Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα η οποία αποδέχεται την «ατομική της ευθύνη». Η Ελλάδα του Στέφανου Ντούσκου, του Μίλτου Τεντόγλου, του Λευτέρη Πετρούνια, του Θοδωρή Ιακωβίδη, της Άννας Ντουντουνάκη, του Γιώργου Πομάσκυ, της Κατερίνας Στεφανίδη, της Άννας Κορακάκη.
Η Ελλάδα που χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν μεγαλουργεί. Η Ελλάδα που δεν τα βάζει κάτω, που κλαίει μπροστά στις κάμερες συγκινημένη (γιατί έχει αισθήματα…), που αφιερώνει τις επιτυχίες στην οικογένεια και την πατρίδα (και δεν τρέφεται από την πατριδοκαπηλία…), που αναλαμβάνει η ίδια την ευθύνη όταν δεν πετυχαίνει τον στόχο. Η Ελλάδα που επιμένει, που διεκδικεί, που έχει το θάρρος να παραδεχτεί ότι είχε τύχη ή ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος (Τεντόγλου).
Η Ελλάδα που «ντρέπεται όταν πάει στον φυσικοθεραπευτή και δεν έχει να πληρώσει» και που έτρωγε σε συσσίτια ενορίας στην Καλλιθέα (Ιακωβίδης), που «δεν πήρε ούτε καραμέλα από την πολιτεία» (Πομάσκι για Τεντόγλου), που είναι «επτά μήνες απλήρωτοι» (Πετρούνιας).
Δίπλα σε αυτούς τους παγκόσμιους πρωταθλητές υπάρχουν οι καθημερινοί πρωταθλητές, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτοί οι άγνωστοι, αλλά όχι ασήμαντοι, σήμερα δίνουν τη δική τους μάχη για το μεροκάματο εν μέσω καύσωνα, αγωνίζονται κατά της πανδημίας στα νοσοκομεία, κάνουν όνειρα για την επιχείρησή τους, σπουδάζουν αλλά το καλοκαίρι βοηθούν την οικογένεια στο χωράφι και στην ταβέρνα. Όλοι αυτοί που θα κάνουν διακοπές «στον κουμπάρο», αλλά δεν βαρυγκωμούν, δεν είναι της άποψης «εγώ θα σώσω τον κόσμο;», δεν τα βάζουν με όλους στη λογική του «όλοι ίδιοι είναι».
Είναι οι πολίτες που θα μιλήσουν όταν οι ίδιοι αποφασίσουν, αλλά τώρα «τα μαζεύουν μέσα τους». Είναι αυτοί που βλέπουν τον πρωθυπουργό να τους κοροϊδεύει («οι πολίτες μπορεί να σκέφτονται ήδη τις διακοπές τους, εμείς πάλι όχι») και αμέσως να φεύγει για «τριήμερο διαρκείας»… Είναι αυτοί που καλούνται να τηρούν τους νόμους, που απειλούνται με πρόστιμα ή και με κατάσχεση του σπιτιού τους, όταν την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός δηλώνει ψευδές πόθεν έσχες, όταν υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης χρωστούν δάνεια δεκάδων εκατομμυρίων αλλά κανείς δεν τους ενοχλεί, όταν με θράσος αποδεικνύουν καθημερινά ότι «ορισμένοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους ενώπιον του νόμου»…
Όσοι ζούμε μέσα στην κοινωνία διαπιστώνουμε ότι σωρεύεται καθημερινά μια βουβή αγανάκτηση. Οι Έλληνες είμαστε περήφανοι και αποτελεί «ατομική ευθύνη» του καθενός μας να αντιδράσουμε. Αυτό θα γίνει όταν οι πολίτες το αποφασίσουν, με τον τρόπο που θα αποφασίσουν και όλα δείχνουν ότι κανένας δεν μπορεί να «ποδηγετήσει», να κατευθύνει τον καθένα μας. Τα συστημικά ΜΜΕ και τα τρολ του διαδικτύου ήδη αντιλαμβάνονται την σώρευση «κοινωνικής πυρίτιδας». Αυτό που ορισμένοι τώρα αντιλαμβάνονται είναι ότι τα φωτεινά παραδείγματα των αθλητών που εκπροσωπούν την χώρα μας στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο δίνουν στην κοινωνία μηνύματα:
-Ναι, μπορούμε και μόνοι μας, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και την αδιαφορία της πολιτείας.
-Ναι, καταλαβαίνουμε την κοροϊδία και μιλάμε για αυτήν, δεν φοβόμαστε.
-Ναι, θα κάνουμε την υπερπροσπάθεια γιατί έτσι έχουμε μάθει, αλλά μην τολμήσει να έρθει δίπλα μας, «για την φωτογραφία», κανένας από όσους μας αγνοούν σε ολόκληρη την ζωή μας.
-Ναι, εμείς δεν είμασταν πορφυρογέννητοι, αλλά ξέρουμε και από κουπί και από βάρη και από αγώνα…