Σχεδόν δύο χρόνια από την εγκαθίδρυση της Δεξιάς στην διακυβέρνηση της χώρας, ο πολιτικός χρόνος δείχνει να «πάγωσε» στο σημείο μηδέν της σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας. Το επιτελικό σύστημα Μητσοτάκη, επιδίωξε από την πρώτη στιγμή να εδραιώσει την εξουσία του, καταργώντας τους βασικούς κανόνες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, οι οποίοι κατακτήθηκαν με άδολους αγώνες και ανυπέρβλητες θυσίες.
Με οδηγό το μοντέλο Όρμπαν επιδόθηκε στον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού εφαρμόζοντας τη γραμμή υποταγής της κοινωνίας και των αγώνων της μέσω της επιβολής αστυνομικού κράτους και με μεθοδικό τρόπο προσπαθεί να έχει τον έλεγχο της πληροφόρησης.
Έτσι το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη ένοιωσε παντοδύναμο και με ιδεολογική ηγεμονία.
Η ακροδεξιά ρητορική έγινε κυρίαρχη, η ταξική μεροληψία σε βάρος των αδυνάμων έγινε αξίωμα, η αφαίμαξη των δημοσίων ταμείων προς όφελος των «ημετέρων κολλητών» ανεξέλεγκτη και η περιφρόνηση προς τους βασικούς όρους της ισονομίας και του κράτους Δικαίου, καθημερινή πρακτική.
Όταν όμως η κατάρα της COVID 19 η οποία ανέτρεψε παγκοσμίως όλες τις σταθερές στα οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά πεδία, χτύπησε και την χώρα μας, ο ελληνικός λαός βρέθηκε καθολικά απροστάτευτος και ταυτοχρόνως ενοχοποιημένος συλλογικά από το δόγμα της «ατομικής ευθύνης».
Ενώ κάποιες χώρες έφτιαχναν ΜΕΘ σε μια νύχτα και έριχναν δημόσιο χρήμα στην Υγεία και την Οικονομία, στην Ελλάδα το υποκείμενο νόσημα του νεοφιλελευθερισμού δεν ενίσχυσε την Δημόσια Υγεία και επιλεκτικά, εργαλειοποίησε τον φόβο για να καταστείλει το φρόνημα της κοινωνίας και συνεχίζει ακάθεκτο να παίζει με την ζωή και την υγεία του κόσμου.
Μετά από ένα χρόνο, η χώρα μετρά χιλιάδες νεκρούς, τα νοσοκομεία είναι στο κόκκινο, οι μικρομεσαίοι που αποτέλεσαν τον πυρήνα της εκλογικής βάσης της Ν.Δ. μετρούν τα λουκέτα, ο κόσμος της εργασίας εξαθλιώνεται, ο Πολιτισμός εξαϋλώνεται, η νέα γενιά δαιμονοποιείται και ξυλοκοπείται, το φακέλωμα πολιτών και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων επανήλθαν και αποτελούν συχνά διαβατήριο για την επιβίωση.
Η ζωή μας μπορεί να έχει κλειστεί σε τεσσερεις τοίχους, αλλά ο κύκλος των αντικοινωνικών νομοθετημάτων που περνούν από τη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες εν μέσω πανδημίας, όχι μόνον παραμένει ανοιχτός αλλά όλο και διευρύνεται.
Πανδημία για πάσα χρήση και κατάχρηση, χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ! Είπαν τον ιό αόρατο εχθρό, αλλά ο πραγματικός εχθρός της κοινωνίας είναι ορατός και φέρει την υπογραφή Μητσοτάκη.
Ενώ ο κόσμος πεθαίνει και τα κρούσματα ξεφεύγουν, εξακολουθούν να αρνούνται σθεναρά την πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού, αποφεύγουν παρά την κατακραυγή την επίταξη ιδιωτικών κλινικών, παρουσιάζουν αμφισβητούμενα στοιχεία για την πανδημία και επί ένα χρόνο αρνούνται μαζικά και στοχευμένα τον έλεγχο του πληθυσμού με δωρεάν και συνταγογραφούμενα τεστ υποβαθμίζοντας εκτός από την νοημοσύνη μας και τους επιστήμονες της Επιτροπής Ειδικών οδηγώντας τους στο σημείο να αμφισβητείται η αξιοπιστία της Επιτροπής και οι προτάσεις τους.
Απαξιωμένοι ηθικά από το σκάνδαλο Λιγνάδη, αφοπλισμένοι πια ακόμη και από τα όπλα της ακριβοπληρωμένης προπαγάνδας τους, απογυμνωμένοι από τον μανδύα της Αριστείας που αποδείχθηκε αχρηστία, ανήσυχοι για τους σφοδρούς εσωκομματικούς τριγμούς και βυθισμένοι στην ανησυχία τους για το κύμα της λαϊκής οργής που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο, οι επιτελείς του Μαξίμου ασχολούνται μονοθεματικά με τις επιθέσεις στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Επιμένουν ξεδιάντροπα να πολιτεύονται με φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα, συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας και διαρκή διακίνηση fake news ακόμη και με πλαστές φωτογραφίες. Διεκδικούν και προφανώς έχουν κερδίσει το πρωτείο της ανικανότητας σε όλα, αλλά εμμονικά επιμένουν ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ!
Νομίζουν ότι έτσι απαξιώνουν την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ενώ στην πραγματικότητα της αναγνωρίζουν στην πράξη την ηγεμονία σε ότι αφορά την υπεράσπιση της κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Τα στρατηγικά τους αδιέξοδα, που προέρχονται από τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές τους, μαζί με την ανικανότητα όλων αυτών που περιστοιχίζουν τον Πρωθυπουργό και το Μέγαρο Μαξίμου, καθιστά αδύνατο να αντιληφθούν μεταβολές που συντελούνται στην συλλογική κοινωνική συνείδηση.
Η Ιστορία όμως ξαναγράφεται με όρους συντέλειας! Είτε επειδή η επόμενη ημέρα της πανδημίας θα αναδείξει πιθανότατα ένα νέο είδος ανθρωπότυπου, όπως ήδη προδικάζουν οι κοινωνικοί επιστήμονες, είτε επειδή τα οικονομικά μοντέλα θα επαναπροσδιορισθούν μετά την νέα οικονομική κρίση που προκάλεσε ο ιός, είτε επειδή η γεωπολιτική τράπουλα θα ξαναμοιρασθεί, το «παιχνίδι» αλλάζει άρδην.
Το στοίχημα είναι να το κερδίσει η Κοινωνία και όχι τα κάθε είδους λόμπι που συνασπίστηκαν εναντίον της.
Εμείς η Αριστερά, οι προοδευτικές δυνάμεις, οι δημοκρατικοί πολίτες δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε καθημερινές μάχες ώστε το στοίχημα να το κερδίσει η κοινωνία των πολλών.
