Η Κυριακή Γρίβα ήταν μόλις 28 ετών. Ήταν μια κοπέλα που φοβόταν για τη ζωή της, αισθανόταν απειλή από τον κακοποιητικό πρώην σύντροφό της και βρήκε τραγικό θάνατο εκεί ακριβώς όπου είχε στραφεί για προστασία: έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων.
Ήταν 1η Απριλίου του 2024 όταν η Κυριακή πήγε στο τμήμα για να καταγγείλει την απειλή και δολοφονήθηκε επιτόπου και εν ψυχρώ από τον πρώην σύντροφό της, λίγα λεπτά αφότου της αρνήθηκαν βοήθεια.
Φοβόταν και ζητούσε απεγνωσμένα ένα περιπολικό για να τη συνοδεύσει σπίτι. Αντί για υποστήριξη, πήρε την απάντηση: «Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Βγήκε από το τμήμα μόνη και δολοφονήθηκε ακριβώς εκεί.
Η υπόθεση της Κυριακής ήταν η πέμπτη γυναικοκτονία μέσα σε τρεις μήνες στην Ελλάδα. Ένα έγκλημα που συγκλόνισε, εξόργισε αλλά και βοήθησε να αναδειχθεί περισσότερο το ζήτημα των γυναικοκτονιών και της έμφυλης βίας στην Ελλάδα.
Η Εισαγγελία Πρωτοδικών άσκησε διώξεις σε τέσσερις αστυνομικούς –ανάμεσά τους η αξιωματικός υπηρεσίας και ο τηλεφωνητής της Άμεσης Δράσης– για θανατηφόρα έκθεση διά παραλείψεως. Ο πρώην σύντροφός της παραπέμφθηκε με βαριές κατηγορίες, ενώ κρατείται στην ψυχιατρική πτέρυγα του Κορυδαλλού.
Έναν χρόνο μετά, η φωνή του πατέρα της, Θανάση, πάνω από τον τάφο της ραγίζει καρδιές:
«Αν ανοίξουμε τον τάφο, αυτό το κορμί έχει φάει πέντε μαχαιριές. Δεν θέλω να φύγει άλλο κορίτσι έτσι», λέει και θέτει προβληματισμούς ως προς τις ενέργειες από μέρους της Πολιτείας έκτοτε:
«Δεν θέλω κανένας πατέρας και καμία μητέρα να ξανακλάψουν για τέτοια παιδιά που φεύγουν αδικοχαμένα, μαχαιρωμένα. Θέλω η Πολιτεία, η κυβέρνηση να το πάρει λίγο πιο σοβαρά αυτό το θέμα και να κάνει αυτά που είπε, αυτά που βγήκαν και δηλώσαν μετά από δέκα μέρες για να μη θρηνήσουμε ξανά κανενός την κόρη ή το παιδί. Ας είναι η τελευταία Κυριακή Γρίβα που θυσιάστηκε για να μη θυσιαστεί άλλη κοπέλα ή μητέρα. Γιατί έχουν φύγει μητέρες και έχουν αφήσει πίσω ορφανά».
Συγκλονιστική ήταν και η ομιλία της μητέρας της στη μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη:
«Είμαι εδώ ως μάνα, γιατί ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου μέσα από ένα ηχητικό να ζητάει βοήθεια και οι γύρω της να σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρω πώς είναι να ακούς το παιδί σου να κραυγάζει. Σαν μάνα ξέρω πώς είναι να πνίγεις τις κραυγές σου σε ένα μαξιλάρι για να μην σε ακούσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σαν μάνα ξέρω πώς είναι να θέλεις να σκίσεις τα βουνά, τις θάλασσες, να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να προλάβεις να πας εσύ εκεί να δώσεις εσύ τη βοήθεια που χρειάζεται το παιδί σου, κι αν δεν μπορείς, να κρατήσεις το χέρι του παιδιού σου και να πεις “μη φοβάσαι εδώ είναι η μανούλα, είμαστε μαζί. Μη φοβάσαι“».
Η Κυριακή Γρίβα δεν είναι απλώς ένα όνομα. Είναι η φωνή που δεν ακούστηκε, η βοήθεια που δεν ήρθε. Είναι η κοπέλα που προσπάθησε να κάνει τα προβλεπόμενα για να σωθεί από την απειλή ενός άντρα. Είναι το γιατί που πονάει.
