Διανύουμε ήδη τον τέταρτο μήνα του πολέμου στην Ουκρανία και η Ευρώπη συγκλονίζεται από εικόνες θανάτου, στρατιωτικής εισβολής, ηρωικής αντίστασης, καταστροφών, σφαγών εκατομμυρίων προσφύγων, αντικρουόμενων πληροφοριών και κατηγοριών, αντιποίνων και απειλών, αλλά και ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
Η ενωμένη Ευρώπη «των δημοκρατικών αξιών» βλέπει το ΝΑΤΟ να θέλει να συμπεριλάβει νέα μέλη και να επεκτείνει τα εδάφη του για να αντιμετωπίσει τη ρωσική απειλή. Η Αμερική επέστρεψε στην Ευρώπη αλλά πηγαίνει και στον Ειρηνικό και ο υπόλοιπος κόσμος παραμένει πιο πεινασμένος και στο σκοτάδι.
Οι New York Times σε κύριο άρθρο τους προειδοποιούν ότι «η νίκη της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας δεν είναι ρεαλιστική» και «ο πόλεμος εισέρχεται σε μια νέα δύσκολη φάση φθοράς»
Μια νίκη επί της Μόσχας θα σήμαινε ανακατάληψη όλων των ουκρανικών εδαφών που έχει κατακτήσει η Ρωσία από το 2014. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν είναι ρεαλιστικός στόχος. Ο Πούτιν έχει επενδύσει πολύ προσωπικό κύρος στην εισβολή, για να υποχωρήσει.
Σύμφωνα με αναλυτές της Goldman Sachs, η Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι ευάλωτη στη σύγκρουση στην Ουκρανία, λόγω της στρατιωτικοποίησης του ενεργειακού ζητήματος. Ως αποτέλεσμα, η αστάθεια της αγοράς θα συνεχίσει να είναι υψηλή και ο πληθωρισμός μπορεί να παραμείνει υψηλός και επίμονος για περισσότερο από το αναμενόμενο
Από το Παγκόσμιο Φόρουμ του Νταβός, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε ότι «η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει» και ότι «ο Πούτιν είναι υπεύθυνος για την εντυπωσιακή αύξηση των τιμών της ενέργειας στην Ευρώπη και στον κόσμο». Αλλά η ΕΕ κάνει ουσιαστικά, τα στραβά μάτια, όταν όλες οι χώρες πληρώνουν με ρούβλια για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το ρωσικό φυσικό αέριο. Όπως θέλει ο Πούτιν, δηλαδή! Παρά τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία.
Καλός ο ακτιβισμός της Κομισιόν, αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να ονομαστούν στρατηγική. Όσο «πράσινα» είναι τα μέτρα που υιοθετήθηκαν, όσο κατανοητές κι αν είναι οι μιλιταριστικές παρορμήσεις του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζόζεπ Μπορέλ, ένα είναι σαφές: Ουδείς γνωρίζει αν υπάρχει Ευρώπη και αν έχει σχέδιο.
Που πάμε? Κανείς στις Βρυξέλλες δεν ξέρει, αλλά η διαταγή είναι: Πάμε!
Με βάρκα την ελπίδα, προς το άγνωστο…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο naftemporiki.gr
