Μια λεπτομερής ανάλυση από το CNN για την κλιμάκωση του πολέμου και το πώς η ευθύνη μεταφέρεται πλέον στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ο πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, που ξεκίνησε με την εισβολή του Βλαντίμιρ Πούτιν και συνεχίστηκε υπό την ανοχή και στήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν, φαίνεται πλέον να περνά στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ. Με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις να «τελειώσει» τη σύγκρουση σε χρόνο ρεκόρ, ο νέος πρόεδρος καλείται τώρα να διαχειριστεί τις σκληρές πραγματικότητες ενός πολέμου που δεν συμμορφώνεται με πολιτικές επιθυμίες.
Από τη φραστική επίθεση στον Ζελένσκι μέχρι τις απειλές χρήσης πυρηνικής δύναμης, οι κινήσεις του Τραμπ το τελευταίο διάστημα δείχνουν πως αναλαμβάνει πλήρως το βάρος της κρίσης. Οι προηγούμενες αμφιταλαντεύσεις και οι απόπειρες διπλωματικής πίεσης σε ΝΑΤΟ, Ρωσία και Ουκρανία δεν απέφεραν ουσιαστικά αποτελέσματα, ενώ οι επερχόμενες αποφάσεις για κυρώσεις σε Κίνα και Ινδία φέρνουν τον Αμερικανό πρόεδρο αντιμέτωπο με κρίσιμα διλήμματα.
Καθώς πλησιάζει η προθεσμία που ο ίδιος έθεσε για ειρηνευτική συμφωνία, ο Τραμπ καλείται να επιλέξει: θα επιμείνει σε σκληρές κυρώσεις, ακόμη και με υψηλό οικονομικό κόστος για τη Δύση, ή θα αναζητήσει διπλωματική «έξοδο» που θα του επιτρέψει να εμφανιστεί ως ειρηνοποιός;
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πλέον δικό του. Όπως συμβαίνει πάντα με την προεδρία των ΗΠΑ, δεν επιλέγεις ποια κρίση θα χρεωθείς – την αναλαμβάνεις ολόκληρη. Και όπως έγινε με τον Ομπάμα στο Αφγανιστάν και τον Μπάιντεν στο χάος της Καμπούλ, έτσι και ο Τραμπ φαίνεται τώρα να «κληρονομεί» μια σύγκρουση που απαιτεί αποφάσεις χωρίς εύκολες λύσεις.
Ο Πούτιν, παρά τις προσδοκίες, δεν επιδιώκει ειρήνη. Αντίθετα, η επιθετική του στάση δείχνει πως θέλει πλήρη υποταγή της Ουκρανίας. Από την άλλη, οι Ουκρανοί επιμένουν στην επιβίωση και την ανεξαρτησία τους, ενώ η Ευρώπη προετοιμάζεται για μακροχρόνια αντιπαράθεση. Την ίδια στιγμή, η Κίνα στηρίζει σιωπηλά τη Ρωσία, προσδοκώντας νίκη που θα ενισχύσει και τη δική της γεωπολιτική αυτοπεποίθηση.
Η πρόκληση για τον Τραμπ δεν είναι μόνο να διαχειριστεί μια κληρονομημένη κρίση. Είναι να αποφασίσει αν θα μετατραπεί στον ηγέτη που την καθορίζει. Κι αυτό είναι κάτι που θα φανεί πολύ σύντομα.