Η εξόδιος ακολουθία του θα τελεστεί το μεσημέρι στην Αγία Παρασκευή Πλατανόβρυσης Αχαΐας.
Η τελευταία πράξη του δράματος παίζεται στην Πάτρα, με την κηδεία του 13χρονου Παναγιώτη. Ενός μεγάλου μαχητή, που ποτέ δεν το έβαλε κάτω.
Προσπαθούσε να δώσει δύναμη και κουράγιο στους γονείς του. Να παρηγορήσει τη μητέρα του, που έβλεπε το τέλος του παιδιού της να πλησιάζει.
Οι γιατροί είχαν χαρακτηρίσει μη αναστρέψιμη την κατάσταση πριν από μήνες, αλλά ο Παναγιώτης συνέχιζε να παλεύει και άντεξε περισσότερο από όσο προέβλεπαν.
Στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, κατάφερε να κάνει φίλους που πλέον είναι απαρηγόρητοι. Όπως οι στενοί συγγενείς και οι εκπαιδευτικοί που είχε στο σχολείο.
Ο μικρός Παναγιώτης Αγγελόπουλος νοσηλευόταν για μέρες στην Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στην Πάτρα. Ο 13χρονος τελικά άφησε την τελευταία του πνοή την Τρίτη (02.04.2024).
Η κατάσταση του παιδιού είχε επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες με τους θεράποντες ιατρούς του Παιδοογκολογικού Τμήματος Αγλαΐα Κυριακού να του δίνουν μόνο λίγες μέρες ζωής. Ο Παναγιώτης ωστόσο πάλευε να κρατηθεί στη ζωή και «άντεχε» περισσότερο καιρό απ’ όσο του έδιναν.
Οι γονείς του Παναγιώτη πήραν διαζύγιο πριν μερικά χρόνια και αποφάσισαν και οι 2 να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Το άτυχο παιδί είχε δεχτεί τον χωρισμό και είχε αγκαλιάσει με αγάπη τα μέλη των νέων οικογενειών που είχαν αποκτήσει οι γονείς του. Από το πλευρό του 13χρονου φυσικά, δεν έλειπαν οι παππούδες του οι οποίοι μονίμως πρόσφεραν στήριξη τόσο στον ίδιο αλλά και στους γονείς του.
Ο μικρός Παναγιώτης την Κυριακή θα γίνονταν 13 ετών. Ηταν ένα παιδί γενναίο, που έκανε όνειρα για τη ζωή του. Αγαπούσε τη μουσική και το τραγούδι. Μάθαινε πιάνο και ήθελε με τις μελωδίες του να γεμίζει χαρά τον κόσμο.
Η μητέρα του, ήταν αδύνατον να συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας. Όπως αναφέρει το pelop.gr, τις τελευταίες μέρες μονολογούσε: «δεν τον έχω χορτάσει θέλω χρόνο ακόμα. Δεν μπορεί να αδειάσει τόσο γρήγορα η αγκαλιά μου. Μου έδινε ζωή και δύναμη. Ήταν η αναπνοή μου. Πάντα μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε ‘’θα τα καταφέρουμε’’».
Σε όλη του την περιπέτεια είχε δίπλα του τη μεγάλη οικογένεια της «Φλόγας» και η φροντίδα που του επιφύλαξε το προσωπικό της Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής.