Παρακολουθώντας πολλές φορές σε τηλεοπτικά πάνελ, πολιτικούς να τσακώνονται, όταν η συζήτηση έρχεται στα εθνικά θέματα, υπάρχει ένα άτυπο… μορατόριουμ, να μην αμφισβητεί ο ένας τον πατριωτισμό του άλλου και η απάντηση συνήθως είναι “δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό σας συνάδελφε” υπουργέ/βουλευτά/κομματάρχη.
Κι όμως ο πατριωτισμός δεν είναι δεδομένος, είναι κάτι που κρίνεται από τις πράξεις και την νοοτροπία (τρόπος-του-νοείν) και όχι από τις φιλοφρονήσεις.
Πολλές κυβερνήσεις έχουν κάνει τεράστια σφάλματα, σκάνδαλα, αστοχίες, τις περισσότερες φορές λόγω της ανικανότητας του πολιτικούς προσωπικού, που δεν προέρχεται από την κοινωνία και την βιοπάλη, αλλά από κομματικούς σωλήνες, αλλά ακόμη και αυτά δεν σημαίνει ότι δεν ήταν πατριώτες, ή ανάμεσα στα σκάνδαλα ή και τον μικροκομματισμό τους δεν προσπάθησαν, τουλάχιστον να αφήσουν κάποιο έργο, ώστε να έχουν να υπερηφανεύονται και να προβάλλουν για την επανεκλογή τους.
Ομως τα τελευταία δύο χρόνια, έχουμε μια κυβέρνηση στην οποία υπάρχει εξόφθαλμα τεράστιο χάσμα μεταξύ αυτής και του Κράτους με την κοινωνία και τα όσα βιώνει ο λαός. Ακόμη πιο μεγάλο είναι το κενό μεταξύ της κυβέρνησης και της πολιτικής. Ειναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν υπηρετεί το Κράτος και κατά συνέπεια την κοινωνία, αλλά χρησιμοποίει το Κράτος για να εξυπηρετήσει μειοψηφικές ομάδες συμφερόντων, οι οποίες, ήταν και προεκλογικά φανερό στήριξαν την Νέα Δημοκρατία, ή ότι έχει απομείνει από την μεγάλη πατριωτική και φιλελεύθερη παράταξη για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς.
Το ξεπούλημα και το τσιμέντωμα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης , το κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων που δεν είναι “οικονομικά αποδοτικά” και η δημεύσεις πρώτης κατοικίας, έχούν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας και όσων δεινών έρχονται τα επόμενα χρόνια από την φονική πανδημία του κορονοϊού, που αργά κι αυτή αρχίζει να υποχωρεί.
Δείχνει ότι η κοινωνία αποδέχεται χωρίς αντίδραση μια ιδιοτελή μειονότητα να επιβάλλεται με βία, και σωματική στις πλατείες και τους δρόμους και ψυχολογική από τους τηλεοπτικούς δέκτες.Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό, το ότι ο ιστορικός διασυρμός της Ακρόπολης, και ανυπολόγιστη καταστροφή στα ιστορικά μνημεία του Μετρό Θεσσαλονίκης, του Ελληνικού και τον Μυκηνων, προκλήθηκαν από πολιτικούς που έγιναν γνωστοί για την “αρχαιολατρεία” τους, την “αγάπη” τους για την Αρχαία Ελλάδα, που δάκρυζαν στο άκουσμα του “Ω! Παίδες Ελλήνων” και “ανατρίχιαζαν” στα συλλαλητήρια για την συμφωνία των Πρεσπών.Αν είχαν έστω και ελάχιστη σχέση με την Ελληνική Παιδεία, από τον Όμηρο έως τον Μακρυγιάννη, θα και είχαν συνείδηση του ανελλήνιστου τρόπου που αντιμετωπίζουν την κληρονομιά μας.
Ενας αλλοδαπός όμως ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Μάικλ Τζ. Σαντέλ φαίνεται ότι κατανοεί περισσότερο τον ξεπεσμό του σύγχρονου τρόπου σκέψης γράφοντας «Ορισμένα από τα καλά πράγματα στη ζωή διαφθείρονται, διαβρώνονται ή ευτελίζονται, όταν μετατρέπονται σε εμπορεύματα».
Συνήθως ο αμοραλισμός ήταν κάτι που ερχόταν μετά πολλά χρόνια μιας κυβέρνησης στην εξουσία, όμως αυτή η κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές ακριβώς λόγω του ότι δεν ορρωδούσε σε τίποτα, από το να υποσχεθεί τα πάντα σε όλους, τα fake news και τις δολοφονίες χαρακτήρων των αντιπάλων της.Ετσι και η Ακρόπολη, οι πολίτες που θα μείνουν ανέστιοι από τα fund , οι άνθρωποι που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, το κλείσιμο Πανεπιστημίων μπαίνουν όλα στην ζυγαριά της τιμολόγησης.
Απέναντι σε ότι πρέσβευε το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα που πρότασσε την “σχέση” των ανθρώπων, από την “χρήση” (χρήματα), τα πάντα αποκτούν υπόσταση μόνο στην σχέση κέρδους – απόδοσης. Οπως αυτόν που πούλησε το νεφρό του για να αγοράσει iPhone ή τις επενδυτικές που προαγοράζουν ασφάλειες ζωής και μετά ποντάρουν στον όσο πιο σύντομο θάνατο του κατόχου ώστε να κερδίσουν περισσότερα από την είσπραξη των ασφάλιστρων.Αν είχαν διαβάσει Αριστοτέλη, αντί να τον πουλάνε – κι εδώ το κέρδος από χαρτί με το κιλό αντί του περιεχομένου – θα γνώριζαν ότι έγραψε στα Πολιτικά «ο δε τόκος γίνεται νόμισμα εκ νομίσματος ώστε και μάλιστα παρά φύσιν ούτος των χρηματισμών εστίν» και θα θεωρούσε αδιανόητη την ύπαρξη ενός πτωχευτικού που θα κλέβει τις περιουσίες των Ελλήνων και μάλιστα καταργώντας τον Θεσμό της δικιαιοσύνης, ανήκουστο για μη δικτατορικό πολίτευμα να μην μπορεί πολίτης να προσφύγει στην δικαιοσύνη, ενώ ένα fund αν βάλει ένα σπίτι στο μάτι μπορεί μονομερώς να το αποκτήσει.
Ο Πτωχευτικός νόμος θυμίζει Γερμανία του 1933 ή τον Τουρκικό Varlik Vergisi με τον οποίο δήμευσαν την περιουσία του παππού μου στην Κωνσταντινούπολη. Η αποστολή μιας κοινωνίας, είναι το Αριστοτελικό «Ὀρθῶς διανοεῖσθαι διά τό ὀρθῶς κοινωνεῖν» κάτι που δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ, όσες περικεφαλαίες και να φορέσουν. «Δεν μπορεί να υπάρξει πατριωτισμός των Panama Papers, των offshore, του λαδώματος, της διαπλοκής, της εξαπάτησης του κράτους, της ιδιοποίησης του δημοσίου συμφέροντος, της μίζας, της διαφθοράς» είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας το 2018 και όπως φαίνεται ήταν προφητικός
* To άρθρο δημοσιεύθηκε στην Kontra news της Κυριακής
