλλίφυτο Δράμας. Μιλώντας στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», η μητέρα του αστυνομικού συντάκτη, Παναγιώτα, περιέγραψε με δάκρυα στα μάτια, τα παιδικά χρόνια του γιου της αλλά και τον τρόπο που η ίδια έμαθε το τραγικό γεγονός.
«Η κόρη έμοιαζε στον πατέρα, ο γιος έμοιαζε σε μένα. Από μικρό είχε κλίση στα γράμματα. Δεν άφησε βιβλιοθήκη για βιβλιοθήκη εδώ στο χωριό, που να μη διαβάσει… Με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν το παιδί μου. Εργατικό, να τρέχει μαζί μας στις δουλειές. Σπούδαζε κι όταν ερχόταν εδώ, πήγαινε αμέσως στα ζώα, γιατί μετά ασχοληθήκαμε με την κτηνοτροφία. Άλλο παιδί να ήταν, δε θα πήγαινε. Ήταν ένα υπάκουο παιδί, το καμάρι της Καλλιφύτου».
Πώς έμαθε η μητέρα του Γιώργου Καραϊβάζ το τραγικό γεγονός
Η κυρία Παναγιώτα περιέγραψε τη στιγμή που έμαθε ότι το παιδί της δεν είναι στη ζωή. Ο γιος του Γιώργου Καραϊβάζ, ο 20χρονος Δημήτρης ήταν αυτός που ανακοίνωσε στη γιαγιά του τελικά, πως ο αστυνομικός συντάκτης δεν ήταν στη ζωή.
«Μόλις τελείωσε από το κανάλι, με πήρε ο πάτερ του χωριού τηλέφωνο, νομίζοντας ότι το ξέρω. Με ρώτησε αν θα πάω στην εκκλησία και να φέρω μερικά λουλούδια. Το ήξερε όλη η γειτονιά κι εγώ δεν ήξερα τίποτα» είπε.
Στη συνέχεια, μια γειτόνισσά της, που επίσης ήξερε, την ειδοποίησε πως την περίμενε ένας φίλος του Γιώργου, στο σπίτι. «Ήταν ο Γρηγόρης ο Παπαδόπουλος και στο μεταξύ είχε έρθει και η ανιψιά μου, που είχε χάσει το χρώμα της. Ο Γρηγόρης με αγκάλιασε και μου είπε “τραυμάτισαν τον Γιώργο και είναι βαριά”» περιέγραψε.
Μετά με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης μου, και μου λέει: “Ο μπαμπάς μου έφυγε γιαγιακούλα μου”. Έτσι το έμαθα. Άκαρδα μου το έφαγαν το παιδί μου, γιατί;
Μίλησε για τον εγγονό της με τα καλύτερα λόγια. «Τι δύναμη έχει… αυτός είναι τώρα, αυτός είναι το στήριγμά μου» είπε.
Ήταν και επιθυμία της μητέρας του Γιώργου Καραϊβάζ να ταφεί ο γιος της στο χωριό. «Ήθελα να πηγαίνω κάθε μέρα να ανάβω το καντηλάκι του, να κάθομαι να του μιλάω αν και δε θα με ακούει» είπε συντετριμμένη.
Εξομολογήθηκε, μάλιστα, ότι πριν πεθάνει ο σύζυγός της, είχε κάνει μεταμόσχευση. Για μισή ώρα ήταν νεκρός και τον επανέφεραν οι γιατροί. Της είχε περιγράψει, λοιπόν, ότι εκείνη την ώρα τα έβλεπε όλα και πριν φύγει και ο ίδιος από τη ζωή, της είχε υποσχεθεί ότι «θα τη βλέπει, δε θα την αφήσει και θα της συμπαραστέκεται. Έτσι ξέρω ότι και το παιδί μου θα με βλέπει, εγώ δε θα το βλέπω» ανέφερε.
Έκλεισε με τη φράση ότι «οι φίλοι του παιδιού μου θα είναι παιδιά μου πάντοτε» και πως η πόρτα του σπιτιού της είναι ανοιχτή.
Πηγή: «Αλήθειες με τη Ζήνα»
