Στέκομαι και σκέφτομαι! Σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά του κόσμου συμβαίνουν συχνά πράγματα αλλοπρόσαλα.
Η χώρα γιορτάζει 200 χρόνια από την Επανάσταση δίχως να έχει καταφέρει να συνεννοηθεί στο εσωτερικό της: τι γίνεται με τον Πατριωτισμό; Τον θέλουμε ή όχι;
Είναι ανάμεσα στα άχραντα μυστήρια του Ελληνισμού ή βαρετή και αναχρονιστική συνήθεια των γραφικών;
Εγώ, μέρα που είναι σήμερα για τον Πατριωτισμό θα πω το εξής:
Πατριωτισμό είδα, αν και όσοι τον υπηρέτησαν δεν τον αποκάλεσαν έτσι, στα νοσοκομεία αυτούς τους τελευταίους μήνες…
Από πέρυσι λοιπόν όταν μία μοντέρνα πανούκλα χτύπησε τον πλανήτη, εδώ, σ’ αυτήν την γωνίτσα του, στην Ελλαδίτσα γίνηκαν πράματα και θάματα.
Σαν παραμυθάς σωστός θα σας ιστορίσω τον πανικό και την ανησυχία, τον τρόμο και την απόγνωση που ζωγραφίζονταν στα πρόσωπα ηγετών, βασιλειάδων, ολιγαρχών και λοιπών λεφτάδων αλλά και απλών ανθρώπων. Μπορώ να σας μιλώ ώρες ολόκληρες για τα πιο σύγχρονα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης, που γονάτισαν από τον Κορονοϊό, για βαθύπλουτους και ισχυρούς που τότε κατάλαβαν ότι με τα λεφτά τους δεν μπορούσανε να αγοράσουν την γιατρειά…
Θα σας διηγούμαι, με την προσήκουσα υπερβολή, πως τρομερά υπερόπλα πυρηνοκίνητα που μοιάζουν με πολιτείες και κανονικά μοιράζουν τον τρόμο στους εχθρούς τους, αχρηστεύθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα και έδεσαν σαν απόμαχα σκαριά στους ντόκους,..
Τα ξέρετε όλα για την αρρώστια την φοβερή που έμπαινε μέσα σου χωρίς να την δεις και σε διέλυε χειρότερα κι από τύψη.
Θέλω να πω και τις θύμησες τις δικές μου.
Όχι αυτά που διάβασα ή καθώς συνέβαιναν μακριά μου, χάζεψα σε κάποια οθόνη. Αλλά αυτά που είδα με τα μάτια μου να γίνονται μπροστά μου.
Τι στο μυαλό γράφτηκε ανεξίτηλα…
Λίγο και για να παινευτώ θα σας πω με τον ίδιο στόμφο ότι ο γράφων όχι από ηρωισμό μα πιότερο από επαγγελματική διαστροφή και από περιέργεια πήγαινε και μύριζε το θάνατο…
Όχι μια φορά αλλά πολλές βρέθηκα σε κρύους θαλάμους νοσοκομείων πλάι στην απόγνωση μα και τη γιατρειά.
Να σας πω όμως και γι’ αυτά που γέννησε η πανούκλα μας…
Να σας πω για πρόσωπα καθαρά, για βλέμματα ζωηρά που είδα εκεί. Για κοπελίτσες που στην αρχή τις παίρνεις για τσικό αλλά ευθύς ανακαλύπτεις ότι είναι θεριά ανήμερα, όσο κορμί τόσο ψυχή κι ακόμη παραπάνω…
Να σας πω ότι το κακό αυτό γέννησε Ανθρώπους.
Και εγώ τους είδα από κοντά.
Ήταν εκεί γιατροί, νοσηλευτές και βοηθητικοί, σαν υπερήρωες με περικεφαλαίες από φιλότιμο και πανοπλίες από αγάπη με όπλα από προσφορά και ασπίδες από δώσιμο και νοιάξιμο…
Κλωθογυρνούσανε στις ΜΕΘ σαν θεριά ανήμερα, με το χαμόγελο στα χείλη.
Γι’ αυτά θέλω να σας πω…
Για να μην χαθεί η σπίθα που λέει πως στον τόπο αυτόν όταν ο θάνατος παραμονεύει, η ψυχή της προσφοράς και της αγάπης γεννιέται…
Αυτόν τον Πατριωτισμό είδα…
Αυτόν ονειρεύομαι να απλωθεί στον όμορφο τούτο τόπο…
Άιντε και χρόνια μας πολλά…