Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω τη στάση αυτής της κυβέρνησης. Επιπόλαια, ανεύθυνη, σκληρή και απάνθρωπη. Είναι οι μελέτες που εκθέτουν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του.
Είναι οι «απλοί και ταπεινοί» υπουργοί, που λένε ότι δεν παίρνουν τα μέτρα που χρειάζονται γιατί ο κόσμος δεν θα τα εφαρμόσει, οπότε άστους να κολλήσουν την αρρώστια. Είναι το ότι υπάρχουν κρεβάτια στις ΜΕΘ αλλά δεν τα δίνουν εγκαίρως όπως στην περίπτωση του Χρήστου Διαμαντή, που είναι η αφορμή για αυτό το κείμενο. Είναι το ότι τα μονοκλωνικά αντισώματα δεν είναι για όλους, είναι το ότι τα χάπια που θα έρθουν πάλι δεν θα είναι για όλους (από όσο ακούω), είναι το ότι είμαστε δέσμιοι μιας ευρωπαϊκής κοινής πολιτικής που μας κάνει να καθυστερούμε στις κινήσεις μας, έτσι ώστε να μετράμε επιπόλαιους θανάτους.
Ο Χρήστος ήταν διασωληνωμένος εκτός ΜΕΘ περίπου 10 ημέρες, ώσπου κινητοποιήθηκε μια ολόκληρη πόλη και με «βύσματα» και πιέσεις τελικά βρέθηκε το πολυπόθητο κρεβάτι. Όμως όπως αποδείχτηκε ήταν αργά. 34 χρονών, ποιητής και μουσικός. Ο αγώνας που έδωσε να κρατηθεί ζωντανός ήταν τιτάνιος αλλά δεν τα κατάφερε.
Κάθε δήλωση και κάθε δευτερολογία στη βουλή των Ελλήνων για τους νεκρούς μας είναι ανθολογίες θανάτου με θλιβερές ιστορίες και πικρά φινάλε. Όπως αυτό του Χρήστου και άλλων. Πρέπει να παραιτηθούν όλοι τους, πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη, όπως θα έκανε κάθε φιλότιμος άνθρωπος που έχει έστω και υπόνοια ευθύνης για τους χιλιάδες χαμούς.
Χρήστος Διαμαντής | Ένα τραγούδι για την Βαγγελίτσα Κ. | Ερμηνεία Χαρούλα Τσαλπαρά
