6 Οκτωβρίου 1889, Παρίσι. Κοντά στη τότε φτωχή και κακόφημη Μονμάρτη, στην περιοχή Πιγκάλ, στη λεωφόρο Μπουλβουάρ ντε Κλισί, στο 18ο διαμέρισμα, ανοίγει τις πόρτες του ένα καμπαρέ που έμελλε να γίνει γνωστό σε όλον τον κόσμο. Στη στέγη του έχει έναν κόκκινο ανεμόμυλο. Ο ανεμόμυλος μαρτυρά το παρελθόν του Παρισιού, όπου η Μονμάρτρη ήταν κάποτε ένα χωριουδάκι γεμάτο ανεμόμυλους. Ο κήπος στο εσωτερικό του είναι διακοσμημένος με ένα γιγάντιο ελέφαντα. Είναι 8 το βράδυ. Έξω στο δρόμο επικρατεί στην κυριολεξία το αδιαχώρητο από άμαξες που φέρνουν κόσμο. Τα φώτα κάνουν τη νύχτα μέρα. Καλώς ήρθατε στο θρυλικό Μουλέν Ρουζ.
Οι ιδιοκτήτες του Μουλέν Ρουζ Ιωσήφ Ογιέρ και Σαρλ Ζίλντερ, οι οποίοι έχουν και το Paris Olympia, δεν επιλέγουν το κόκκινο χρώμα στην τύχη. Είναι το χρώμα που ξεχωρίζει από μακριά. Ένα κτίριο βαμμένο κόκκινο δεν μπορεί παρά να το δεις. Το κόκκινο επίσης είναι το χρώμα της γιορτής και της πολυτέλειας. Αλλά και της ευχαρίστησης.
Το Μουλέν Ρουζ είναι το πρώτο κτίριο στο Παρίσι που έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Οι ιδιοκτήτες του του δίνουν το παρατσούκλι Le Premier Palais des Femmes (το πρώτο παλάτι των γυναικών) και υπόσχονται ότι το υπερπολυτελές αυτό μέρος θα γίνει ένας ναός της μουσικής και του χορού. Και γίνεται. Τις πόρτες του περνάνε όλα τα κοινωνικά στρώματα της πόλης, εργάτες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, μεσοαστοί, τουρίστες. Έρχονται εδώ για να χορέψουν, να φλερτάρουν και να ζήσουν την απόλυτη ελευθερία.
Το Belle Epoque ντεκόρ του, οι αφίσες του Γάλλου ζωγράφου Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ που ζει στη Μονμάρτη, τακτικού θαμώνα του καμπαρέ, αλλά πάνω από όλα τα νεαρά καλλίγραμμα κορίτσια του, με τα χειροποίητα κοστούμια, οι «cancaneuses», που χορεύουν το τολμηρό can-can, ταξιδεύουν τη φήμη του Μουλέν Ρουζ και στο πιο απομονωμένο μέρος του κόσμου. Το καν καν βρίσκει μεγάλη αποδοχή και εξαπλώνεται σε όλα τα καμπαρέ της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα χορό όπου οι γυναίκες σήκωναν ψηλά το πόδι δείχνοντας στο κοινό για ελάχιστα δευτερόλεπτα το εσώρουχό τους.
Τα πρώτα χρόνια το Μουλέν Ρουζ δεν είναι τίποτα άλλο από έναν οίκο ανοχής. Όμως το στυλ του όλο αλλάζει με τα έργα του Λοτρέκ και οι πλούσιες τάξεις βλέπουν με άλλο μάτι το θέατρο. Τα χρόνια που ακολουθούν τα πράγματα αλλάζουν και στο καμπαρέ γίνονται μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Τα φαντασμαγορικά σόου προσελκύουν επισκέπτες από όλον τον κόσμο. Τα κοστούμια είναι μοναδικά, με κρύσταλλα Swarovski. Ένα κοστούμι μπορεί να ζυγίζει και …5 κιλά.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1917 το Μουλέν Ρουζ καταστρέφεται από φωτιά και κατασκευάζεται και πάλι από την αρχή το 1921. Η δεύτερη φορά που κλείνει το καμπαρέ είναι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1944, λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση του Παρισιού, η Edith Piaf, έρχεται στο Μουλέν Ρουζ με τον νεαρό τότε Yves Montand. Το 1951 αλλάζει η διακόσμησή του με τη συμβολή κορυφαίων Γάλλων αρχιτεκτόνων. Το Μουλέν Ρουζ μπαίνει σε μια νέα εποχή.
7 Σεπτεμβρίου του 1979: Το Μουλέν Ρουζ είναι το κέντρο του Παρισιού στην νυχτερινή ζωή και γιορτάζει τα 90ά γενέθλια του. Στη σκηνή, για πρώτη φορά στο Παρίσι, η Ginger Rogers περιβάλλεται από διάφορα αστέρια, όπως: Thierry Le Luron, Dalida, Charles Aznavour, Jean-Claude Brialy, Georges Chakiris. Το 1982 στο χώρο του καμπαρέ τραγουδά η Λίζα Μινέλι, δύο χρόνια μετά ο Ντιν Μάρτιν και την ίδια χρονιά ο μοναδικός Φρανκ Σινάτρα.
Η σαμπάνια πρωταγωνιστεί στις βραδιές του καμπαρέ. Το Μουλέν Ρουζ θεωρείται το μέρος με τη μεγαλύτερη κατανάλωση σαμπάνιας στον κόσμο. Τα μπουκάλια που ανοίγονται κάθε χρόνο φτάνουν τις 240,000. Και 50,000 είναι τα μπουκάλια κρασιού που σερβίρονται στα τραπέζια.
