Όταν σε πιέζουν να πας σε διάλογο με άλλη ατζέντα από αυτή που λες ότι θέλεις, κι εσύ αντί να σφυρηλατείς την ενότητα στο εσωτερικό, σκανδαλολογείς, συκοφαντείς και ψευδολογείς εις βάρος του πολιτικού σου αντιπάλου, τότε με βάζεις στη σκέψη ότι κυοφορούνται εθνικά δεινά.
Μας θεωρούν αφελείς; Η κυβέρνηση των «Αρίστων», η κυβέρνηση «του βλέποντας και κάνοντας» η κυβέρνηση που στα δύσκολα φαίνεται γυμνή, κάθε φορά που προγραμματιζόταν Σύνοδος Κορυφής, με τα παπαγαλάκια της δημιουργούσε την εικόνα ότι μόλις έρθει η ώρα της Συνόδου, η Τουρκία θα συντριβεί. Έτσι φτάνουμε και στην αυριανή σύνοδο.
Μέχρι τώρα, όλοι οι κήνσορες των Media προέβλεπαν βαρύτατες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, με βαρύγδουπες αναφορές και αναλύσεις. Πόσο αφελή μπορεί να θεωρούν τον Ελληνικό Λαό όλοι αυτοί, όταν γνωρίζουμε και οφείλουμε να γνωρίζουμε το μέγεθος των οικονομικών διαπλοκών της Ευρώπης με την Τουρκία, όταν ξέρουμε το περιφερειακό, οικονομικό και γεωπολιτικό μέγεθος της γείτονας, όταν οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε την αξία του όπλου των τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που κραδαίνει στα χέρια της η Τουρκία και όταν ξέρουμε τη βόμβα που έχει στη διάθεσή της η Άγκυρα, δηλαδή την ομάδα των τζιχαντιστών!
Πόσο αφελείς μπορεί να είμαστε όταν μας είχαν τριβελίσει καθημερινά το μυαλό ότι επίκειται η υπογραφή του ελληνογαλλικού συμφώνου αμυντικής συνεργασίας, που πραγματικά θα κατοχύρωνε και θα αντιστάθμιζε σε ύψιστο επίπεδο την αμυντική θωράκιση της χώρας, αλλά τελικά αντί αυτού και αντί να αγοράσουμε τις γαλλικές φρεγάτες που απέχουν παρασάγγας εκατό σε καταλληλότητα και ποιότητα για την Ελλάδα, από τις αμερικανικές, που σχεδιάζει τώρα να αγοράσει η κυβέρνηση, σήμερα έκπληκτοι παρακολουθούμε μία αφωνία εκ μέρους όλων, γι αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα! Επιπλέον φαίνεται στα ΜΜΕ ότι η κυβέρνηση προετοιμάζει τώρα την ελληνική κοινωνία, ακόμα μία φορά, για επιδερμικές αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής, απέναντι στην Τουρκία. Στο τέλος θα το πάθουμε σαν τον τσοπάνο που φώναζε «λύκος, λύκος», στο μύθο του Αισώπου.
Και όλα αυτά, ενώ η χώρα βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας και γίνεται παρανάλωμα των εγκληματικών λαθών, αδυναμιών, πράξεων και παραλείψεων και του εγκληματικού εφησυχασμού της περίφημης «κυβέρνησης των αρίστων»:
- Όχι μόνο δεν είχαν οι «άριστοι» την προνοητικότητα (για κάτι που φώναζε από μακριά ότι θα ξαναέρθει) να προσλάβουν 2000 μόνιμο ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, που δε θα στοίχιζε περισσότερο από τα 23 εκατομμύρια της λίστας Πέτσα
- Όχι μόνο δεν προσέλαβαν έγκαιρα 500 μόνιμους οδηγούς στις συγκοινωνίες Αθήνας και Θεσσαλονίκης, για να μην σαρδελοποιούνται οι άνθρωποι και γίνονται φορείς του ιού και ασθενείς, και μάλιστα τώρα κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα για την Θεσσαλονίκη
- Όχι μόνο δεν άκουσαν την επιτροπή των λοιμωξιολόγων για υποχρεωτικά τεστ σε όλες τις πύλες εισόδου της χώρας, για όλους τους τουρίστες, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις της TUI για είσοδο χωρίς τεστ
- Όχι μόνον δεν άνοιξαν τα κλειστά νοσοκομεία λοιμωδών νόσων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, για να τα κάνουν νοσοκομεία covid
Αλλά, αντί όλων αυτών, τώρα, προκειμένου να κρύψουν τις πομπές τους και την ασχετοσύνη τους, καταφεύγουν στη σκανδαλολογία και στη λάσπη. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…
Δε φοβάμαι ότι αυτή η σκανδαλολογία θα θίξει τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι γελοία και αστεία για τον κοινό νου. Μου θυμίζει κάτι από τα παλιά. Μαμανέας και Σία. Με τρομάζει όμως, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής, η βασιλική Δεξιά που διαδέχτηκε τον πραγματικό Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο στην κυβέρνηση, ενώ έβλεπε τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή να έρχεται, αντί να την προλάβει με εσωτερική ενότητα, έσερνε τους πολιτικούς της αντιπάλους στην περίφημη δίκη της Λαμίας, με καταστροφικές, διχαστικές συνέπειες.
Όταν λοιπόν βρίσκεσαι μπροστά σε κρίση ζητημάτων εθνικού συμφέροντος και είναι γνωστό ότι πιέζεσαι για επικίνδυνο διάλογο, με διευρυμένη ατζέντα –που, επαναλαμβάνω, λες ότι δεν την επιθυμείς- τότε δεν μπορείς να επιδιώκεις το διχασμό αντί για την ενότητα στο εσωτερικό σου, στο βωμό της μικροπολιτικής και τελικά του αποπροσανατολισμού.
Ενώ ξέρουμε ότι, αν χρειαστεί, θα κληθούμε μόνοι μας να υπερασπιστούμε την πατρίδα, η κυβέρνηση αντί να επιδιώκει την οργάνωση της κοινωνικής άμυνας, της κοινωνικής συνοχής και τη σύγκληση ενός πραγματικού πατριωτικού μετώπου, επιλέγει τη ρήξη και τον διχασμό. Αυτό με βάζει σε πολλές σκέψεις για το τι μπορεί να κυοφορείται στα εθνικά θέματα.
