Της συγκίνησης η σκηνή. Της αξιοπρέπειας το βλέμμα. Της τέχνης το μεγαλείο.
Μέσα στη σιωπή που προηγήθηκε της έναρξης, μπορούσε κανείς να νιώσει ότι δεν θα παρακολουθούσε απλώς μια παράσταση. Θα ζούσε μια εμπειρία. Θα βίωνε κάτι πολύ μεγαλύτερο από την τραγική μοίρα της Μήδειας: θα έμπαινε, έστω για λίγο, στο σύμπαν μιας άλλης ανάγνωσης της ανθρώπινης ψυχής.
Η “Μήδεια” του Teatro Patologico, που παρουσίασε με απόλυτη ευαισθησία και υψηλό αίσθημα αποστολής η Πρεσβεία της Ιταλίας στην Αθήνα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν ένας ύμνος στην ανθρώπινη δύναμη. Ένα δάκρυ που έγινε φως. Ένα θέατρο που δεν παίχτηκε μόνο για να ψυχαγωγήσει (με την αυθεντική έννοια του όρου), αλλά για να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον Άλλο.
Πάνω στη σκηνή του ιστορικού Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, οι νέοι του Teatro Patologico -άτομα με ψυχικές και σωματικές αναπηρίες- δεν ζήτησαν ποτέ τη λύπηση ή τη συγκατάβαση. Δεν υποδύθηκαν ρόλους. Υπήρξαν. Έδωσαν σώμα και φωνή σε μια Μήδεια που δεν εκδικήθηκε, αλλά διεκδίκησε: χώρο, αναγνώριση, ζωή.
Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Το κοινό – όρθιο, για πολλή ώρα – χειροκροτούσε με δάκρυα στα μάτια. Οι αγκαλιές που ακολούθησαν στο τέλος, δεν ήταν σκηνοθετημένες. Ήταν αυθόρμητες. Αληθινές. Ήταν μια σιωπηλή υπόσχεση ότι αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ, δεν θα ξεχαστεί.
Η παράσταση, με την υποβλητική σκηνοθεσία του Dario D’Ambrosi και τη μοναδική παρουσία της Almerica Schiavo στον ρόλο της Μήδειας, φώτισε, μέσα από την αρχαιοελληνική τραγωδία, τα σκοτεινά σημεία της ψυχής. Αλλά το φως ήρθε -αληθινά- από τον Χορό: τους νέους με αναπηρίες, που απέδειξαν ότι το θέατρο, όταν γίνεται με καρδιά, δεν έχει περιορισμούς. Δεν έχει αναπηρίες. Δεν έχει όρια.
Η παράσταση δεν ήταν ένα καλλιτεχνικό γεγονός. Ήταν μια πράξη ελευθερίας. Ήταν ένα “ευχαριστώ” αυτών των παιδιών στη ζωή. Κι ένα “μπράβο” της ζωής σ’ αυτά τα παιδιά.
Τέτοια έργα δεν ανεβαίνουν συχνά. Και τέτοιες προσπάθειες δεν πρέπει να περνούν στα ψιλά. Ένα τεράστιο μπράβο αξίζει σε όλα τα στελέχη της Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα, που όχι μόνο στήριξαν αλλά πίστεψαν βαθιά σε αυτή τη διοργάνωση, αλλά και στον Πρέσβη της Ιταλίας, κ. Paolo Cuculi, που με τη διακριτικότητα και τη διορατικότητά του, προσφέρει στην Αθήνα όχι απλώς πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά μαθήματα ζωής.
Γιατί τελικά, η Μήδεια αυτή δεν ήταν ούτε αρχαία, ούτε μοντέρνα. Ήταν απλώς ανθρώπινη. Και αυτό την έκανε τόσο συγκλονιστικά μεγάλη.