Συντετριμμένος ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από τον θάνατο του θρύλου του NBA, με αποτέλεσμα να απενεργοποιήσει όλους τους λογαριασμούς του στα social media.
«Ο καθένας αντιμετωπίζει την τραγωδία με τον δικό του τρόπο… Έζησα μια τραγωδία πριν από μερικά χρόνια με τον πατέρα μου. Δεν βγήκα να μιλήσω καθόλου γι’ αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω ότι έχω επηρεαστεί πολύ από αυτό. Η χθεσινή μέρα ήταν φριχτή για όλους… Για το μπάσκετ, για όλους… Εκφράζω τα βαθύτατα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του, στη Βανέσα και τα παιδιά που έμειναν πίσω. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε για αυτούς. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσευχηθώ» εξήγησε ο Έλληνας άσος.
Στη συνέχεια, ρωτήθηκε για το πού οφείλεται η τεράστια επίδραση που είχε η είδηση του θανάτου του Κόμπι Μπράιαντ σε όλο τον κόσμο: «Το μεγαλείο του ως μπασκετμπολίστας και ως άνθρωπος εκτός γηπέδου. Είχε αυτό το χάρισμα, νομίζω ότι άγγιξε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, την οικογένεια μου, τόσους που δεν είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν. Δεν έχω να πω πολλά. Απλώς να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι στη ζωή η οικογένεια. Δεν ξέρω τι να πω, προσπαθώ να το αντιμετωπίσω, είμαι άνθρωπος. Όλοι το αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο. Θυμάμαι τις κουβέντες μας… Με άλλαξε, άλλαξε το ποιος είμαι… Σίγουρα με βοήθησε».
Εξήγησε επίσης ότι: «Το πρώτο παιχνίδι που είδα στο ΝΒΑ, ήταν ανάμεσα στους Λος Άντζελες Λέικερς και τους Μπόστον Σέλτικς. Ήταν τρομερός. Μπορούσες να το νιώσεις, στον αέρα. Από το πώς αντέδρασε όλος ο κόσμος στο άκουσμα της είδησης. Αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλος ήταν. Μεγάλωσα με τον Κόμπι, αυτός με ενέπνευσε και με επηρέασε. Τον θαύμαζα. Είναι ένας από τους λόγους που παίζω μπάσκετ κι είμαι σήμερα εδώ. Αυτό. Είναι δύσκολο να με δει κάποιος, όπως έβλεπαν όλοι τον Κόμπι. Ήταν ένας από τους κορυφαίους στην ιστορία. Όταν “φύγω”, αν έχω καταφέρει να επηρεάσω τη ζωή των ανθρώπων όπως ο Κόμπι τη δική μου και των άλλων ανθρώπων, θα είναι ευλογία για μένα. Δεν είμαι κοντά στο επίπεδο του Κόμπι. Μακάρι κάποια στιγμή να φτάσω».
Τέλος, ρωτήθηκε για το αν τον έκανε να νιώσει καλύτερα ότι βγήκε στο παρκέ:
«Στην αρχή σκέφτηκα ότι το να βγω στο γήπεδο και να παίξω, ίσως με κάνει να νιώσω καλύτερα. Όπως όταν έχασα τον πατέρα μου. Αλλά στο τέλος της ημέρας, σκέφτεσαι αν αξίζει όλο αυτό, να παίζεις μπάσκετ για είκοσι χρόνια και μετά να χάνεσαι ξαφνικά. Αξίζει να περνάς όλη αυτή την πίεση; Κάθε μία περίπτωση είναι διαφορετική. Για μένα αξίζει και θα συνεχίσω να είμαι συγκεντρωμένος στο 100% σε ό,τι κάνω. Αν δεν ήταν το μπάσκετ, δεν θα ήμουν εδώ. Ίσως με κάνει να νιώσω λίγο καλύτερα. Αλλά το να μην είναι εδώ, είναι πολύ σκληρό».
